Οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες -ας γίνουν επαγγελματίες και οι πολίτες προασπίζοντας τα συμφέροντά τους από τα συμφέροντα των πολιτικών. Ενώ υποτίθεται ότι οι πολιτικοί αντιπροσωπεύουν τους πολίτες, εργάζονται υπέρ του συμφέροντος των πολιτών ως συνόλου, επιλύουν τα προβλήματά τους κτλ., τελικά στην πράξη φτάνουν σε αντιτιθέμενα συμφέροντα και ανταγωνισμό. Κριτήριο των πολιτικών δεν είναι παρά το δικό τους συμφέρον, δηλαδή η δια βίου κατοχή της εξουσίας και όσα αυτή συνεπάγεται, σύμφωνα με την κοινή άποψη ότι ‘εγώ είμαι επαγγελματίας και κοιτάζω το συμφέρον μου’. Γι’ αυτό και σήμερα βλέπουμε πολιτικούς να αποχωρούν από το κόμμα τους και να προσχωρούν στο αντίπαλο, όπως οι ποδοσφαιριστές που παίρνουν μεταγραφή για την αντίπαλη ομάδα, γιατί δεν παίζει ρόλο η ιδεολογία ή οι πεποιθήσεις, αλλά το επάγγελμα.
Εξίσου, λοιπόν, επαγγελματίες πρέπει να γίνουν κάποτε και οι πολίτες για να προασπίσουν το δικό τους συμφέρον, όχι με την ατομική αλλά τη συλλογική έννοια, δηλαδή όχι καθένας το προσωπικό του συμφέρον, γιατί σήμερα αυτό γίνεται, αλλά το κοινό συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Για να γίνουν όμως επαγγελματίες πολίτες πρέπει να περάσουν από την παθητικότητα στην ενεργητικότητα και από την ατομική προσπάθεια στη συνεργατικότητα. Πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν οι άνθρωποι, κυρίως διαμέσου της εκπαίδευσης, μαθαίνουν από μικροί στην παθητικότητα και στον εγωιστικό ανταγωνισμό; όταν δεν υπάρχει πραγματική παιδεία να πλάθει ανθρώπους; όταν η διάσπαση, ο αποπροσανατολισμός, η άγνοια, η αδιαφορία, ο ατομισμός κυριαρχούν στη σημερινή κοινωνία; Επομένως, πολύ δύσκολο να έχουμε σύντομα επαγγελματίες πολίτες και άρα ούτε σωστούς πολιτικούς μπορούμε να έχουμε -θα έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς που κοιτάζουν το συμφέρον τους και βασιλεύουν στηριζόμενοι στη διαίρεση του λαού, που απορρέει τελικά από την έλλειψη πραγματικής παιδείας σε αυτό τον τόπο.
Ένας από τους τρόπους που δρα το πολιτικό σύστημα είναι και αυτός της υποβολής, που διαθέτει μεγάλη ασυνείδητη δύναμη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε αρκετή ευρύτητα συνειδητότητας να αντιληφθούμε τις αντιθέσεις της φύσης μας. Οι εντάσεις που δημιουργούνται μέσα μας παραμένουν μη-συνειδητές, αλλά εμφανίζονται αυθόρμητα, για παράδειγμα, σε όνειρα και γενικά σε καταστάσεις χαμηλής συνειδητότητας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ασυνειδητότητας είναι η ροπή στην υποβολή. Η επίδραση της υποβολής οφείλεται στην αποδέσμευση ενός μη-συνειδητού δυναμικού και όσο λιγότερο συνειδητό είναι αυτό, τόσο μεγαλύτερη είναι η επίδρασή του. Γι’ αυτό τον λόγο, το αυξανόμενο σχίσμα ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο αυξάνει και τον κίνδυνο της ψυχικής μόλυνσης και της ομαδικής ψύχωσης. Με την απώλεια των συμβολικών ιδεών σπάζει η γέφυρα που μας συνδέει με το ασυνείδητο. Το ένστικτο δεν μας προστατεύει πια από τις παράλογες ιδέες και τα κενά συνθήματα της πολιτικής.