Στην τεχνική γλώσσα της Κυβερνητικής μιλώντας, η πολιτική συνίσταται από διαδικασίες που συνεπάγονται δομικές αλλαγές σε ένα κοινό, για παράδειγμα, τον σχηματισμό κομμάτων, φατριών (κλίκες), συνασπισμών και προνομιούχων (ελίτ) που ανταγωνίζονται για τους διαθέσιμους πόρους στον δημόσιο τομέα, περιλαμβανομένου του ελέγχου της γενικής ή τοπικής κυβέρνησης. Επίσης, διαδικασίες μέσω των οποίων οι συλλογικές αποφάσεις προκύπτουν ως συνέπεια της επικοινωνίας μεταξύ των ανταγωνιζόμενων φατριών και των ατομικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων στην κοινωνία. Εξάλλου, ο έλεγχος συνίσταται στην επιλογή των εισόδων/ εισροών σε ένα σύστημα έτσι, ώστε να κάνουμε την κατάστασή του ή τις εξόδους/ εκροές/ αποκρίσεις του να αλλάξουν με κάποιο επιθυμητό τρόπο. Ο έλεγχος συνιστά περιοριστική επίδραση σε μια μεταβλητή, επιρροή στην κατεύθυνση της συμπεριφοράς ενός συστήματος ή καθορισμό των παραμέτρων του.

Τα κόμματα οφείλουν πλέον να είναι ενεργητικά και όχι παθητικά ως προς την επιλογή προσώπων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναζητούν και να βρίσκουν ανθρώπους που αφενός έχουν ήδη διακριθεί στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και αφετέρου νέους που έχουν τις προδιαγραφές να διακριθούν και να προσφέρουν. Τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να εκπαιδεύουν όχι πλέον στα κομματικά τερτίπια και στις απόψεις του κόμματος, αλλά ουσιαστικά. Πρέπει, δηλαδή, οι άνθρωποι που θέλουν να κυβερνήσουν να υφίστανται κατάλληλη εκπαίδευση -ένα είδος εσωτερικής, ψυχολογικής εργασίας στον εαυτό τους- ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν, πλην των άλλων, στη φθορά και διαφθορά που επιφέρει η άσκηση της εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά, η οργανωμένη και συντεταγμένη πολιτεία οφείλει επίσης να ελέγχει τους ανθρώπους που επιθυμούν να εμπλακούν με την εξουσία. Δεν μπορεί σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι κοινωνίες να είναι έρμαια των διαφόρων απίθανων τύπων που από προσωπική μωροφιλοδοξία θέλουν να κυβερνήσουν κατευθυνόμενοι από ιδιοτελείς σκοπούς επιβολής και ευδαιμονισμού χωρίς ίχνος διάθεσης για προσφορά και υπηρέτηση του συνόλου. Για να προστατευθούν οι κοινωνίες από τους ουκ ολίγους ολίγιστους που χρησιμοποιούν την εξουσία για προσωπικούς και μόνο λόγους, πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει ένα είδος ελέγχου (control) και μέσα στα ίδια τα κόμματα που διοχετεύουν και προωθούν ανθρώπους στην εξουσία, αλλά και από την πολιτεία για το ποιοι άνθρωποι θα φτάσουν τελικά να κυβερνήσουν. Δεν μειώνει τη δημοκρατία ένας τέτοιος εκ των προτέρων έλεγχος των ατόμων αυτών που θα ελέγχονταν για τα κίνητρα, τους στόχους, αλλά κυρίως τη νοητική, ψυχολογική και ηθική προσωπικότητά τους. Αντίθετα, την προστατεύει τη δημοκρατία ένας ελεγκτικός μηχανισμός αυτού του είδους. Αρκετά έχουμε πάθει από αμφιβόλου ποιότητας άτομα που θέλουν να κυβερνήσουν, δεν χρειάζονται περισσότερα.

Βέβαια πάντα υπάρχει το ερώτημα για το πώς η πολιτεία θα πραγματοποιήσει έναν τέτοιον έλεγχο. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει και ο αντίλογος ότι αλίμονο αν η συντεταγμένη πολιτεία δεν δικαιούται τελικά και δεν μπορεί να ασκήσει έναν τέτοιον έλεγχο. Τέτοιοι έλεγχοι ασκούνται σε επιμέρους τομείς. Έτσι, για παράδειγμα, διάφορα άτομα αποκλείονται εκ των προτέρων για διάφορους επιμέρους λόγους από αντίστοιχα επαγγέλματα ή θέσεις. Δεν είναι εύλογο να αποκλείονται πολύ περισσότερο από την άσκηση της εξουσίας που βλάπτει το κοινωνικό σύνολο σε μεγαλύτερο βαθμό; Δεν πρέπει και οι υποψήφιοι πολιτικοί, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, να περνάνε και αυτοί κάποιου είδους ‘εξετάσεις καταλληλότητας’;

Υπάρχουν στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα άνθρωποι που μπορούν ως διακεκριμένοι και εξειδικευμένοι επαγγελματίες να κάνουν αυτόν τον έλεγχο, που μπορούν να επιτελέσουν ένα τέτοιο έργο, οι οποίοι είναι σε θέση να κρίνουν κάποιους υποψήφιους πολιτικούς ως προς την καταλληλότητά τους να ασκήσουν εξουσία. Πάλι κάποιος μπορεί να πει ότι τότε αυτοί οι άνθρωποι υποκαθιστούν τον λαό, την εξουσία ή είναι υπεράνω αυτής. Πολλές δικαιολογίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά αν οι υποψήφιοι έχουν πράγματι την καλή πρόθεση να προσφέρουν στο σύνολο και έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα για αυτό, τότε βέβαια δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Πολλοί άνθρωποι για τη δουλειά που κάνουν έχουν ελεγχθεί και εξεταστεί πάμπολλες φορές, γιατί οι πολιτικοί πρέπει να είναι ανεξέλεγκτοι;

Θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα οι πολιτείες θα αναγκαστούν να βρουν τρόπους να προχωρήσουν σε τέτοιου είδους ελέγχους, γιατί το κακό που προκαλείται από αυτά τα άτομα είναι πλέον πολύ μεγάλο. Κινδυνεύει όχι μόνο η ύπαρξη εθνών, αλλά η ίδια η ύπαρξη ζωής πάνω στον πλανήτη, τι άλλο χρειάζεται για να ελεγχθούν οι πολιτικοί που έχουν τη φιλοδοξία να κυβερνούν ανθρώπους; Άλλωστε, ο εκ των υστέρων έλεγχος δεν φαίνεται να έχει αποδώσει τίποτα ή είναι παντελώς ανύπαρκτος, κυρίως στη χώρα μας.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τον Α. Παπανδρέου. Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος ενσυνειδήτως και εκ προμελέτης, διότι γνώριζε, κατάστρεψε την ουσιαστική δημοκρατία και εισήγαγε τον λαϊκισμό. Άλλη θα ήταν σήμερα η κατάσταση στον τόπο μας, αν δεν είχε εκτελέσει την αποστολή του, ο οποίος βρέθηκε ξανά πρωθυπουργός για να λέει ότι «ή η Ελλάδα θα αφανίσει το χρέος ή αλλιώς το χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα», όπερ και εγένετο (ΔΕΘ ’93). Ή να λέει επίσης ότι «το ξέρω ότι θα πτωχεύσουμε, αλλά εγώ τότε θα έχω πεθάνει» (Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου – ερώτηση Κόλμερ). Αυτός ο αριβίστας και αμοραλιστής, ο αμφισβητούμενης ψυχικής ισορροπίας άνθρωπος, έπρεπε να κυβερνάει; Τον ίδιο δυστυχώς δρόμο ακολουθεί ο, και μιμητής του, Τσίπρας. Αυτοί οι άνθρωποι –φυσικά και άλλοι- δεν έπρεπε να έχουν ελεγχθεί από την πολιτεία εκ των προτέρων; Θα είχαμε γλυτώσει από την καταστροφή. Στο μεταξύ, μέχρι να συμβούν αυτά, αναζητείται Έλλην εισαγγελέας Ντι Πιέτρο να ξεκαθαρίσει ως άλλος Ηρακλής την κόπρο του Αυγεία. Και εμείς, μέσα σε αυτό το πολιτικά τοξικό περιβάλλον, πρέπει να ψηφίζουμε για το ποιος από όλους αυτούς θα μας κυβερνάει.