Ένα ‘συγχρονιστικό’ γεγονός είναι διττό: αποτελεί σύνδεση εσωτερικού/ ψυχικού και εξωτερικού/ φυσικού με νόημα για το άτομο. Ο Jung ορίζει τα συγχρονιστικά γεγονότα ως πράξη δημιουργίας, γιατί ένα συγχρονιστικό γεγονός είναι μη-αιτιατό. Ο Jung πίστευε σε μια creatio continua, όπως μερικοί σύγχρονοι φυσικοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει στον κόσμο που ζούμε ένα μέρος όπου από καιρό σε καιρό δημιουργούνται νέα πράγματα. Το συγχρονιστικό γεγονός είναι μια τέτοια πράξη δημιουργίας. Αυτό είναι φυσικά αυταπόδεικτο για τον κινέζικο νου, επειδή σκέφτεται μόνο με συγχρονιστικούς όρους και οι δημιουργικές πράξεις, οι οποίες είναι συγχρονιστικά γεγονότα, αναδύονται από μια τρύπα στην οποία συναντιούνται ο ουρανός και η γη. Μετά έρχεται αυτή η κινέζικη ιδέα, ότι ο άνθρωπος μπορεί πράγματι να έρθει σε επαφή με αυτό -μπορεί να φτάσει στο σημείο όπου ο ουρανός και η γη δημιουργούν με έναν ακατανόητο τρόπο, χωρίς δυϊκότητα, μέσω της πλήρους ειλικρίνειας. Αν κάποιος αδειάσει από όλες τις αυταπάτες και όλα όσα φτιάχνουν τον κόσμο του συνηθισμένου εγώ, καταδυθεί στον εαυτό του με απόλυτη ειλικρίνεια, τότε φτάνει σε αυτή την κεντρική τρύπα όπου η δημιουργία, ακόμα και στον κόσμο, λαμβάνει χώρα. Να γιατί οι κινέζοι πίστευαν ότι ορισμένες πολύ σπάνιες προσωπικότητες μπορούσαν να φτάσουν αυτό το κέντρο και έχοντας φτάσει σε αυτό το εσωτερικό κέντρο της προσωπικότητάς τους μπορούσαν να υποστηρίξουν τον ουρανό και τη γη και να είναι δημιουργικοί στο σύμπαν.
Βρίσκουμε αυτό το αρχετυπικό μοτίβο και σε μία άλλη περιοχή μαντικής και μαγείας, στην οποία αναφερόμαστε με συντομία. Στην εργασία του για τη συγχρονότητα, ο Jung αναφέρει την τέχνη της γεωμαντείας. Η γεωμαντεία είναι μια «γειωμένη» αστρολογία. Αντί να παίρνει κάποιος τους σχηματισμούς των αστεριών και να τους χρησιμοποιεί για μαντεία, φτιάχνει τους σχηματισμούς των αστεριών στη γη και μετά προχωράει όπως στην αστρολογία. Κάποιος, λοιπόν, λαμβάνει μία χούφτα πετραδάκια ή καλαμπόκι, μετά τα ξεχωρίζει μετρώντας και αφήνει στο τέλος ένα περιττό ή άρτιο αριθμό, με τον οποίο φτιάχνει σχήματα και κατασκευάζει κάτι παρόμοιο με τα τρίγραμμα του κινέζικου I Ching. Από αυτά φτιάχνει έναν αστρολογικό χάρτη, ο οποίος διαβάζεται σύμφωνα με κανόνες, όπως το ωροσκόπιο.
Ο Robert Fludd, σύγχρονος του Keppler, ήταν ένας από εκείνους που πίστευαν ακόμα στην τέχνη της γεωμαντείας και το αξιοσημείωτο για αυτόν ήταν ότι προσπάθησε να κάνει μια ψυχολογική θεωρία για αυτή. Δεν χρησιμοποιούσε απλά τη γεωμαντεία για πρόγνωση με μαγικό, πρωτόγονο τρόπο, αλλά στοχαζόταν πάνω σε αυτή. Ο Jung λέει ότι δυστυχώς η γεωμαντεία, η οποία είναι το δυτικό ισοδύναμο αυτού που είναι το I Ching στην Ασία, ποτέ δεν αναπτύχθηκε μέσα σε μια φιλοσοφία που περιλαμβάνει τα πάντα, όπως έχει γίνει με το I Ching. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως για πρωτόγονη πρόβλεψη και αυτό αληθεύει ακόμα και για τον Fludd, ο οποίος πειραματίστηκε μόνο για να ανακαλύψει αν έπρεπε να παντρευτεί την κυρία τάδε και αν θα είχε λεφτά ή όχι. Ποτέ δεν πήγε πιο πέρα από αυτό, αλλά προσπάθησε να φτιάξει μια ενδιαφέρουσα ψυχολογική θεωρία.
Υπάρχει ακόμα ένα μέρος όπου η γεωμαντεία έχει αναπτυχθεί φιλοσοφικά σε κάτι το οποίο φαίνεται ότι έχει αξία σχεδόν ισοδύναμη με το κινέζικο I Ching, και αυτό έγινε με τους γιατρούς-μάγους της δυτικής Νιγηρίας. Έμαθαν την τέχνη της γεωμαντείας από τους λαούς του βόρειου Ισλάμ. Η γεωμαντεία εξασκούνταν στην Ινδία και σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο και από εκεί ήρθε στην Ευρώπη τον 10ο και 11ο αιώνα, την ίδια εποχή με την αλχημεία και τις φυσικές επιστήμες. Αλλά επίσης μετοίκησε στο νότο και έπεσε στα χέρια μερικών δυτικο-νιγηριανών γιατρών. Αυτό το εκπληκτικό υλικό βρίσκεται στο βιβλίο του Maupoil La Géomancie a l’ancienne Cote des Esclaves, όπου δίνεται πλήρης εξήγηση της τεχνικής της γεωμαντείας, ιδιαίτερα όπως την εξασκούσαν αυτοί οι Αφρικανοί γιατροί. Είναι η ίδια πρακτική με την οποία εξασκούνταν στη βόρεια Αφρική από τον Ισλαμικό πολιτισμό.
Αυτοί οι γιατροί έχουν μια ενδιαφέρουσα πίστη, η οποία είναι μέρος της παράδοσης της μαντικής τους τέχνης: το ότι ο χρησμός της γεωμαντείας παρέχει αληθή απάντηση οφείλεται σε έναν θεό που ονομάζεται Φα και όχι στους μηχανισμούς της μαντικής τεχνικής. Αυτός ο θεός Φα λατρεύεται από διάφορες φυλές, που έχουν μια πολυθεϊστική θρησκεία και πολλούς καλούς και κακούς δαίμονες, οι οποίοι σε αυτή τη χώρα ονομάζονται voodoo, αλλά ο θεός Φα, ο πατέρας του χρησμού, δεν είναι voodoo και δεν ανήκει στο πάνθεον αυτών των φυλών για τον ακόλουθο λόγο: ένας voodoo μπορεί πάντα να παράγει έκσταση ή κατοχή και μπορεί να φέρει καλό ή κακό. Απομεινάρια αυτού υπάρχουν επίσης σε παραλλαγές μεταξύ των ιθαγενών της Αϊτής, όπου επίσης πέφτουν σε έκσταση και κατέχονται από συγκεκριμένους voodoo και εκφράζουν αυτό που κάνουν οι voodoo. Ο Φα, ο θεός αυτού του χρησμού, σε αντίθεση με έναν voodoo, ποτέ δεν εμπεριέχει μαύρη μαγεία. Λέει σε ένα άτομο μόνο την αλήθεια και μόνο το άτομο στο οποίο λέει την αλήθεια μπορεί να ξέρει ότι είναι η αλήθεια και να ξέρει ποια είναι αυτή. Ο Φα δεν έχει συλλογική δύναμη -ο θεός όταν εκδηλώνεται απευθύνεται μόνο σε ξεχωριστά άτομα και τους λέει κάτι το οποίο είναι αληθές μόνο για αυτό το άτομο και για κανένα άλλο. Έτσι, δεν έχει θρησκεία, ούτε ιερείς, απλά είναι η δύναμη της αλήθειας.
Εδώ υπάρχει μια ιδέα, ότι υπάρχει μια δύναμη εσωτερικής αλήθειας, η οποία είναι δημιουργική και η οποία δουλεύει σε αυτά τα πράγματα. Ο θεός Φα ήρθε από μια χώρα την Ife, τη χώρα από την οποία ήρθε το ανθρώπινο είδος και στην οποία γυρίζουν οι νεκροί. Ο κόσμος, τον οποίο ο Jung ονόμασε unus mundus, είναι σε όλες τις μυθολογίες ο τόπος των νεκρών. Οι νεκροί ζουν στον unus mundus, ή σε αυτόν τον υπερφυσικό κόσμο, σε αυτό το Υπερπέραν και αυτός είναι ο τόπος του Ife. Ο Φα έρχεται από εκεί και επομένως, επειδή είναι ο θεός της αλήθειας, ο Νιγηριανός πιστεύει ότι μόνο όταν πεθαίνεις ανακαλύπτεις το μοτίβο της ζωής σου. Ζεις από λεπτό σε λεπτό προσπαθώντας να το βρεις, αλλά τη στιγμή του θανάτου σου έχεις το όλο μοτίβο, το βλέπεις από τον άλλο κόσμο. Έτσι, μόνο όταν πεθαίνεις ανακαλύπτεις το μυστικό της ζωής. Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και όχι μόνο τα καλά πράγματα, έφτιαξε επίσης και το κακό. Ο Φα είναι η μόνη δύναμη που δεν θέλει το κακό, έτσι διαφέρει από τον Θεό. Ο Θεός θέλει και το καλό και το κακό και δημιουργεί και το καλό και το κακό. Ο Φα είναι μόνο καλοπροαίρετος προς τον άνθρωπο, είναι ειλικρινής και δημιουργεί μόνο το καλό. Κάθε άνθρωπος έχει μια αόρατη ψυχή, που ονομάζεται Ye, η αρχή της ζωής ή ψυχή, αλλά ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το νόημα του Ye του. Οποιοσδήποτε ψάχνει για να μάθει το μυστικό της ζωής του πρέπει, επομένως, να πάει στον Φα, ο οποίος ονομάζεται Φα επειδή αυτός ο ίδιος είναι το μόνο Ye (ψυχική αρχή) που μπορεί να αποκαλύψει την αλήθεια του μεγαλείου της ζωής.
Η λέξη Φα προέρχεται από τη φρεσκάδα του νερού και του αέρα. Εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι στη ζεστή Αφρική το φρέσκο νερό και ο φρέσκος αέρας είναι μια απίστευτα θετική εμπειρία, επειδή αν κάποιος ήταν στη ζέστη και φτάσει σε μια συστάδα φοινίκων και βρει μια πηγή, είναι σαν να έχει βρει τη ζωή. Φα είναι η φρεσκάδα του νερού. Υπάρχει, παρεμπιπτόντως, στη λατινική εκκλησιαστική γλώσσα μια παρόμοια αναπαράσταση, επειδή ένα όνομα για τον Παράδεισο είναι refrigerium, το μέρος της φρεσκάδας/ αναψυχής και αυτό αναπαριστά την εσωτερική ειρήνη. Αυτές οι Νιγηριανές φυλές λένε, συνεπώς, ότι κάθε δυσκολία, όσο ζεστή και αν είναι, μπορεί να γίνει δροσερή και ήσυχη μέσω της επαφής με τον Φα και τότε είναι πιο εύκολο να ανταπεξέλθει κάποιος σε αυτή.
Οι χειρότερες νευρωτικές παθήσεις προέρχονται από την αγκύλωση με τον εαυτό μας και τα συμπλέγματά μας και αν έχουμε αρκετή ειλικρίνεια να δούμε την αλήθεια, ακόμα και το χειρότερο σύνδρομο γίνεται πιο ανεκτό, γιατί τότε καταλαβαίνουμε το νόημα και μπορούμε να απεμπλακούμε. Με την ίδια έννοια, ο Φα φωτίζει όλα τα ανθρώπινα όντα. Ποτέ δεν κρύβει τίποτα. Ανοίγει την αγκαλιά του διάπλατα στον καθένα. Ένας σοφός γέρος γιατρός έδωσε τις περισσότερες πληροφορίες στον Maupoil και είπε συμπερασματικά: «Όλοι οι μάγοι προσπαθούν να περιγράψουν τον Φα με μεγαλοπρέπεια, όμως, αν και είμαι ο ίδιος μάγος, δεν τολμώ ποτέ να ορίσω τον Φα. Μόνο η θαυμαστή φύση που έφτιαξε τον Φα μπορεί να μιλήσει με γνώση για αυτόν. Δεν ξέρω τι είναι ο Φα, αλλά είναι η αρχή της αλήθειας». Ο Φα έχει πολλούς τίτλους και συχνά δεν αποκαλείται με το όνομά του -περιγράφεται με πολλά ονόματα, τα οποία είναι μερικές φορές ολόκληρη πρόταση ή φράση. Ίσως ένα από τα πιο όμορφα είναι: «Ο ήλιος ανατέλλει και οι τοίχοι γίνονται κόκκινοι». Κι εκεί ο μάγος πρόσθεσε αυτή την εξήγηση: «Ξέρετε, όταν βλέπετε την αλήθεια τα πάντα ξεκαθαρίζουν όπως στην ανατολή». Και τότε τελειώνει και αυτό είναι ενδιαφέρον: «Η τρύπα που μας καλεί στην αιωνιότητα». Εδώ ξανά είναι το fenestra aeternitatis, το παράθυρο στην αιωνιότητα, που οι Αφρικανοί κυριολεκτικά ονομάζουν Φα, η τρύπα που μας καλεί στην αιωνιότητα. Γνωρίζει τον αριθμό όλων αυτών που γεννιούνται, γνωρίζει τον αριθμό των ανθρώπων που πεθαίνουν. Κρατάει ας πούμε, τα πάντα, αλλά είναι μόνο φιλικός προς τον άνθρωπο. Αυτό είναι μια αρχετυπική παράλληλος προς τη μεσαιωνική ιδέα της Σοφίας του Θεού, που αντιπροσωπεύει τη θετική και αληθινή πλευρά του Θεού.
Η σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας δεν είναι μέσα στην εικόνα του Φα και αναρωτιόμαστε εάν έχει σκιά, επειδή οι αρχετυπικές μορφές έχουν σκιά. Μετά, ακούμε ότι ο Φα έχει μια σύζυγο ή μερικές φορές ένα αρσενικό σύντροφο και αυτός ο σύντροφος ή η σύζυγος ονομάζεται Gba’adu είναι ένας φρικτός voodoo. Δεν είναι κάτι ατομικό, αλλά συλλογικό και φρικτό. Οι περισσότεροι Αφρικανοί γιατροί λένε ότι δεν θέλουν καμία σχέση με τον Gba’adu και δεν θέλουν το είδωλό του στο σπίτι, επειδή ο Gba’adu σκοτώνει και μπορεί να σκοτώσει οποιαδήποτε στιγμή. Αν έχετε το είδωλό του είναι τόσο φρικτό ώστε, αν το χρησιμοποιήσετε για μαγεία, μπορείτε να σκοτώσετε ανθρώπους με αυτό και, αν το χρησιμοποιήσετε λάθος, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκοτωθείτε και εσείς. Είναι τόσο ισχυρό, που είναι καλύτερα να μην το μεταχειρίζεστε και επομένως υπάρχουν πολύ λίγοι μύστες του Gba’adu. Ο Gba’adu θέλει αίμα. Αυτός ή αυτή παράγει ζωή και μετά την αφαιρεί. Είναι ο ισχυρότερος voodoo του Φα και τον ορίζουν ως εξής: Ο Gba’adu αντιπροσωπεύει την υψηλότερη δυνατή γνώση, την οποία μπορεί να αγγίξει ένας άνθρωπος. Άρα, είναι η βαθύτερη ενόραση στο Ταυτό θα λέγαμε, το οποίο είναι ένα φοβερό μυστικό και τόσο επικίνδυνο που δεν μπορεί κάποιος να πάει κοντά του. Μόνο ο Gba’adu έχει το μυστικό του θανάτου και μόνο στον θάνατο μπορεί κάποιος να αγγίξει την υψηλότερη δυνατή συνειδητοποίηση του εαυτού του. Ο Gba’adu είναι το μυστικό πίσω από τον Φα. Ο Φα είναι ο θεός της αλήθειας, που μπορεί να συντροφέψει ένα άτομο στην επίγεια ζωή του, αλλά την στιγμή του θανάτου το άτομο φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στην υψηλότατη αυτογνωσία, που αναπαρίσταται από τον Gba’adu.
