REQUIEM
Ι. Για το Αγόρι
Ξεχύθηκαν από κατοπτρισμένα ύψη
ρεύματα υδάτινα χτυπώντας ανοιγμένα στήθια.
Ζητούν να μας συντρίψουν.
Βρυχήθηκαν μαύρα σύννεφα
καταιγίδας παράλογης.
Μας κεραύνωσαν.
Σείστηκαν πλάκες
κάτω από τα πόδια.
Ψάχνουν να γίνουν ταφόπετρες.
Γκρεμίστηκαν αγάλματα
στα υψωμένα μας χέρια.
Με ήχο κούφιο τσακίστηκαν.
Αυτός ο δρόμος δεν είναι για μας.
Υπάρχουν και άλλες θάλασσες.
Η δύση κρύα και μοναχή
καρτεράει το χαμένο εραστή.
Σκόνη από μαρμαρωμένα τύμπανα
αίμα άγουρο από σάλπιγγες πεθαμένες
πλάθουνε γαλανό στρατιώτη.
Ήλιος στο νιογέννητο χέρι.
Ροδοπέταλα στου ερπετού
τη μαύρη ράχη.
ΙΙ. Για το Κορίτσι
Κορίτσι.
Αντικρίσαμε το ίδιο γαλάζιο
ίδια βράχια ίδια νησιά
τα μάτια μου δεν αντίκρισαν τα δικά σου.
Αγγίξαμε τα ίδια πράγματα
ίδιους ανθρώπους ίδιους ναούς
τα χέρια μου δεν άγγιξαν τα δικά σου.
Γευτήκαμε τα ίδια λόγια
ίδια αλμύρα ίδιο καρπό
τα χείλη μου δε γεύτηκαν τα δικά σου.
Ακούσαμε τα ίδια τραγούδια
ίδιο φλοίσβο ίδιο αγέρα
δε με χάιδεψε η φωνή σου.
Μυρίσαμε τα ίδια λουλούδια
ίδιες θάλασσες ίδιους κάμπους
δε γνώρισα τη μυρωδιά του κορμιού σου.
Κορίτσι άγνωστο δικό μας.
Εσύ που ίσως ήσουν αδελφή μου
ίσως ήσουν η αγάπη μου
ήρθες με κύματα του αγέρα.
Ξύπνησες στο αίμα μνήμες αρχαίες
μάχες παλιές ξεχασμένες
κυκλοφόρησες στα κύτταρα
μας κάλεσες κοντά σου.
Τρέξαμε αγκαλιασμένοι στη νυχτιά
ήτανε και άλλοι πίσω μας
όλο πληθαίναμε
το σκοτάδι αφανιζόταν
από φωτιές στα στήθια.
Ήτανε τόσο πάθος
τόση λευτεριά
ήμασταν τόσο αστραφτεροί
τρόμαξαν οι άλλοι
κι εκεί μες στην καρδιά της κόλασης
μας χώρισαν με σίδερο
όχι με των χεριών την αντρειοσύνη.
Κορίτσι.
Συ που ήσουνα
και τώρα πια δεν είσαι
μονάχος πορεύομαι στο θάνατο.
Συ που χιλιάδες νύχτες δεν μπορέσανε
τη γαλανή να κλέψουνε βαφή των ματιών
ξανθούς βοστρύχους να μαράνουν των μαλλιών
εσύ που διάβαινες χιονισμένες καρδιές
φέρνοντας Άνοιξη
ιριδισμό ψυχής
εσύ που ίσως ήσουν η αγάπη μου
ίσως ήσουν αδελφή μου
τώρα είσαι η μάνα μου.
ΙΙΙ. Για τους Άλλους
Δεν τους αγγίζουν ήχοι πια.
Δέσμη φως παρήγορο καμιά
δεν εκοιμήθη στα μαλλιά τους.
Χωρίς λουλούδια πουλιά
τραγούδια φιλιά.
Μόνο μια ρόδινη ερημιά
σπασμένη από αγάπη.
ΕΜΠ 17/11/ ’73