Με όλη τη νοσηρότητα, που επικρατεί σήμερα στον τόπο μας και παγκόσμια, στην οποία μας έχουν οδηγήσει πολλοί παράγοντες και μας έχουν αλλοτριώσει, ξεχνάμε κάποια βασικά πράγματα που απασχόλησαν και απασχολούν τους πραγματικούς και κανονικούς ανθρώπους. Τα ξαναθυμίζω, ανάμεσα σε άλλα, για να μπορέσουμε, έστω για λίγο, να νιώσουμε ξανά Άνθρωποι.
Ι. Το Ερώτημα για το Απόλυτο
Υπάρχει κάποια βασική/ κοσμική ‘ενέργεια’, κάτι το Απόλυτο που κινεί τα πάντα, από τους γαλαξίες μέχρι τα υποατομικά σωματίδια και τον ανθρώπινο ψυχισμό; Υπάρχει κάποιος ‘Θεός’ ή ‘Νους’ ή ‘Μείζων’ που τα ξεκίνησε όλα αυτά και έχει κάποιο κοσμικό σχέδιο; Είμαστε φορείς αυτού του Απόλυτου;
ΙΙ. Το Ερώτημα για τη Ζωή
Τι είναι η γενική και η προσωπική ζωή; Πού και πώς άρχισε και πώς εξελίσσεται; Έχει κάποιο στόχο; Υπάρχει αυτο-ποίηση;
ΙΙΙ. Το Ερώτημα για την Ύπαρξη
Ποιος είναι ο άνθρωπος; Από πού ήρθε και πού πηγαίνει; Ποια η δομή και η λειτουργία του; Η αναφορικότητα της ύπαρξης: υπάρχω ως προς τι;
-
Το Ερώτημα για τη Γνώση
Είναι δυνατή η γνώση; Πώς γνωρίζει, αισθάνεται, βιώνει ο άνθρωπος; Μπορώ πράγματι να μάθω και να αλλάξω;
-
Το Ερώτημα για τον Εαυτό
Ποιος είμαι; Ποια η πνευματική, ψυχολογική, βιολογική, κοινωνική θέση μου στον κόσμο; Έχει κάποιο σκοπό η ζωή μου και τι πρέπει να κάνω γι’ αυτό; Υπάρχει νόημα;
-
Το Ερώτημα για το Συναίσθημα και την Ενσυναίσθηση
Τι πραγματικά νιώθω και τι έπρεπε ίσως να νιώθω; Τι με δένει με τους άλλους; Διαπροσωπικές σχέσεις και προσωπικότητα: εκχωρώ το συναίσθημά μου στους άλλους ή έχω απρόσφορο συναίσθημα; Είμαι κάποιος που μπορεί να συμβιώσει με τους άλλους; Κατανοώ τους άλλους;
VII. Το Ερώτημα για το Κοσμοείδωλο και την Αντικειμενικότητα
Αυτά που με κινούν είναι η αναπαράσταση/ εικόνα που έχω για τον εαυτό και τον κόσμο, δηλαδή η αυτο-εικόνα και το κοσμο-είδωλο. Δυστυχώς, το πλαίσιο αυτών συνεχίζει να είναι ατομο-κεντρικό, δηλαδή στην ουσία εγω-κεντρικό και όχι κοσμο-κεντρικό. Έτσι, αυτό που βλέπουμε ως πραγματικότητα δεν είναι παρά η προβολή αυτών των εικόνων στον κόσμο, ουσιαστικά δηλαδή βλέπουμε αυτά τα υποκειμενικά περιεχόμενα που μεταφέρουμε εμείς στους άλλους και στα αντικείμενα και νομίζουμε ότι είναι πράγματι ‘αντικειμενικά’. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο το ποια αυτο-εικόνα και ποιο κοσμο-είδωλο έχουμε, γιατί αυτά προσδιορίζουν τη στάση και τη ζωή μας. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις εικόνες; Μπορούμε να γίνουμε ‘αντικειμενικοί’; Μπορούμε να δούμε την όλη εικόνα όχι εγω-κεντρικά αλλά κοσμο-κεντρικά; Μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον μια έλλαμψη, να φωτιστούμε έστω για λίγο για τον ‘άλλο κόσμο’ που δεν βλέπουμε φυλακισμένοι στις δικές μας εικόνες;
VIII. Το Ερώτημα για τη Συνείδηση
Είναι η συνείδηση δημιούργημα της πολυπλοκότητας του εγκεφάλου ή κοσμικό φαινόμενο που εγώ συλλαμβάνω; Είμαι δημιουργός ή φορέας της συνείδησης; Έχω διευρυμένη συνειδητότητα ως προς τον εαυτό και τον κόσμο ή ‘κοιμάμαι’;
-
Το Ερώτημα για την Ολοκλήρωση
Υπάρχει η τάση ολοκλήρωσης στον εαυτό και στον κόσμο και πού οδηγεί; Είμαι ένα διχασμένο ον (συνειδητό – ασυνείδητο, καλό – κακό, φωτεινό – σκιερό κτλ.) που πρέπει να ολοκληρωθώ; Πώς θα ολοκληρωθεί ο κόσμος; Οδηγεί η παγκοσμιοποίηση στην ολοκλήρωση του κόσμου και με ποιους όρους;
-
Το Ερώτημα για την Οριστική Απόδραση
Πώς θα αποδράσω οριστικά από όλα αυτά; Υπάρχει δυνατότητα να ‘πεθάνω’ εν ζωή και να αναγεννηθώ; Υπάρχει κάτι μετά τον βιολογικό θάνατο;
Ο σκεπτόμενος μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πιο πάνω ερωτήματα αφενός για να ξανασκεφτεί/ αναστοχαστεί τη ζωή του και αφετέρου να κάνει σύγκριση με την αρρώστια της εποχής. Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τους Ανθρώπους αιώνες τώρα και όχι μονάχα το κέρδος και το χρήμα των ανόητων ‘κοιμισμένων’ και ‘νεκρών’ που μετατρέπουν τις ζωές τους και τις δικές μας σε «μαγγανοπήγαδο που εκφράζει την ουσία της ζωής» και «τον χρόνο σε χρήμα και σε σκατά αφηρημένα», κατά πως λέει ο νομπελίστας ποιητής Οκτάβιο Παζ στην ‘Πέτρα του Ήλιου’.