Όπως εκείνος ο παλιός βασιλιάς των Περσών έχει τον άνθρωπο που κάθε πρωί του υπενθυμίζει ότι πρέπει να δώσει ένα καλό μάθημα στους Αθηναίους -‘Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων’-, όμοια και οι πολιτικοί πρέπει να έχουν κάποιον εντεταλμένο ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό, να τους υπενθυμίζει, δηλαδή, κάθε πρωί τις υποσχέσεις που έδωσαν προκειμένου να εκλεγούν και λησμόνησαν την άλλη μέρα -‘Δέσποτα μέμνησο των υποσχέσεών σου’. Πρέπει, επίσης, να τους υπενθυμίζει ποιος ακριβώς είναι ο λόγος της ύπαρξής τους ως πολιτικών και ποιους στόχους οφείλουν να επιδιώκουν, δηλαδή ‘Μέμνησο των υποχρεώσεών σου’. Διαφορετικά οι πολιτικοί ‘λησμονούν’, αυτονομούνται από αυτούς που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και πράττουν, πολλές φορές, ενάντια στα συμφέροντα του λαού που τους εξέλεξε, ενθυμούμενοι μονάχα τα δικά τους και των δικών τους. Γενικότερα, έχουν χάσει τον εαυτό τους και τον στόχο τους: «Το ριζικό μου ενός τοξότη που ξαστόχησε», κατά πως λέει ο Σεφέρης.
Φυσικά, δεν είναι σώφρον να περιμένει κάποιος ή ολόκληροι λαοί από τέτοιους ανθρώπους να του λύσουν τα προβλήματα. Η πραγματικότητα, άλλωστε, το αποδεικνύει περίτρανα. Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως στην τηλεόραση, αλλά και από κοντά, αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο ανυπόστατοι είναι: Θλιβεροί ηθοποιοί που μόνο τον οίκτο προκαλούν, αδύναμοι πραγματικά, μικροί άνθρωποι, απαίδευτοι, κατάλληλοι μόνο για ανθρωπολογικές μελέτες, όχι απλώς διεφθαρμένοι, αλλά κυριολεκτικά διεστραμμένοι, που χρειάζονται συμπαίκτες για να υπάρξουν και τους βρίσκουν, με το αζημίωτο, είτε σε κάποιους από τον λαό είτε στους δημοσιογράφους ή τους συνδικαλιστές, ακόμα και στους αντιπάλους. Το κέρδος δεν είναι για όλους τους μόνο υλικό, είναι κυρίως ψυχολογικό, αυτό-επιβεβαιώνονται μέσα από την πολιτική και την εξουσία, ενώ οφείλουν να αυτό-υπερβαίνονται, αν πραγματικά θέλουν να προσφέρουν, αλλά προφανώς δεν θέλουν, -να πάρουν είναι αυτό που τους ενδιαφέρει- και γι’ αυτό αδιαφορούν ουσιαστικά για τους άλλους.
Υπηρετώντας για μερικά χρόνια σε θέση που μου έδινε τη δυνατότητα να έχω, μικρή έστω, συνεργασία με ανθρώπους της ευρύτερης πολιτικής εξουσίας, είδα δια γυμνού οφθαλμού από κοντά ότι το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους, το δεύτερο είναι οι ‘δικοί’ τους άνθρωποι και το τρίτο το κόμμα τους. Πέραν τούτου ουδέν. Όσον αφορά στον περίφημο λαό, ούτε τους απασχολεί καθόλου, ενώ τον υποτιμούν διαρκώς και τον θεωρούν ηλίθιο και αντικείμενο χρησιμοποίησης. Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι ‘κοινοί’ άνθρωποι είναι πολύ καλύτεροι από τους πολιτικούς, πιο υγιείς ψυχικά, με ηθική στάση και υπεύθυνοι. Το γνωστό σλόγκαν ότι δεν υπάρχουν άλλοι και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να προσφεύγουμε μόνιμα σε αυτούς τους πολιτικούς, είναι εντελώς ψευδές. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον τόπο περισσότερο άξιοι, δημιουργικοί, έντιμοι, μορφωμένοι και χρήσιμοι από όσο οι πολιτικοί. Αλλά οι τελευταίοι φρόντισαν τόσα χρόνια να τους στείλουν σπίτια τους γιατί τους φοβούνται: «Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι», όπως το λέει ο Σαββόπουλος. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που φροντίζουν να στείλουν τους πραγματικά άξιους σπίτια τους, είναι και πανεπιστημιακοί, είναι και άλλες ομάδες που φέρονται με αυτό τον τρόπο. Έτσι, το καράβι αρμενίζει με τους πραγματικούς καπετάνιους σπίτια τους και τους μούτσους να το κυβερνάνε. Περιμένει κάποιος να εξελιχθεί καλά αυτό το ταξίδι; Μήπως καταλήξουμε στα βράχια καραβοτσακισμένοι και με δικιά μας ευθύνη;