Όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Ξεκινώ με μια βαθιά σκέψη (γιατί εμείς οι έλληνες τρώμε τις σάρκες μας) μετά το πέρας της ανάγνωσης που έκανα στο βιβλίο του Άρη Σφακιανάκη, «Η σκιά του κυβερνήτη». Μια γνωστή ιστορία για τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Μια φυσιογνωμία που ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα μας σε στιγμές αντίξοες και με χαώδεις καταστάσεις από κάθε άποψη. Με τον ερχομό του, και την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει τα εχθρικά στρατεύματα, την πειρατεία, τους ανύπαρκτους θεσμούς, τη διάλυση του στρατού, τις εμφύλιες διαμάχες, καθώς και την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας.
Επάνω σε αυτή την ιστορική περίοδο έρχεται να συμπληρώσει μέσα από τη δική του μυθοπλασία ο Άρης Σφακιανάκης, με το βιβλίο, η σκιά του κυβερνήτη. Μέσα από έναν φανταστικό ήρωα, αφηγητή, τον Πέτρο Σκοτεινό ξεδιπλώνεται η αφήγηση σε διάφορα γεγονότα που έλαβαν χώρα φωτίζοντας με μια ζωντανή περιγραφή των πρώτων χρόνων της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, όπως επίσης και κάποιες προσωπικές στιγμές του κυβερνήτη από τη ζωή του, για τον μυστικό έρωτα του και από τη γενικότερη πολιτική στάση του ως και την δολοφονία του.
Η ιστορική μνήμη, η μνήμη από το παρελθόν είναι απαραίτητη και ζωτικό στοιχείο για την πορεία του ατόμου και του έθνους. Και τι άλλο είναι ιστορική μνήμη εκτός καθαρή συνείδηση του νοήματος των έργων και των αγώνων των προηγούμενων γενεών. Συνείδηση που μετουσιώνεται σε φάρο, σε οδηγητική φωνή στην πορεία του μέλλοντος.
Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι ένα δύσκολο λογοτεχνικό είδος καθώς κρύβει παγίδες που μπορούν να κάνουν τον συγγραφέα να πλατειάσει ή να παρασυρθεί πέραν των καταγεγραμμένων ιστορικών στοιχείων. Σε αυτό το έργο η λογοτεχνική δεινότητα τού συγγραφέα έχει καταφέρει με επιδέξιο τρόπο να αναφέρει όλα όσα αποτελούν τον μύθο κρατώντας ισορροπία και ίσες αποστάσεις στους χαρακτήρες που έδρασαν ιστορικά.
Δημιουργός της ιστορίας είναι ο άνθρωπος και ιστορία θα πει συνεχής και αδιάκοπη πορεία όπου τα βήματα του παρόντος συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος και οδεύουν προς το μέλλον έχοντας ουσιαστικό νόημα γιατί είναι γεμάτα σημαντικά συμβάντα. Μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το ιστορικό γεγονός, ζυμωμένο από τον άνθρωπο και γραμμένο με το αίμα του να εκφράζει ένα σημείο, έναν σταθμό στην ιστορική πορεία του.
Απλή, ουσιαστική και απόλυτη γραφή. Καταφέρνει να εξωτερικεύσει τις νοητικές και ψυχικές διεργασίες της συγγραφικής του ταυτότητας.
Η αφήγηση θέλγεται από δραματικότητα, συγκίνηση και σπαραγμό. Παρ’ ότι είναι αληθινή ιστορία αναφερόμενη σε ιστορικά συμβάντα, δεν παύει το κύριο στοιχείο που κυριαρχεί να είναι ο άνθρωπος, άρα είναι έργο χαρακτήρων καθώς οι πρωταγωνιστές ζουν και δρουν κάτω από το βάρος της ευθύνης των πράξεων και των γεγονότων της εποχής τους.
Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί αλλά πραγματικά στη λογοτεχνική μεταφορά τους, ο συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει την επίφαση μιας ξεχωριστής πραγματικότητας τόσο πειστικής βασισμένος στη φυσική χρήση και επίδραση των 5 αισθήσεων τους.
Άλλο ένα στοιχείο που βρήκα στη γραφή του Άρη Σφακιανάκη, ήταν ο εντατικός ρυθμός, και το στέρεο ύφος ανάπτυξης της αφήγησης και η ένταξη των ηρώων, με τα βιώματα και τους στόχους τους.
Ο συγγραφέας έχει αποδείξει ότι έχει την ικανότητα της άμεσης μεταδοτικής αφήγησης, σε αναφορές δράσης και σκηνικών χώρων, τοπίων και χαρακτήρων.
Βιογραφικό
Ο Άρης Σφακιανάκης γεννήθηκε το 1958 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, “Όταν βρέχει και φορά παπούτσια κόλετζ”, κυκλοφόρησε το 1981 από τις εκδόσεις Κέδρος. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησε το 1984 το δεύτερο βιβλίο του, “Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη”, το 1990 το τρίτο βιβλίο του “Ο τρόμος του κενού”, το 1993 το τέταρτο βιβλίο του, “Η νόσος των κινέζικων εστιατορίων”. To 1998 κυκλοφόρησε το πέμπτο βιβλίο του, με τον τίτλο “Δεν ήξερες… δεν ρώταγες!”. Το μυθιστόρημα αυτό υπήρξε το πρώτο μιας τριλογίας που συνεχίστηκε με το “Μπέιμπι Σίτινγκ”. Ακολούθησαν τα βιβλία “Το περσικό φιλί” (2004), “Μητροπόλεις, ιστορίες, παράδεισοι” (Ελληνικά Γράμματα, 2006) “Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει” (2008) και “Ου μπλέξεις (2011)”. Συνέχισε με το “Παντρεμένες” (2013) και Έξοδος”, (2016). Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση και το σενάριο.
