Μικρές βιωματικές – αφηγηματικές ιστορίες. Θα τολμούσα να πω πως είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής από το βίωμα που «ο δόκτωρ Ψ απόκτησε ανάμεσα στους άλλους» διάβηκε, συναντήθηκε, μοιράστηκε, με ανθρώπους απλούς, σημαντικούς πλούσιους ή φτωχούς, πάντα όμως με ανθρώπους στοιχειοθετημένους με όλες εκείνες τις ευαισθησίες που ολοκληρώνουν την ανθρώπινη οντότητα.
169 αφηγήσεις αληθινής ζωής μέσα από τα μάτια ενός ψυχιάτρου που μοιράστηκε στο έπακρο μύχια μυστικά βάζοντας τον εαυτό του στις θέσεις τους συνεχώς, όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο (μια άσκηση που τον έκαψε ως ψυχίατρο).
Με λόγο απόλυτα κατανοητό, με εκλεπτυσμένο χιούμορ κρυφό ή φανερό και συχνά αυτοσαρκαζόμενος μιλάει για όσους γνώρισε, αποδέχτηκε και κατανόησε κομμάτια της ζωής τους, δημιουργώντας ανάμεσα τους μια πολύ ιδιαίτερη σχέση εμπιστοσύνης -που έτσι ή αλλιώς αποκτά ο ψυχοθεραπευτής με τον ψυχοθεραπευόμενο- για να μπορεί να εξερευνήσει βαθιά τις υπερβολικές αισθήσεις της ζωής όπως: Απώλεια, έρωτας, Θάνατος, μοναξιά, έλξη, αγωνία, φόβος, υποτίμηση και επιθυμίες ανεκπλήρωτες, και να ενθαρρύνει ρίχνοντας φως σε σκιερά σημεία της ψυχής τους.
Σαν ημερολόγιο μνήμης αποδίδονται τα κείμενα του με διακριτικότητα και δίχως δισταγμούς να λέει τα πράγματα όπως πρέπει να εκφράζονται μέσα από την εσωτερικότητα με την οποία εμπλέκονται σώμα και ψυχή.
Έμπνευση αποτελούν, για τον συγγραφέα, όλος εκείνος ο υπέροχος κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν με τον εαυτό τους και που συμπορεύτηκε μαζί τους ως γιατρός, ως ποιητής και πάνω απ’ όλα ως άνθρωπος.
Βοήθησε σίγουρα πολλούς, αλλά συνάμα διδάχτηκε από αυτούς στην πράξη, την ουσία το τι σημαίνει ευαισθησία, αδιαφορία, ακρότητα. Με την έκδοση ετούτου του βιβλίου αποτίει φόρο τιμής στον Άνθρωπο. Γεμάτος ευγνωμοσύνη για όσα του χαρίστηκαν μέσα από ετούτη την σπουδαία επιστημοσύνη γράφει ένα υπέροχο βιβλίο.
Μια κατάθεση εμπειριών ως αυθεντική σύνδεση του εαυτού του με τους άλλους.
Από το οπισθόφυλλο
Συνηθισμένος να θέτει σε εφαρμογή την ενσυναίσθηση (empathy) στη σχέση με τους ασθενείς του, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση τους συνεχώς (μια άσκηση που τον έκαψε ως ψυχίατρο), ο δόκτωρ Ψ νιώθει την ασυνείδητη ανάγκη να δει τον ίδιο μέσα από τα μάτια των άλλων.
Χρησιμοποιεί λοιπόν την ενσυναίσθηση και στη σχέση του με όλους τους άλλους, για να μπει στη θέση τους και να καταλάβει τον υπέροχο κόσμο και τα ανθρώπινα που τον απαρτίζουν. Ανάμεσα στους άλλους, δημιουργεί ψευδή βιογραφικά στοιχεία για να τους «ανοίξει», στήνεται στην ουρά και κρυφακούει, χρησιμοποιεί τις αστικές συγκοινωνίες, λατρεύει τις τηλεοπτικές σειρές και τους μύθους…
Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές τους) και προτιμά τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία, το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την ευτυχία, τον χρόνο, την αυτογνωσία, και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Ο αναγνώστης θα ανακαλύψει μόνος του αυτό που γνώριζε ήδη από τον τίτλο: τον ψεύτη και τον ψυχίατρο δόκτορα Ψ στη διαρκή προσπάθεια για αυτογνωσία. Γιατί 2.500 χρόνια ψυχιατρικής προσπαθούν να απαντήσουν στο σωκρατικό ζητούμενο, αυτό το «γνώθι σαυτόν», που παραμένει άλυτο.
