Ο άνθρωπος μοναδικός είναι
ύπαρξη ανεπανάληπτη.
Χίλια χρόνια ψάχνω το πρόσωπό μου
στων Κυκλάδων τον κύκλο
χίλια χρόνια γυρεύω
τον ερμαφρόδιτο μάντη
τη ρίζα μου.
Πνοές με σαρώνουνε
πνεύματος και ατσαλιού
γυναίκες με συντροφεύουνε.
Στέκονται στις γωνιές της γης
κρατούν τους ανέμους
μη φυσάνε πάνω μου.
Το πέλαγό μου πέτρωμα γαλανό
φλέβες αστραφτερές
φωνές φωτός.
Όπως τα παλιά ακροκέραμα
κρατάω κάποια μνήμη από το παρελθόν
φωνάζω τ’ όνομά μου μέσ’ από την πέτρα
καλώ τον εαυτό μου απελπισμένα
μέσ’ από πράσινα περιβόλια.
Και αν με ορίζει το φως
περνάω τη ζωή μου σχοινοβάτης
ανάμεσα επιθυμία και φόβο.
Θέλω να κρατηθώ
στο μοναδικό σημείο.
Πηγαίνω βαθιά στην Άλλη Όχθη
μηλιές με φύλλωμα φλογισμένο.
Πύρινα φιλιά στην ψυχή μου
ανθίζουνε γαλάζια πουλιά.
Πηγαίνω βαθιά στο νησιώτικο πύργο
λησμονώ τις πληγές των ανθρώπων.
Λύπη συνοδεύει τα βήματά μου
ανεβαίνουνε με ήχο κούφιο στον καιρό
τη διπλή γυριστή σκάλα.
Ο ρυθμός τους
παλμός της καρδιάς μου
και του Κόσμου.
Πρωτοσέβαστος κι επαναστάτης
από τυράννους θανατωμένος πάντα
ζωντανός στην πίσω διάσταση του χρόνου.
Εγώ ο παμπαλαιός
Αφέντης των Κυκλάδων.
**********************************************************
Ο ΆΓΓΕΛΟΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
Ο Άγγελος μελαχρινό κορίτσι παίζει
πετώντας από αριθμό σε αριθμό.
Γιοι των ανθρώπων Τον δένουν
ολόγυμνο
με λευκές ταινίες
νύχτα στο δάσος
Τον εγκαταλείπουνε στην ερημιά.
Ο Άγγελος διασχίζει λυπημένος την ακρογιαλιά
μπαίνει στη θάλασσα ώς τα γόνατα
στέκεται ευθυτενής
θεόρατος
μάτια στον ουρανό
χέρια απλωμένα
τεράστιο ορθογώνιο σύστημα.
Μες στον καιρό όλα ρέουν
ακίνητος συγκεντρώνει κοσμική ύλη
μόριο το μόριο χτίζεται γύρω του πανύψηλο βουνό
όπως ο άνθρωπος γύρω από τη σπονδυλική του στήλη.
Τώρα έχει τα δάση και τα νερά του
τον Χειμώνα χιόνια
το Καλοκαίρι μέρες αστραφτερές
η αναπνοή Του άνεμος σαρώνει τους δρυμούς
το πέλαγο γλύφει τα πόδια Του
φίλοι έρχονται για ορειβασία
εραστές φωλιάζουν την Άνοιξη στα φιλόξενα σύδενδρα.
Φτιάχνει κάτι σταθερό μες στη διαρκή ροή
να έχουμε σημείο αναφοράς
να μπορούμε να υπομείνουμε
τη σκυφτή ζωή μας.
Μόνο που το Φθινόπωρο
τρέχει από την πλευρά Του αίμα και νερό
πλάι στο κύμα φυτρώνουν αιμάτινες ανεμώνες
κυματίζουν στον άνεμο
οι εραστές σταματούν και τις μαζεύουν
στολίζουν κρυστάλλινα ανθογυάλια
όταν μαραίνονται παίρνουν το σχήμα του 4 και του 7.
*******************************************************************
ΔΩΡΟΘΕΑ
Αναδύθηκε πρώτα ο έρωτας
από τ’ αρχαία δάση της ψυχής
με τρυφερά τραγούδια.
Βάδισες ύστερα προς εμένα
από το βάθος του βένθους
μεσ’ από διάφανες ροές
ακίνητους κυματισμούς βυθών.
Δωροθέα ολόφωτη νεράιδα
Δωροθέα σελαγισμός τριμμένα διαμαντικά
σε λιποθυμισμένα μέλη
Δωροθέα ήσυχο βότσαλο παραλίας μετά την τρικυμία
Δωροθέα απλή σαν ευθεία
ανύπαρχτη σαν σημείο.
Δωροθέα στήθη μενεξεδιά
όρθια κύματα σε ώρα πάθους
Δωροθέα θάλασσα ανεμόεσσα
Δωροθέα στις φλέβες τροχίσκοι ηδονικοί
υπερηχητικές δονήσεις
Δωροθέα πολύφιλτρη με τους γλυκούς γλουτούς.
Δωροθέα πέλαγο παραληρηματικό
Δωροθέα αστρική καταιγίδα
Δωροθέα ρόδινος χαλαζίας
Δωροθέα σπινθήρες κι άνθη.
Δωροθέα φωτόπλασμα
ηνίοχος της ψυχής μου
Δωροθέα αναδυόμενη από τ’ ασημιά νερά
Δωροθέα με την αιθέρια κίνηση του ρόμβου
Δωροθέα αστροχίτωνη
Άλλη Πλευρά του εαυτού μου.
******************************************************
ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ
Προσηλώνω το βλέμμα
εκεί που υπάρχει τοίχος λευκός
φαντάζει τώρα κήπος ωραίος.
Σαν την αιφνίδια φώτιση
των παλιών δασκάλων
αυτό που λένε έρωτας
αστράφτει ξαφνικά
στο πρόσωπό Σου
στο απροσδιόριστο των ματιών
μας συνεπαίρνει
Δωμάτιο ανελκυστήρας
μας ανεβάζει στα ουράνια.
Αμφίπλευρο ανάγλυφο κορμιού
πολύτιμα μέταλλα της φύσης Σου
φυλακισμένα στο λευκό ένδυμα
καρτεράνε το άγγιγμά μου
τρεμουλιάζουν κι ελευθερώνοντ, αι.
Η γλώσσα φλόγα
μέσα στο στόμα
δόντια μνήμη
πρησμένων χειλιών.
Ζητώ τη λάμψη Σου
να λαμπρυνθεί η ψυχή
να λάβουν φως οι στίχοι μου.
Είμαστε στο σκοτάδι
γυμνοί απ’ όλες τις ιδέες
και είσαι όμορφη γιατί Σε αγαπώ.