Η Αγγελική είναι μια στιβαρή φωνή στα ελληνικά γράμματα… μια φωνή που δεν κάμφθηκε στο χρόνο, αλλά αντίθετα απόκτησε δυναμική υπόσταση κι έγινε αστείρευτη κραυγή συναισθημάτων που θα περάσουν στον επέκεινα, δείχνοντας μας ότι καταθέτει στο βωμό της λογοτεχνίας ένα από τα πλέον σοβαρά έργα.

Ετούτος ο τόμος με επιλογές από τις 13 ποιητικές της συλλογές αποδεικνύει το μέγεθος μιας δυναμικής που προέρχεται από τα τραγικά συμβάντα και τις τραγικές αλήθειες της ζωής της που χαράχτηκαν στο πνεύμα της με ανεξίτηλο μελάνι.

Ιδιαίτερη γραφή που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και κάθε ποίημα μοιάζει να έχει μια χρονική ακολουθία στα γεγονότα που διαδραματίζονταν.

Σε όλες της τις συλλογές, από την πρώτη το 1983 με τίτλο Βραχνή ψυχή, ως και την τελευταία Οίμη λέγουσα 2020 όσο και τα αδημοσίευτα των ετών 1983 έως 2021, επιστεγάζει στη σκέψεις μας ως αναγνώστες, ότι η ποιήτρια εκπροσωπεί επάξια τη συναισθηματική ποίηση δίχως λυρικές κορυφώσεις και λοιπά στοιχεία τεχνηέντως δοσμένα, αλλά με στρωτό κατανοητό λόγο, καθώς τα ποιήματα της εκχέουν όλα εκείνα τα τραγικά αισθήματα που νιώθουμε όλοι μας στις κρίσιμες στιγμές της ζωής μας, που ωστόσο, μέσα από αυτά γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, περισσότερο υπομονετικοί και αυθεντικοί δίνοντας περισσότερη αξία στα μικρά καθημερινά που θεωρούμε δεδομένα.

Με ξεκάθαρα κι εύληπτα νοήματα συνεχίζει μέσα από δύσκολα βιώματα να εκφράζεται, να στοχάζεται με περίσσιο εγκεφαλικό τρόπο θέλοντας έτσι να κάνει την υπέρβαση που θα συγκεράσει αυτές τις δύο όψεις, τη ζωή με τον θάνατο για να βρει η ψυχή και το πνεύμα, ψήγματα λύτρωσης.

Με πνεύμα απορημένο μπροστά στις δοκιμασίες που ερήμην παρουσιάζονται, αναρωτιέται αν υπάρχει αληθινός ρόλος του ανθρώπου σε μια εφιαλτική πραγματικότητα. Η απώλεια ως εχθρικό αποτέλεσμα της ύπαρξης δεν καταφέρνει να εξορκιστεί ούτε στην επαφή με το ανώτερο.

Συνειδητός εχθρός η μοναξιά με το αναλλοίωτο ερώτημα, γιατί διατρέχουν όλες τις συλλογές μιλώντας για τον τρόμο μπροστά στα απρόσμενα συμβάντα. Αυτά τα σοβαρά που δεν δικαιολογούνται, ούτε ερμηνεύονται.

Έτσι που και ο δικός της εαυτός φωτίζεται αληθινά, με όλα τα συναισθηματικά φορτία του. Πόνο. Λύπη. Θλίψη. Συγκίνηση. Στοιχεία δύσκολα που όμως εκπορεύονται από το μέγεθος της απαράμιλλης αγάπης για τον Άλλον, τον πάσχοντα Άνθρωπο. Κι αυτή η αγάπη ως κυρίαρχο στοιχείο προβάλλει τον έσω συναισθηματικό εαυτό της ποιήτριας σε όλα ανεξαιρέτως τα ποιήματα της.

Η ποίηση της Αγγελικής, από τη μία πλευρά είναι, η διαλεκτική αντιπαράθεση της πραγματικότητας και του ονείρου. Είναι, δηλαδή, η συνειδητοποίηση της οδυνηρής πραγματικότητας και από την άλλη, το ουτοπικό μεγαλείο του πνεύματος που δεν εφησυχάζει απέναντι στα δύσβατα μονοπάτια και ως αληθινή ανάγκη τροφής, καταγράφει -δίχως δημιουργική ψευδαίσθηση, αλλά με ενσυνείδητη υπαρξιακή δυναμική το υπέρ της ζωής, το αληθινό που συμβαίνει και υφίσταται σε τρικυμισμένο χωροχρόνο, παραμένοντας ζωντανό στη μνήμη, δίνοντας έκταση στις επιθυμίες, τα όνειρα, το λυγμό, τη χαρά, το φόβο, και φυσικά την ουτοπία.

Με πλούσιο λεξιλόγιο, στέρεο ύφος, κατανοητό, ξεκάθαρο -και με όσα μέσα διαθέτει η θεματική της έμπνευση καταφέρνει- να ενεργοποιεί το πνευματικό της δυναμισμό προβάλλοντας την ουσία του εκάστοτε θέματος με σαφήνεια και άκρατο συναισθηματισμό.

Σε όλο το έργο της ποιήτριας μόνο η λειτουργία της μνήμης συνενώνει το υποκείμενο με το ουσιαστικό νόημα του αντικειμένου και μέσα από αυτή την ψυχικά πνευματική διεργασία τροφοδοτεί τον αληθινά δικό της προσωπικό λόγο. Να παράξει ένα αληθινό κομμάτι της ζωής, την μελαγχολία στην ποίηση της.

Η βιωματική γραφή έχει μεγάλη και απόλυτη σχέση με την αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να ψεύδεται. Αν χαθεί αυτή η σχέση τότε παύει να του χαρίζεται ο λόγος. Έχοντας η ποιήτρια συνείδηση της αποστολής της, η οποία είναι σχετική με την εποχή στην οποία ζει, δεν σταματάει, δεν παύει να έχει επαφή με το αδιάλειπτο συνεχές.

θα κλείσω με τα λόγια του φιλοσοφικού ανατόμου Νικολάι Μπερντιαεβ,: «O άνθρωπος είναι ικανός να υποφέρει οδύνες που πίστευε ανυπόφορες, αλλά το πιο δύσκολο γι’ αυτόν είναι να υποφέρει οδύνες στερημένες από κάθε νόημα.»