Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει τάση ολοκλήρωσης, θέλει να είναι ακέριος και ισορροπημένος. Βέβαια, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ανθρώπινα, και αυτή η τάση διαστρέφεται και η κατάσταση υποβαθμίζεται σε δήθεν ολοκλήρωση. Έτσι, σήμερα άνθρωποι με ‘συντηρητική’ νοοτροπία υιοθετούν ‘προοδευτική’ που ποτέ δεν είχαν, για λόγους προσωπικής ισορροπίας και συμφέροντος.
Βλέπω τον τελευταίο καιρό, στο στενότερο και ευρύτερο περιβάλλον, ανθρώπους να το ‘παίζουν’ στον εαυτό τους ‘προοδευτικοί’, ενώ είναι γνωστό το παρελθόν τους. Κατανοώ την ανάγκη να πείσουν εαυτόν και αλλήλους ότι η αυτό-επιβεβαίωσή τους είναι αυτό-υπέρβαση. Στη συνέχεια, από λόγους υπερ-αντιστάθμισης, φτάνουν να είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο φανατισμός κρύβει πίσω του την αμφιβολία και ο υπερβολικός ζήλος τάχα μου δημοκρατίας τον φασισμό. Αλλά, αφού δεν τους ενοχλεί ο εαυτός τους, καλά κάνουν αυτοί και οι όμοιοί τους να ζουν στο ψέμα και την υποκρισία.
Το πρόβλημα το έχουμε εμείς οι άλλοι, κάποιοι που ζούμε σύμφωνα με το «φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας» (αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα) τόσα χρόνια, δεν υποκρινόμαστε τίποτα, θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και κυρίως δεν έχουμε δήθεν προοδευτικό κοσμοείδωλο.
Εμείς είμαστε οι ανόητοι της υπόθεσης, οι ρομαντικοί και αφελείς που γράφουμε ποίηματα και ξοδεύουμε τα λίγα χρήματά μας να τα εκδώσουμε και να τα χαρίσουμε στους πιο πάνω, οι οποίοι μέσα στη συμπλεγματική ψυχολογία τους παριστάνουν στρουθοκαμηλίζοντας πως δεν υπάρχουμε.
Εμείς είμαστε οι ανόητοι της υπόθεσης, που δεν φροντίσαμε τόσα χρόνια εκτός από εξελικτική καρδιά και ζωή να έχουμε και συντηρητική τσέπη για τις δυσκολίες.
Εμείς είμαστε οι ανόητοι της υπόθεσης, που δεν ενταχθήκαμε κάπου, οπουδήποτε βρε αδελφέ, για να πάρουμε θέσεις και καρέκλες και μείναμε απλοί υπηρέτες της γνώσης και της εξέλιξης, που δεν καρπωθήκαμε το αίμα των άλλων και το δικό μας.
Εμείς είμαστε οι ανόητοι της υπόθεσης, οι μοναχικοί καβαλάρηδες, που μόνη μας έγνοια είναι να προσφέρουμε και να ανοίξουμε δρόμους. Είναι πολλοί σε αυτό τον τόπο αυτοί που ζουν έτσι, φτιάχνουν τη βάση, ώστε να έχουν την πολυτέλεια οι άλλοι να το παίζουν προοδευτικοί, ξύπνιοι και μάγκες, πάντοτε εκ του ασφαλούς, και να κάνουν τα τσαλιμάκια τους πάνω σε σταθερή βάση που άλλοι φρόντισαν να φτιάξουν.
Γι’ αυτό έχω να πω στους όψιμους ‘προοδευτικούς’, που τσιρίζουνε ανοησίες για να πείσουν τον εαυτό τους και τους ομοίους τους, στους τάχα μου τάχα μου και στους τουρίστες που δεν προσφέρουν τίποτα, στους ‘καρεκλάτους’ και ‘θεσάτους’ ελέω κομμάτων και PR, φορείς ατομικού μεγαλοϊδεατισμού και αυτό-περιστροφής, ότι, όπως λέει και ο Αναγνωστάκης «Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ’ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα», γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι και αντί να λαλούν για να δελεάσουν τους αφελείς ‘κρείττον σιγάν’, κοινώς ‘βουλώστε το’, γιατί εκτός από σας που φωνασκείτε χωρίς να σας κοστίζει τίποτα, υπάρχουν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτό τον τόπο που υποφέρουν σιωπηλά με διάφορους τρόπους.
Αντί να επιδεικνύεστε ο ένας στον άλλον και στον εαυτό σας, αντί να κολυμπάτε σε πελάγη ναρκισσισμού, αντί να γράφετε ο ένας για τον άλλον αναδεικνυόμενοι σε Γκαίτε και Σίλλερ, καθίστε και σκεφτείτε λίγο βαθύτερα τον εαυτό σας, αν μπορείτε πιέτε τα πικρά ποτήρια της αλήθειας, και αλλάξτε νοοτροπία. Είναι η μόνη σωτηρία για όλους και η μόνη έντιμη πράξη στις ζωές μας. Όπως λέει και ο Ώντεν «ο Θεός θα μας ζητήσει να απαγγείλουμε από στήθους όσα ποιήματα οφείλαμε να είχαμε γράψει αν οι ζωές μας ήτανε σωστές». Με το δήθεν και το τάχα μου, το ψέμα και τον κακοήθη εγωισμό φτάσαμε εδώ που είμαστε –οφείλαμε, αν οι ζωές μας ήτανε σωστές, δεν μας όφειλαν.