Μιλώντας σήμερα για κανονικότητα/ τάξη/ συμμετρία θέτουμε το ερώτημα “ποιος συνειδητοποιεί αυτή την κανονικότητα/ τάξη/ συμμετρία και τι ακριβώς τη συνιστά”. Η κανονικότητα/ τάξη/ συμμετρία υπάρχει τουλάχιστον ως προς τον παρατηρητή και, πιο συγκεκριμένα, κυρίως ως προς τη συνείδηση του παρατηρητή -όχι βέβαια του οποιουδήποτε παρατηρητή, αλλά του κατάλληλα εκπαιδευμένου επιστήμονα-παρατηρητή. Φυσικά μπορεί ο παρατηρητής να συλλάβει την κανονικότητα/ τάξη/ συμμετρία και με ασυνείδητα μέσα, γιατί, πρέπει να αναρωτιόμαστε πάντα, αν ένα ψυχικό/ εσωτερικό φαινόμενο είναι προϊόν του συνειδητού ή του ασυνειδήτου και ακόμα, αν ένα πραγματικό/ εξωτερικό φαινόμενο γίνεται αντιληπτό από τον παρατηρητή με συνειδητά ή ασυνείδητα μέσα. Με οποιοδήποτε τρόπο και να γίνεται αντιληπτό, τελικά πρέπει αυτή η αντίληψη/ σύλληψη να αναδυθεί στη συνείδησή του για να υπάρξει στον κόσμο του συνειδητού.      

Συνεπώς, το ερώτημα για τη συνείδηση είναι καίριο, αλλά κατά τον Schopenhauer αποτελεί ‘το αίνιγμα του κόσμου’. Η Dickinson το εκφράζει ποιητικά ως εξής:

«Ο εγκέφαλος είναι ευρύτερος από τον ουρανό/

γιατί αν τους βάλεις δίπλα δίπλα/

ο ένας περιέχει τον άλλο/

εύκολα κι εσένα μαζί».

Μόνο πρόσφατα όμως άρχισε η έρευνα και συζήτηση για το ζήτημα αυτό σε καθαρά επιστημονική βάση. Αν δοθούν κάποιες συγκεκριμένες απαντήσεις στο πρόβλημα αυτό, τότε πολλά πράγματα που φαντάζουν παράδοξα θα φωτιστούν, αφού οτιδήποτε υπάρχει, υπάρχει ως προς τη συνείδησή μας.     

Βέβαια, το ζήτημα της συνείδησης εξ αρχής είναι προβληματικό, αν σκεφτούμε το εξής:

(i) Ο ανθρώπινος νους, περιλαμβάνοντας τη συνείδηση και την αναστοχαστική σκέψη, μπορεί να εξηγηθεί από δραστηριότητες του κεντρικού νευρικού συστήματος, οι οποίες, με τη σειρά τους, μπορούν να αναχθούν στη βιολογική δομή και λειτουργία αυτού του φυσιολογικού συστήματος.

(ii) Τα βιολογικά φαινόμενα σε όλα τα επίπεδα μπορούν να γίνουν εντελώς κατανοητά με όρους Ατομικής Φυσικής, δηλαδή, δια μέσου της δράσης και αλληλεπίδρασης των συστατικών ατόμων του άνθρακα, του αζώτου, του οξυγόνου κοκ.

(iii) Η Ατομική Φυσική, η οποία τώρα γίνεται κατανοητή πληρέστερα με όρους Κβαντικής Μηχανικής, πρέπει να σχηματιστεί περιλαμβάνοντας τον νου ως πρωταρχικό στοιχείο του συστήματος.

(iv) Έχουμε κάνει έτσι, με διαφορετικά βήματα, έναν επιστημολογικό κύκλο -από τον νου πάλι πίσω στον νου.   

Το ερώτημα, που πρέπει να θέσουμε στη συνέχεια, είναι: Από πού αντλεί το νόημα και την τάξη, που αποδίδει στα πράγματα, η ανθρώπινη συνείδηση; Στο ερώτημα αυτό απαντάμε, σύμφωνα με την άποψη του Jung για τα αρχέτυπα, στα αμέσως επόμενα. Γενικά όλα τα αρχέτυπα, ως βασικά δομικά στοιχεία του ψυχικού συστήματος, και κυρίως το κεντρικό αρχέτυπο του Ταυτού, συμβάλλουν στην οργάνωση και νοηματοδότηση της ψυχής και του κόσμου. Υπάρχουν όμως δυο ειδικά αρχέτυπα, τα οποία κατεξοχήν είναι αρμόδια γι’ αυτό: Το ‘αρχέτυπο του νοήματος’ και το ‘αρχέτυπο της τάξης’. Το πρώτο προσωποποιείται από τον Γερο-σοφό και το δεύτερο είναι ο αριθμός. 

(i) Ο Γερο-σοφός είναι η αρχετυπική εικόνα της σημασίας/ νοήματος και της σοφίας. Κατά την ορολογία του Jung, ο Γερο-σοφός είναι προσωποποίηση του αρσενικού πνεύματος. Το θηλυκό ισοδύναμο του Γερο-σοφού, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, είναι η Μεγάλη Μητέρα. Η μορφή του Γερο-σοφού εμφανίζεται τόσο εύπλαστη, όχι μόνο στα όνειρα αλλά και στον οραματικό στοχασμό -ή αυτό που καλούμε ενεργητική φαντασία- ώστε να αναλαμβάνει τον ρόλο του καθοδηγητή. Ο Γερο-σοφός εμφανίζεται τότε ως μάγος, γιατρός, ιερέας,  δάσκαλος, καθηγητής, παππούς, ή οποιοδήποτε πρόσωπο που κατέχει αρχή και αυθεντία.

(ii) Ο Jung λέει ότι υπάρχει ενότητα μεταξύ ύλης και ψυχής, η οποία σχετίζεται με τις ψυχικές αρχετυπικές δομές και τον αριθμό. Η φυσική δομή των σωμάτων μας καθορίστηκε από την εξέλιξη. Κάποιες δομές εξελίχτηκαν νωρίτερα και κάποιες άλλες αργότερα. Οι πιο σύνθετες δομές χτίζονται πάνω στις πιο απλές. Ο Jung ισχυρίζεται ότι αυτό ισχύει και για τους νόες. Τα αρχέτυπα είναι οι ψυχικοί διαμορφωτές των ιδεών, των εικόνων και της συμπεριφοράς, που έχουν διαπλαστεί από την εξέλιξη μέσα στους αιώνες. Τα αρχέτυπα δεν είναι συναισθήματα, σκέψεις ή νοητικές εικόνες. Μπορούν να είναι πηγές για όλα αυτά. Τα αρχέτυπα δεν έχουν συγκεκριμένο νόημα, δημιουργούν το νόημα. Όταν ο Jung τελειώνει την εργασία του για τη συγχρονότητα κάνει την εικασία ότι είναι δυνατόν να προχωρήσουμε στην πραγματοποίηση της ενότητας ψυχής και ύλης διαμέσου της έρευνας στα αρχέτυπα των φυσικών αριθμών.

Ο αριθμός είναι αρχέτυπο τάξης, το οποίο, με τη συνεχή ενασχόληση μαζί του και στο πέρασμα των αιώνων, γίνεται σε μεγάλο βαθμό συνειδητό από τον άνθρωπο και τον βοηθάει να βάλει τάξη στο χάος των φαινομένων. Ο αριθμός είναι το σύμβολο, δηλαδή σε αυτόν συμβάλλουν τα δυο βασικά πεδία, αυτό της φύσης και αυτό της ψυχής. Με την έννοια αυτή, ο αριθμός έχει ψυχοφυσική υφή, ποιοτική και συγχρόνως ποσοτική, είναι αρχικός και μη αναγώγιμος. Αντίθετα, σε αυτόν ανάγονται και η ψυχή και τα φυσικά μεγέθη, γιατί αυτά εκφράζονται από τον αριθμό.