Τι ωραία που ακούγεται η βροχή. Από παιδί, πάντα μου άρεσε…Περίεργο, όταν βρέχει σταματάει το μυαλό μου και βρίσκω ηρεμία. Είναι θεραπευτικό να μη σκέπτεσαι συνέχεια, αλλά στον μεγάλο άνθρωπο αυτό δεν πετυχαίνει, γιατί οι μνήμες είναι η τροφή του. Με αυτές ζει και πορεύεται στα γηρατειά του.
Όταν είσαι παιδί, όλα σου φαίνονται ωραία, γιατί δε γνωρίζεις την πραγματικότητα. Τα χρόνια περνούν και ξάφνου έχεις μεγαλώσει. Είναι η στιγμή που το σκηνικό καταρρέει και ορθώνονται χιλιάδες ερωτήματα. Γιατί ετούτο; Γιατί το άλλο; Κι όλα αρχίζουν από την αρχή, σαν να γεννήθηκες μεγάλος μέσα στην κούραση και την αηδία που φέρνουν οι χωρίς αξιοπρέπεια πράξεις.
Τι πικρή αποκάλυψη να νιώθεις ένοχος, εχθρός του κόσμου σου, της σκέψης σου, της διάνοιάς σου, όταν αναγνωρίζεις το παράλογο που σε κυκλώνει! Και τι παράδοξο, όλα ετούτα να τα συνηθίζεις -όλα εκτός απ’ το θάνατο.
Κοίτα τώρα τι παράξενο μου συμβαίνει. Φτάνει η στιγμή, μετά από χρόνια, που μετανιώνεις για όσα δεν είπες και δεν έκανες. Κι όταν τα αναφέρεις, δεν έχουνε πλέον καμία βαρύτητα, είναι σαν ξεθυμασμένη κολόνια. Μα τι αναρωτιέμαι τώρα; Από τη στιγμή που ένιωσα ότι μεγάλωσα, σταμάτησα να κάνω όνειρα.
Μα, θα μου πεις, υπάρχει άνθρωπος χωρίς όνειρα; Χωρίς ελπίδες; Χωρίς αναζητήσεις; Όχι, δεν υπάρχει! Δε θα ήταν άλλωστε ανθρώπινη μια τέτοια συμπεριφορά. Δε θα ήταν ο άνθρωπος ευάλωτος κι ευαίσθητος, αλλά σκληρός και άκαμπτος, αν δεν περίμενε κάτι να του προσφέρει η ζωή. Αλλά κι αν ποτέ ξεγελαστεί, μπερδευτεί και σου πραγματοποιήσει μια μεγάλη επιθυμία, έρχεται ξαφνικά μια θύελλα να σου στερήσει τη χαρά.
Έτσι είναι η ζωή, από τη μια σου χαρίζεται κι από την άλλη σου δίνει ένα σκαμπίλι και σου παίρνει πίσω ό,τι σου χάρισε. Γι’ αυτό δεν κάνω πλέον όνειρα. Όχι, δε φοβάμαι, απλώς αδιαφορώ! Εκπαιδεύτηκα από την ίδια τη ζωή να τη δέχομαι όπως θέλει να εμφανίζεται: πότε στείρα και πότε απλόχερη. Αφού γνωρίζουμε πως τίποτα δε χαρίζεται ολόψυχα. Τίποτα! Ούτε καν αυτό που αναφέρεται ως μεγάλος έρωτας ή αθάνατη αγάπη.
Και τι υπάρχει αιώνια; Ό,τι μένει αθάνατο είναι μόνο στα χαρτιά. Μια μεγάλη αγάπη ζει αιώνια, γιατί είναι γραμμένη σ’ ένα μυθιστόρημα. Στη ζωή ανελλιπώς παρέρχεται!
Όμως, από την άλλη της πλευρά η ζωή είναι μια επανάσταση, γι’ αυτό την άντεξα. Γιατί κάθε μέρα κάτι νέο φέρνει, που πρέπει ν’ ακολουθήσεις ή να εναντιωθείς. Πως γίνεται στα πιο συγκεκριμένα λόγια μέσα να βρίσκεις το αόριστο; Και πως μέσα από το αόριστο να βρίσκεις το συγκεκριμένο;
Βιογραφικό σημείωμα:
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει εκδώσει συνολικά 18 μυθιστορήματα ενηλίκων, 7 παιδικά βιβλία και οκτώ θεατρικά έργα Έχει επίσης γράψει σήριαλ για την τηλεόραση.
