Ανδρωμάχη, είναι το 16 βιβλίου του Κώστα Ακρίβου. Μικρό σε όγκο 129 μόλις σελίδες αλλά πλούσιο σε περιεχόμενο και ύφος και με ωμέγα γραμμένο το όνομα που της έδωσαν -κι όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας- θα ήταν πιο σωστό και επιτυχημένο για να τονιστεί ο αγώνας, η πάλη της απέναντι στο αντρικό φύλλο που την περιστοίχιζε.
Στις σελίδες υπάρχει ένας θησαυρός. Μας αποκαλύπτουν τη ζωή και τα βιώματα από ένα σημαντικό πρόσωπο φερμένο από την αρχαία ελληνική γραμματεία στο σπουδαίο έργο του Ομήρου Ιλιάδα, την πολυσήμαντη γυναίκα του Έκτορα, Ανδρομάχη, που αξιώθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα, βασίλισσα και να ζήσει μια ζωή μοιρασμένη απ’ τον πόλεμο ανάμεσα στην ευτυχία και την ατίμωση, στη χαρά και την ντροπή.
Πόσο σημαντικές και αμφιλεγόμενες μπορεί να είναι κάποιες γυναικείες προσωπικότητες που έζησαν σε εποχές ταραχώδεις, καλυμμένες από τις πλάτες των προστατών τους βασιλιάδων, επιτυγχάνοντας ωστόσο να παίξουν πίσω απ’ το θρόνο το δικό τους καταλυτικό ρόλο στην άσκηση εξουσίας.
Ανδρομάχη του Ευριπίδη είναι μια γνωστή ιστορία και μιλά για μία γυναίκα που έζησε μέσα στον όλεθρο του δεκαετούς πολέμου στην Τροία. Γυναίκα του Έκτορα που ως άνθρωπος βίωσε πλάι στον Πρίγκιπα όλα τα καλά ως βασίλισσα όσο και τα δεινά του πολέμου και ως γυναίκα όλα τα καλά του έρωτα και της αγάπης όσο αντίστοιχα και τα δεινά της ανδρικής επιβουλής.
Ο συγγραφέας Κώστας Ακρίβος, στο ομώνυμο έργο, έρχεται με την πένα του να μας χαρίσει ένα έργο αξιόλογο και να εμβαθύνει περισσότερο στην ψυχή της Ανδρομάχης με ενσυναίσθηση για τη γυναικεία ψυχολογία· και πλήρη γνώση της ιστορίας για το τι σημαίνει μία γυναίκα να γνωρίσει τον πόλεμο, την προδοσία, την ατίμωση, τη σκλαβιά.
Ο συγγραφέας αποδίδει με αρχή μέση και τέλος το ιστορικό συμβάν, αλλά ως εσωτερικό μονόλογο που ρίχνει φως σε μια διαφορετική εκδοχή, με μοναδική αναφορά την γυναίκα, και να προσπαθήσει με επιτυχία να βγάλει προς τα έξω τα συναισθήματά της και το πως ένιωσε απέναντι σε όλους αυτούς τους άντρες που κύκλωσαν και στηλίτευαν τη ζωή της.
Η Ανδρομάχη ήταν γυναίκα με ξεχωριστή προσωπικότητα. Η ζωή της σηματοδοτήθηκε και σημαδεύτηκε από τους άντρες. «Ο πατέρας τα επτά αδέλφια, ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας ο Οδυσσέας ο Πηλέας, ο Έκτορας, ο Αστυάνακτας, ο Νεοπτόλεμος, ο Πέργαμος, ο Μολοσσός, ο Πύελος, ο Έλενος, ο Κεστρίνος. Κι αναρωτιέται αν τους αγάπησε; Άλλους απ’ αυτούς από ανάγκη, για άλλους η αγάπη ανάβλυζε αβίαστη από την καρδιά. Αυτοί είναι που βαδίζουν συνεχώς στη μνήμη μου, δικαιώνουν ή όχι τη ζωή μου που τώρα εγώ την αρνούμαι; Γιατί η ζωή αξίζει μονάχα σαν περιτριγυρίζεσαι από σώματα προσφιλή, θύμησες ωραίες, λόγια τρυφερά, από τη μύτη και χαμόγελο. Όπως δεν είναι η τωρινή δική μου.»
Ποια και πόση ζωή του καθενός οι θεοί το ορίζουν. το πώς θα φύγεις όμως δεν μπορεί κανένας θεός, ελεήμονες ή τέτοιοι που έλαχαν σε μένα, να το ορίσει.
Στην τραγωδία αυτή ο συγγραφέας ακολουθεί την ιστορία του δεκαετούς πολέμου κι αναφέρεται σε ορισμένα γεγονότα που την ολοκληρώνουν με αρχή μέση και τέλος, πως η Ανδρομάχη τα διάβηκε βιώνοντας κάθε κομμάτι τους. Σημαντική η εφευρετικότητα του συγγραφέα να δημιουργεί νέους διαλόγους και σκέψεις της ηρωίδας συνθέτοντας αρμονικά το παζλ της ιστορίας διευκρινίζοντας με άρτιο τρόπο τους προβληματισμούς της απέναντι στα εμπόδια και τις μεταβολές.
Η Ανδρομάχη, χήρα του Έκτορα και τώρα σκλάβα στον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο, και η Ερμιόνη, γυναίκα, του Νεοπτόλεμου. Η Ερμιόνη κατηγορεί την Ανδρομάχη, η οποία έχει ήδη ένα παιδί από το Νεοπτόλεμο, ότι εξαιτίας της ο Νεοπτόλεμος δεν επιθυμεί την ίδια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει παιδί μαζί του. Η σύγκρουση οδηγείται στα άκρα όταν ο Μενέλαος, ο βασιλιάς της Σπάρτης και πατέρας της Ερμιόνης, αποφασίζει να θανατώσει το γιο της Ανδρομάχης. Μέσα από τα δεινά που αντιμετώπισε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η ηρωίδα διαφαίνονται οι καταστρεπτικές συνέπειες του πολέμου: ο χαμός των αγαπημένων προσώπων, ο ξεριζωμός, η σκλαβιά και η αλαζονεία των νικητών.
Μέσα σε όλα τα καταγεγραμμένα ιστορικά στοιχεία εκτός των προβλημάτων εξουσίας, το πώς θα ανταπεξέλθουν συγκρούσεις, πολέμους, λεηλασίες, λιμούς διαφαίνονται και τα εξιλαστήρια θύματα του πιο αδίστακτου και άπονου μικρού θεού που γεννάει στις ψυχές τους τον έρωτα ή την έχθρα του έρωτα, μεταξύ δύο εχθρών, όταν συναντιόνται και η μαγεία και η εκδίκηση κατακτά τις καρδιές τους.
Ο συγγραφέας μέσα από το θεματικό περίγραμμα της σθεναρής φυσιογνωμίας των ηρώων της Ιλιάδας, μαντεύει τα λόγια των ηρώων και των ηρωίδων του, τις ευαισθησίες, τα εύλογα ερωτήματα και τις απαντήσεις τους. Τις ψυχικές εξάρσεις τους και διαλογίζεται μαζί τους, με αποτέλεσμα, οι χαρακτήρες τους να αποκτούν μια εξαιρετική δραματικότητα που απογειώνει τη δράση και ως επακόλουθο την ανάγνωση.
Υπαρξιακός λόγος, όπως χρειάζονται οι ιστορικές καταγραφές για να στέκουν γυμνές από κάθε άλλη εξωγενή ή εσωγενή συγγραφική παρέμβαση, προσδίδει στο έργο, ακόμη μεγαλύτερη δυναμική, όμοια με την αλήθεια που συμβαίνει στη ζωή.
Ο Λόγος της Ανδρομάχης είναι ένας εσωτερικός μονόλογος που μέσα από την πένα του Ακρίβου αναδεικνύονται πτυχές του χαρακτήρα της. Είναι φορές που η δυναμική της αποδεικνύει πως κι αυτή ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των έξυπνων και φιλόδοξων γυναικών -άλλωστε πλάι σε βασιλιά έζησε- που επιβάλλουν με ανελέητη πυγμή το δικό τους εγώ. Με πνευματώδη και δυναμικό τρόπο, δίχως να φαίνονται. Βέβαια στην Ανδρομάχη δεν υπάρχει αυτή η φανερή έπαρση αν και γυναίκα του πρίγκιπα Έκτορα του πρώτου ήρωα και μελλοντικού βασιλιά της Τροίας δεν θα ήταν παράξενο ή ακραίο.
Γι’ αυτό ίσως και η επιλογή του συγγραφέα να επιλέξει την Ανδρομάχη· κι όχι μια άλλη προσωπικότητα της Ιλιάδας, εξίσου σημαντική. Εκάβη, Ελένη, Κασσάνδρα, κλπ, γιατί θεώρησε πως είναι απαραίτητες οι ιστορικές αναφορές σε κάποιες προσωπικότητες καθώς μας υπενθυμίζουν, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται κι ας φοράει διαφορετικό προσωπείο σε κάθε αιώνα, ώστε να καταφέρνουμε να είμαστε ως άνθρωποι σωστοί παρατηρητές και κριτές. Τούτες οι προσωπικότητες είναι που μας θυμίζουν πως διαφυλάττοντας την ιστορία προστατεύουμε την αλήθεια.
