1. Από πού η Αντίληψη των Βορείων για την ‘Ανοσία Αγέλης’

 Εντυπωσίασε πριν λίγο καιρό η αντίληψη αυτή. Να ρίξουμε μια ματιά στην εξέλιξη του ανθρώπου, να θυμηθούμε ότι αυτός κέρδισε τον βαθμό της ατομικής συνείδησης που κατέχει τώρα σταδιακά. Δεν μπορούσε να λέει πάντα «Εγώ» στον εαυτό του και στους άλλους με τον τρόπο που το λέει σήμερα. Να γυρίσουμε πίσω στην εποχή που, στις χώρες του Βορρά, ζούσαν οι αρχέγονες φυλές. Τότε, τα ξεχωριστά ανθρώπινα όντα δεν ένιωθαν τον εαυτό τους ως ξεχωριστά ανθρώπινα εγώ, αλλά ως μέλη μιας φυλής. Δεν ένιωθε καθένας ότι μπορούσε να πει «Εγώ» χωρίς κανέναν περιορισμό. Το «Εγώ» του ήταν το «Εγώ» ολόκληρης της φυλής. Η φυλή αντιπροσώπευε ένα μοναδικό οργανισμό και μια ομάδα ανθρώπων που συνδέονταν με δεσμούς αίματος, είχαν μια κοινή «Εγώ»-ψυχή -όλοι ήσαν μέλη μιας μεγάλης κοινότητας. Αυτό είναι ξεκάθαρο με τους λαούς που αναφέρονται στην εποχή εκείνη. Αυτό που ονομάζουμε σήμερα ‘ξεχωριστό μέλος’ αισθανόταν τον εαυτό του ως μέλος της φυλής.

 Το άτομο δεν μιλούσε για τον εαυτό του, με την υψηλότερη έννοια, όταν πρόφερε το συνηθισμένο «εγώ», αλλά ένιωθε κάτι βαθύτερο όταν έλεγε «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα». Ένιωθε μια συγκεκριμένη «Εγώ» – συνείδηση, η οποία προερχόταν από τον Πατέρα και δια μέσου όλων των γενεών έφτανε μέχρι κάθε μέλος της φυλής. Όσοι συγγένευαν με δεσμούς αίματος περιλαμβάνονταν σε ένα «Εγώ». Έμοιαζε με μια κοινή ομαδική «Εγώ»-ψυχή η οποία περιλάμβανε ολόκληρη τη φυλή και όσοι καταλάβαιναν το θέμα έλεγαν ότι εκείνο που σχηματίζει την πιο βαθιά αθάνατη ύπαρξή τους δεν κατοικεί σε κάθε ξεχωριστό μέλος, αλλά σε ολόκληρη τη φυλή. Όλα τα μέλη ανήκουν σε αυτό το κοινό «Εγώ», όλα γίνονται, ακόμα και σήμερα, εις το όνομα του Πατρός.

 Επομένως, όποιος καταλάβαινε το θέμα ήξερε ότι όταν πέθαινε ενωνόταν με ένα αόρατο ον, το οποίο έφτανε μέχρι τον Πατέρα. Το άτομο πράγματι αισθανόταν ότι επέστρεφε στην αγκαλιά του Πατέρα. Ένιωθε ότι το αθάνατο τμήμα του έβρισκε καταφύγιο στην ομαδική ψυχή της φυλής. Αυτή η ομαδική ψυχή ολόκληρης της φυλής δεν μπορούσε να κατέλθει στο φυσικό πεδίο. Οι ίδιοι οι άνθρωποι έβλεπαν μόνο τις ξεχωριστές ανθρώπινες μορφές, που όμως δεν αποτελούσαν την πραγματικότητα, γιατί υπήρχαν στον πνευματικό κόσμο. Ένιωθαν ακαθόριστα ότι αυτό που έρεε μέσα στο αίμα ήταν το θείο. Θεωρούσαν τον Θεό ως την πνευματική ομαδική ψυχή της φυλής.

 Το ατομικό ανθρώπινο ον δεν μπορούσε να δει αυτές τις πνευματικές οντότητες στο φυσικό πεδίο. Ο γνώστης, από την άλλη πλευρά, μπορούσε να δει πρώτα από όλα τις πιο σημαντικές ομαδικές ψυχές. Όταν κοιτάζουμε πίσω στις πιο αρχαίες περιόδους της ανθρωπότητας, βρίσκουμε παντού ότι το τωρινό «Εγώ» αναπτύχθηκε από μια τέτοια ομαδική συνείδηση, ένα ομαδικό εγώ. Έτσι ανακαλύπτουμε πως οι ατομικές ανθρώπινες υπάρξεις ρέουν όλες μαζί, όλο και περισσότερο, μέσα στις ομαδικές ψυχές. Ο παρατηρητής τούς βλέπει ξεκάθαρα όταν στρέφει το βλέμμα του πίσω στον χρόνο, τότε που ο άνθρωπος δεν είχε μπει ακόμα στη χωριστικότητα του σύγχρονου Εγώ. Από αυτή την αίσθηση της ομαδικότητας προέρχεται λοιπόν η αντίληψη για την ανοσία αγέλης, που για αυτούς είναι αυτονόητη και βιωματική και για αυτό δεν αντιδρούν και την αποδέχονται. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι η κατάσταση που περιγράφεται κατ’ εκείνον τον χρόνον είναι αυτή της αδιαφοροποίητης ενότητας και σήμερα οδεύουμε πλέον προς μια κατάσταση διαφοροποιημένης ενότητας (βλ. ανάρτηση 1/5/2021 Το Υπερ-σύστημα της Κοινωνίας και ο Παγκόσμιος Εγκέφαλος).

2. Θα Αλλάξει κάτι;

 Λέγεται ότι μετά την ιστορία με τον ιό οι άνθρωποι και η κοινωνία θα αλλάξουν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο κτλ. ηχηρά παρόμοια στα οποία επιδίδονται κάποιοι. Επειδή μόνη μου βεβαιότητα είναι η αμφιβολία, κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τέτοιες αντιλήψεις η στάση μου είναι να αμφιβάλω και να σκέπτομαι περί αυτών. Αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι ως άτομα και κοινωνία; Η εξέλιξη είναι τόσο εύκολη υπόθεση; Αρκεί μια κρίση οικονομική, υγειονομική, χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο, για να αλλάξουμε; Εκτός από την τάση εμμονής που έχουν οι άνθρωποι και τη δυσκολία τους με την τάση εξέλιξης, υπάρχει η επιστημονική μαρτυρία που λέει ότι οι άνθρωποι ουσιαστικά είναι ίδιοι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με απλά λόγια, οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ και 100-120 χιλιάδες χρόνια ήταν χοντρικά ίδιοι με τους σύγχρονους, δεν υπάρχουν ουσιαστικές αλλαγές.

 Ο Σεφέρης λέει κάπου ότι, «αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα». Αντί λοιπόν για επιστημονική, βιολογική και ψυχολογική, τεκμηρίωση, να διηγηθώ μια ιστορία από τον διάσημο ψυχίατρο C.G. Jung. Λέει λοιπόν αυτός ότι, κρίνοντας από τα συμβαίνοντα στην ανθρωπότητα και από τους πάμπολλους ασθενείς που περιέθαλπε, υπολόγισε, με τους ρυθμούς που κινείται ο ανθρώπινος ψυχισμός, πως για μια ουσιαστική αλλαγή απαιτούνται ακόμη 500-600 χρόνια. Αν λάβουμε υπόψη ότι αυτά τα είπε χοντρικά πριν από 70 χρόνια καταλαβαίνουμε ότι κάποια ουσιαστική αλλαγή στην ανθρωπότητα θα συμβεί περίπου μετά από 500 χρόνια και αυτή, σύμφωνα με τον Jung, θα σχετίζεται με την εμφάνιση νέας θρησκείας για όλους. Άρα μόνο μεταμορφώσεις/ μετασχηματισμοί θα συμβαίνουν μέχρι τότε και όχι μετουσιώσεις που οδηγούν σε βαθύτερες αλλαγές.

 Επομένως, κατά την άποψή μου, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι κοσμοϊστορικό, όπως δεν συνέβη και σε άλλες πρόσφατες κρίσεις –τα ίδια θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, μικρές μόνο και επιφανειακές αλλαγές μπορεί να υπάρξουν, που στην ουσία δεν αλλάζουν τίποτα. Η πραγματική αλλαγή δεν θα έρθει απέξω με οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις, έρχεται από μέσα με πολύ αργούς ρυθμούς που απαιτούν την ανθρώπινη συμβολή και συνείδηση.