Η φωνή τρεμάμενη στα ανθισμένα μαύρα της απουσίας. Ο χρόνος στις μεταμορφώσεις και στις απώλειες εξισώνει την εφηβεία με τα γηρατειά.

Άλλωστε τόσα χρόνια τα σύννεφα στα έρημα των ουρανών της κάμαρας ορίζουν την αρχή και το τέλος.

Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο. Μόνο να μετράει τις στιγμές που ζει κατά το πέρασμα του. Ξεκάθαροι οι στίχοι αποτυπώνουν εν μέρει το περιεχόμενο του βιβλίου μέσα από μικρά πεζά κείμενα με εμφανή την ποιητική χροιά που άλλωστε ο Αντώνης Σκιαθάς υπηρετεί την ελληνική γραμματεία με απρόσκοπτη επιτυχία. 

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες: Χρόνος. Κατασκοπεία. Εμμονές, ιστορίες για την γενέθλια πόλη. Μικρά και εύληπτα κείμενα σε κάθε ενότητα να θυμίζουν στο ύφος απόδοσης, τις ελεγείες του Ντουίνο, του R.M.Rilke.

Σε κάθε σελίδα του βιβλίου κι ένα ψιθύρισμα συναισθημάτων. Ένα θρόισμα ιαχών του μυαλού στις ρωγμές του χρόνου, συνθέτουν γεγονότα βιωματικά και μη που έγιναν μνήμες στο πέρασμα τους και ως ο απόλυτος λήπτης, ο ποιητής, επιδόθηκε στην ατέρμονη διαδικασία συνένωσης των λέξεων με το χρόνο και συναίσθημα. Ετούτη την έννοια του χρόνου ως εμπειρία ματαιότητας απαξιώνει τη σοβαρότητα κάθε γεγονότος καθώς στο πέρασμα του απλώνεται ένα πέπλο λήθης, γαλήνης και ακινησίας.

Μόνο η θρυμματισμένη μνήμη λειτουργεί αποσπασματικά και μπορεί ο ποιητής να αναπτύσσει τον υπαρξιακό προβληματισμό του με έντονη συναισθηματική φόρτιση που γίνεται αντιληπτή από τις λέξεις που ως ύμνοι της προσωπικής του αλήθειας να καταγράφονται με άμεσο τρόπο και ως ο παρατηρητής γεγονότων να κατασκοπεύει τον πάσχοντα άνθρωπο.

Οι καμινάδες: (στη μνήμη όσων άνθισαν στο σκοτάδι)

Με σακατεμένο το θεό των ανθρώπων άφησαν τους μπόγους με τα υπάρχοντα στις ράγες που έφταναν μέχρι τα πυρωμένα τούβλα. Ξυρισμένα τα κεφάλια τους στην αλάνα, μ’ ένα καρφί ψωμί κράταγαν τις σκιές του χρόνου στο μερτικό του θανάτου.

Πλούσια θεματολογία. Σε κάθε κείμενο, σε κάθε ιστορία που αναφέρεται προσεγγίζει με πνευματική συγκρότηση εκείνα τα σοβαρά στοιχεία που σηματοδοτούν εν γένει τη ζωή και τα αθεράπευτα τραύματα μιας περιόδου, με αρχή των πάντων τον άνθρωπο ως πρωταγωνιστή, μέσα από τα δικά του όνειρα και τις δικές του ανάγκες, μπροστά στα οποία οι συλλογικές αξίες είναι αφηρημένες και ανούσιες, καθώς με όσα βίωσε ή γνώρισε, τον οδήγησαν στην ωριμότητα του έρωτα, της αγάπης, της χαμένης αθωότητας, στο αίσθημα της μοναξιάς, στο φόβο του θανάτου.

Τα κείμενα αποπνέουν μια μελαγχολική διάθεση, μια εκφραστικά θερμή εξομολόγηση, με τρυφερή αποτύπωση των δεινών της ύπαρξης, προερχόμενη πάντα από την ματαιότητα που προβάλλει ο χρόνος.

Σε κάθε κείμενο δημιουργούνται εικόνες γνωστές σε όλους μας καθώς το αντικείμενο τους το έχουμε γνωρίσει ή ζήσει και παραλληλιζόμαστε με όσα η πένα του ποιητή έχει καταγράψει. Μνήμες και λησμοσύνη. Μοναξιά, εμμονές και ανάγκες μέσα από τον αέναο χρόνο που αδυσώπητος κυλά αδιάφορος για τα ανθρώπινα.

Τζουτζουκλέρι:

Η στριφογυριστή σκάλα ούρλιαζε, καθώς ανέβαιναν τρέχοντας. Έτριζε όλο το σπίτι όπως χτύπαγαν τα’ άρβυλα στο παριανό μάρμαρο. Στάθηκε στο κεφαλόσκαλο, επίσημα ντυμένη.

Τα μάτια της στην υγρασία του θανάτου.

Κατανοώντας το ύφος του ποιητή, σημαίνει ότι από την προβολή των σκέψεών του κατανοούμε τη δική μας σκέψη, την ίδια μας την ψυχή, με τις όποιες μνήμες της, που την χάραξαν βαθιά με ανεξίτηλα σημάδια.

Οι μικρές πεζογραφικές αποτιμήσεις, τα άψογα οργανωμένα κείμενα, αφήνουν δρόμους επικοινωνίας ανοιχτούς για βαθύτερη και γνησιότερη συνάντηση με τον συγγραφέα-ποιητή, Αντώνη Σκιαθά.