Μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα/ κρεμασμένοι απ’ τα τηλέφωνά τους/ παλεύουν για ‘να τίποτα οι χοντράνθρωποι. 

Ελύτης / Μαρία Νεφέλη.

Έχω πει ήδη πολλές φορές –δες και αμέσως προηγούμενη ανάρτηση- ότι με την αναξιοκρατία, το κομματικό ρουσφέτι, τις κουτοπονηριές, την ιδιοτέλεια, τις σκοπιμότητες κτλ., οι Έλληνες έχουν πετύχει την πραγμάτωση τού “και οι έσχατοι έσονται πρώτοι”. Έτσι, οι ανάξιοι έρχονται στην εξουσία ή περί αυτή και οι άξιοι μένουν εκτός. Αυτό έχει επιπτώσεις κυρίως και πρωτίστως στο κοινωνικό σύνολο.

Από τη Μεταπολίτευση κυρίως, κάτω από την καθοδηγητική ιδέα του λαϊκισμού, άσχετοι, ανέντιμοι, ανήθικοι, διεφθαρμένοι, ψυχικά νοσηροί και διεστραμμένοι, αμόρφωτοι και άπληστοι, άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα μείνουν δια βίου στην εξουσία, ανώριμοι, αναποφάσιστοι και ευένδοτοι, άνθρωποι από το πουθενά κτλ. κτλ., καταλαμβάνουν θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση, στα Πανεπιστήμια, στα κόμματα, στη Βουλή, στα Υπουργεία και όπου μπορούν να βολευτούν. Έτσι κυριαρχεί η ‘συνομωσία των μετριοτήτων’ και βάζουν στην άκρη τους πραγματικά άξιους μολύνοντας μεγάλο μέρος του λαού.

Σήμερα η ‘συνομωσία των μετριοτήτων’ συμπληρώνεται από την ‘τυραννία των ηλιθιοτήτων’ που διαπράττονται συνεχώς από όλους αυτούς. Δυστυχώς οι θεσμοί σε αυτό τον τόπο δεν μπορούν να μας σώσουν, χρειάζονται ακόμη τα πρόσωπα, οι άνθρωποι με τη μεγάλη προσωπικότητα μέσα σε ένα λαό. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να αναδύονται στο προσκήνιο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούν την εμφάνισή τους: ποιος πραγματικά θετικός άνθρωπος πάει να μπλέξει με αυτούς;

Ένα πολύ μεγάλο ερώτημα είναι πώς αντιδρά κάποιος σε αυτή την κατάσταση, πώς την εισπράττει και πώς αποκρίνεται. Αφήνει όλους αυτούς να καταστρέφουν τον τόπο του; Γίνεται δια της σιωπής και της απραξίας του, κατά κάποιο τρόπο, συνένοχος; Η δημοκρατία και η συντεταγμένη πολιτεία, η ευνομούμενη κοινωνία, οι έντιμοι και πραγματικά αξιοπρεπείς πολίτες δεν έχουν δυνατότητα και δύναμη να αντιδράσουν; Παρακολουθούν αδύναμοι την καταστροφή; Γίνεται ανεκτή τόση μετριότητα και ηλιθιότητα λέγοντας απλώς ότι ‘εγώ θα φύγω’ ή ‘θα στείλω τα παιδιά μου στο εξωτερικό’; Λύνεται έτσι κάποιο πρόβλημα με τη φυγή; Ή οι μετριότητες και ηλιθιότητες περιμένουμε, μαζί με τον γερασμένο πληθυσμό και τους εξαθλιωμένους μετανάστες, να μας λύσουν το πρόβλημα;    

Πώς το λέει ο Καβάφης; 

Τρώες

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·

είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει. –

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. 

Έτσι ακριβώς, “-Hypocrite lecteur, -mon semblable, -mon frere!”.