Τα θαύματα δεν είναι μόνο στα χέρια των θεών, είναι και στο χέρι του ποιητή που μετατρέπει σε ωδή το μεγαλείο του λόγου. Ποίηση, λόγος συμβολικός που κατέχει μια επιρροή με ανυπέρβλητη δύναμη και εμβέλεια του αφηγηματικού εγχειρήματος με αφετηρία όχι μόνο το κοσμικό στοιχείο που ξεκινά από τις ιστορικές μνήμες ή τον εμφανή κοσμοπολιτισμό, μα περισσότερο για όσα δεν φαίνονται για όσα δεν έχουν μια εξήγηση, για εκείνο τον ανήλιαγο ψυχικό κόσμο των αισθήσεων του ίδιου του ποιητή που αναζητά να φωτίσει κάθε πτυχή μέσα από την εμπνευσμένη φαντασίωση πως το τεράστιο άνυσμα της ποιητικής του διεργασίας να παίρνει τη μορφή ενός συνεχούς και αέναου συμπαντικού χωροχρόνου όπου ενστικτωδώς προσεγγίζει, ανακαλύπτει, εξυψώνει ιδέες, εντυπώσεις και συχνά με ένα στίχο να δίνατε να μετατρέψει αίτια κι αιτιατά κάθε προηγούμενης διάστασης. Σαν να ακολουθεί βήματα μιας μεταφυσικής πορείας στο παγκόσμιο χρονικό γίγνεσθαι καταγεγραμμένη με ετυμολογική, αινιγματική λογική.
Μα ο ποιητικός λόγος δεν έχει καλούπια, είναι σαν τον έρωτα που δρα και μετεωρίζεται ανεμπόδιστος και ελεύθερος έξω από όρια και συμβάσεις. Έτσι κι ο ποιητικός λόγος φτάνει σε σημεία που η επιστήμη ως εξελικτική δύναμη θέλει γνώση, χρόνο και πείρα για φτάσει.
Η ποιητική σύνθεση και εκφορά βρίσκει τρόπο και χώρο να ψάξει σε βάθος, να επανατοποθετείται σε οποιοδήποτε ιδεολογικό πλαίσιο μεταξύ πράγματος και λέξης δίνοντας όνομα και περιεχόμενο σε κάθε επινόηση.
Η ποίηση είναι ίσως μια διαίσθηση κρυφή που κυοφορείται μέσα στον άνθρωπο για να γευθεί τις αλήθειες ενός νέου κόσμου. Είναι το βασίλειο των απλών πραγμάτων, ενός κόσμου απαλλαγμένου από προκαταλήψεις, χωριστικότητα, ιδιοτέλεια, εγωισμό. Είναι μυστήριο πως οδηγείται ο άνθρωπός δια μέσω της ποίησης στη μυθολογία της ζωής. Στα ανθρώπινα βιώματα υπάρχει η ποίηση. Το βίωμα μας γεννάει ιδέες, εμπνέει την διαίσθηση και μας δίνει τη δυνατότητα να εννοήσουμε πιο το βάθος, ο πλούτος στην απροσδιόριστη ετούτη τέχνη του λόγου που ονομάζουμε ποίηση.
Η ποίηση ζει και ανδρώνεται εκεί που υπάρχει έντονο πάθος, αναταραχή της μυστικής ψυχής, τότε αναδύεται το μεγαλείο των αυθεντικών λέξεων. Μόνο όπου υπάρχει ένταση που προέρχεται από τους δύο βασικούς πυλώνες της ζωής και κατά συνέπεια της ποίησης «Έρωτας-θάνατος» μπορούν να αγγίξουν αληθινά τις ψυχές μας. Μπορούν να γίνουν ωδή και κάθε τι που έχει βάθος είναι ποίηση. Ένας ενδόμυχος κόσμος που ξεχύνεται αυτούσιος από τις δονήσεις της σκέψης, του συναισθήματος για να εισδύσει, να φανερωθεί στην εσώτατη ουσία της ζωής και των πραγμάτων. Να συνενωθεί το ποιητικό βίωμα, να απλωθεί και να αγγίξει χορδές με οποιαδήποτε μορφή ψυχικής επικοινωνίας με την εσώτατη ουσία του κόσμου. Ο ποιητικός λόγος δημιουργεί νόημα, μια κατ’ επίφαση ξεχωριστή μυστική ατμόσφαιρα ύλης στην ουσία του ιδεατού κόσμου. Ακόμη και στον θρήνο, στη θλίψη, στον πόνο, στον βαθύ συγκλονισμό, στην απογοήτευση, ο ποιητικός λόγος έχει τη δύναμη να χαρίζει την ελπίδα, την πίστη και τη βεβαιότητα ότι η ζωή δεν τελειώνει ποτέ.
Κι έτσι μέσα από την ουσία και την ατμόσφαιρα της όποιας μορφής ποιήματος: επικό, θρηνητικό, ερωτικό, ηθικοαισθητικό, κοινωνικό, και άλλα -να προβάλλεται η Ομορφιά.
Πάντα συμβολικός ο χαρακτήρας της ομορφιάς στην ποίηση αναζητά να ξεθάψει από το υποσυνείδητο της σκέψης: ευσεβείς πόθους, καημούς, όνειρα, μνήμες, και γεγονότα που στιγμάτισαν στιγμές και ψυχές, το ηθικό αίσθημα και την καθαρή σκέψη.
Αυτή τη μεταφυσική διάσταση, δηλαδή, ο ιδεατός κόσμος να προβάλλεται ως αληθινός και κυρίαρχος στον αισθηματικό κόσμο των ανθρώπων, μόνο η μαγική και υπερκόσμια ποίηση μπορεί να καταφέρει και να την φέρει σε πέρας ως βίωμα ποιητικό.
Σε κανένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα εκτός από τη δημοκρατία δεν έχει αγκαλιάσει τον άνθρωπο στην εξέλιξή του. Σε καμιά ποθητή αρετή όπως είναι η απόκτηση της ιδανικής ελευθερίας του ατόμου. Αλλά ούτε και η ιδανική ελευθερία μπορεί να εφαρμοστεί αν απουσιάζει η αυτογνωσία. Ετούτα τα σημαντικά κενά έρχεται να βοηθήσει η Τέχνη και δη η ποίηση. Να δώσει μορφή και περιεχόμενο στην ελλειπτική πραγματικότητα. Να τονώσει το ενδιαφέρον και τη συγκίνηση, να δηλώσει πως η ζωή είναι πολύ όμορφη. Μια περιπέτεια είναι και δεν υπάρχει τίποτε σε αυτήν το σίγουρο κι αυτό είναι συναρπαστικό. Τo ίδιο συμβαίνει και με την ποίηση. Είναι μια συνεχής έκπληξη. Κάθε στίχος βρίσκεται μπροστά σ’ αυτόν τον γεμάτο πάθος κι ένταση, αλλά ταυτόχρονα και αυτοπειθαρχημένο κόσμο ο οποίος ζητάει έναν αποδέκτη για να εκφραστεί. Αυτός ο ωραίος, σπουδαίος κόσμος της ποίησης με τον παλμό και την ζωντάνια της ζωής, εκφράζεται μέσα από τη μοναδικότητα της συνέπειας του λόγου. Και τι πιο συνεπής λόγος από αυτόν που εκφράζει ο ποιητής με τρόπο απόλυτο και σαφή ως ο αυθεντικός αναζητητής του απόλυτου έρωτα για τη ζωή μετουσιώνοντας την οδύνη του σε τέχνη, χαρίζοντας μας στίχους με σθένος ψυχικό κι ερωτικό παλμό. Το αδιέξοδο είναι η τροφή που πυροδοτεί την ποιητική έμπνευση και πάντα αναζητά το πιο πέρα, το πιο μυστικό, το ανομολόγητο.
Το πάθος της αλήθειας σε μια μοναχική πορεία πλούσια ιδεών με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις να μετατρέπεται σε πολυδιάστατο έργο στα χέρια ενός αληθινού πλάστη του λόγου.
Κάθε λέξη είναι καίρια και βαρυσήμαντη. Ο ποιητής βιώνει ένα αίσθημα απειλής από την σιωπή του έξω κόσμου. Αισθάνεται απειλή από έναν κόσμο που δεν έχει σχέση με την αλήθεια, με το βάθος και την εσωτερικότητα του πνεύματος. Η υπαρξιακή αγωνία και τα βασανιστικά ερωτήματα απαντώνται και μεταρσιώνονται μέσα στην πορεία που οδηγείται ο ποιητής από τα βάθη της ψυχής του.
Η ποίηση από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι και σήμερα, λειτουργεί, με ευρεία έννοια, και ως ένας (δάσκαλος) του ανθρώπου. Ο ουσιαστικός, βέβαια, στόχος της ποίησης δεν είναι να προσφέρει στον άνθρωπο αναγνώστη, με τρόπο άμεσο και ανοιχτό, ένα σύστημα παραινέσεων, συμβουλών, ηθικών αρχών και κανόνων για τη ζωή. Κάτι τέτοιο θα υποβίβαζε την ουσία της ποίησης και θα την καθιστούσε λόγο κηρυγματικό και ηθικοδιδακτικό.
Ο βασικός στόχος της ποίησης είναι να προσφέρει στον αναγνώστη απόλαυση και συγκίνηση αισθητικής ποιότητας. Το κάθε ποίημα χτίζεται μέσα στην πνευματική διαύγεια, στη συναισθηματική έμπνευση και την ψυχική κορύφωση του πνεύματος του και πάντα με την ελπίδα να καλυφθεί το ανεκπλήρωτο. Να πέσει φως στα σκοτεινά βάθη της ψυχής του μεταφέροντας στο χαρτί την πλήρη εσωτερική πνευματική του διάσταση.
Η Αγάπη του για τη ζωή, η προσήλωσή του στον Άνθρωπο, ενδυναμώνουν τον έρωτα του για την ποίηση και γίνεται η αφετηρία της προσωπικής του δημιουργίας και ελευθερίας. Τούτη την άποψη στηρίζει
Κι ο Ελύτης που είχε πει: Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
