Στα διηγήματα της Ζέτας Κουντούρη διαφαίνεται μια ευγενική ειρωνεία για τα συμβάντα από τις πράξεις των ανθρώπων -των ηρώων της. Και αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς η απώλεια και οι σχέσεις είναι το ουσιαστικό στοιχείο των διηγημάτων.
Το βιβλίο «Λίγο πριν βρέξει», έχει ως βασικό κορμό το σήμερα, τη σύγχρονη πόλη και τους ανθρώπους της.
Οι ήρωές του κινούνται με μια φυσικότητα, που ενώ κρατάς στα χέρια σου έναν πλούτο μυθοπλασίας, εμφανίζονται τόσο ζωντανοί που ταυτίζεσαι μαζί τους, συμπλέεις στα βιώματα τους και πάσχεις για μια λύση στα προβλήματα και τις δυσκολίες τους.
Προσωπικά έγινα κοινωνός της υπαρξιακής τους ταυτότητας. Όπως για παράδειγμα στο διήγημα «Το κενό» ή το «Βροχή με χώμα», αλλά και σε όλα τ’ άλλα, η συγγραφέας με έκανε να τους ακολουθήσω με αφυπνισμένη περιέργεια.
Όλοι οι ήρωες βιώνουν στιγμές από την αληθινή ζωή που, μέσα από τη γραφή της Κουντούρη, σαν εικόνες, παγώνουν το χρόνο στη μνήμη.
Μέσα στα κείμενα βρήκα όλα εκείνα τα συστατικά που υπάρχουν στη πραγματική ζωή και ταλανίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις με τις κάθε λογής αλληλεξαρτήσεις.
Αμφιβολίες, ψέματα, ανασφάλειες, υποψίες, φόβοι, έρωτες, αγωνίες στα παιχνίδια ανταγωνισμού και κυριαρχίας. Και ποια είναι η λύση στο τέλος κάθε διηγήματος; Ίσως η αναζήτηση του να βρουν οι ήρωες της Κουντούρη την πηγαία και αυθόρμητη ηθική τους, που θα προσφέρει τον έλεγχο της ισότιμης συμπεριφοράς απέναντι στον Άλλον.
Την ειλικρίνεια απέναντι στον εσωτερικό εαυτό τους: το άτομο πρέπει να γίνει κύριος του εαυτού του για να μπορεί να μοιράζεται και να μην βλάπτει, συνειδητά, καμία άλλη ύπαρξη.
Η Ζέτα Κουντούρη δημιουργεί στα πλαίσια του μύθου έναν αληθινό κόσμο κρατώντας μεν, ως συγγραφέας, μια αντικειμενική στάση απέναντι σε όλους τους ήρωες της, αλλά, ως άνθρωπος, δείχνει πως την επηρεάζουν εκείνες οι συμπεριφορές που τα βάθη τους δεν έχουν ακόμη φωτιστεί από τις ανθρώπινες αρετές της ευγένειας και της ευγνωμοσύνης.
Διαβάζοντας με προσοχή τις δέκα καλογραμμένες ιστορίες -διηγήματα- είναι φανερό πως ενδημούν βιωματικά στοιχεία και εμπειρίες της συγγραφέως από τον περίγυρο μακρινό ή κοντινό, γνωστό ή άγνωστο, όμως απόλυτα ικανά να κεντρίσουν το πνεύμα της σε τέτοιο βαθμό που η δημιουργικότητα της να αγγίζει την τελειότητα. Η τεχνική της δεν αφήνει το παραμικρό κενό ή ασάφεια στην τύχη τους.
Η εντελέχεια είναι το πρώτο θετικό στοιχείο που θα εισπράξει ο αναγνώστης μέσα από τα κείμενα και θα τον οδηγήσει στην αναγνωστική τέρψη.
Η συγγραφέας σε βάζει μέσα στην πλοκή, κάθε ήρωας της σε παρακινεί να μένεις κοντά του για να δεις την τύχη που θα έχει μέχρι το τέλος.
Χαρακτηριστικό είναι το τέλος κάθε διηγήματος. Εκεί που θεωρείς, μέχρι την τελευταία παράγραφο ότι θα επέλθει η λύση, είτε ο ήρωας πετυχαίνει ή αποτυχαίνει στο σκοπό του δίνοντας και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, η συγγραφέας με αριστοτεχνικό τρόπο παίρνει αποστάσεις αφήνοντας την πλοκή να μοιάζει πως αιωρείται αναζητώντας μια συνέχεια. Έτσι, βάζει εντέχνως τον αναγνώστη στο παιχνίδι και τον καλεί να δώσει τη δική του προοπτική.
