Περνάω πάλι απ’ το νησί σου
Χαμένη αγάπη,
Μερα που τελείωσε,
πριν φτάσει  το σούρουπο.
Η αύρα σου δε μπόρεσε να με δροσίσει.
Σπαρμένα τα λιοδεντρα σου,  στο άγριο τοπίο
χάνουν σιγά σιγά το λαδοπράσινο χρωμα τους
όσο χαμηλώνει το φως.
Τα ξωκκλήσια σου,
τους κρατούν λευκή συντροφιά .
Σπάζουν τη μονοτονία του Κυκλαδίτικου τοπίου.
Ηρθε η στιγμή να σκοτεινιάσουν
τα καμπαναριά τους
και τα πρόσωπα των Αγίων
γέρνουν στα τέμπλα
Το φως της μέρας είναι παρελθόν.
Κοιτώντας  το μοναχικό καντήλι, προσεύχονται
Ήχος ίσος, ανυπαρκτος,
κουρνιάζει μέσα μου.
Οοοοοοομμμ!
Σε συνήθισα νησί μου
Ποτέ δεν πλήττω κοντά σου.
Συνήθισα τα μονοπάτια σου
Μέσα μου, ασταμάτητη η επιθυμία
να σας περπατώ μόνος.
Δεν ξέρω που θα με οδηγήσετε.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στο κάλεσμα σας.
Ταξιδεύω στον κόσμο μου!
Χρυσό-πορτοκαλόχρωμο το ηλιοβασίλεμα σου.
Ήλιε μου, γιατί δύεις νωρίτερα σήμερα;
Γιατί λιγοστεύεις τη ζωή μου;
Ζητας να ξεποστάσεις
για λίγο στη ράχη της Ανδρου ,
πριν συνεχίσεις το αέναο ταξίδι σου.
Κουράστηκες;
Είσαι η τελευταία ευκαιρία
να πλουτίσω τη φαντασία του σήμερα
με την εικόνα σου,
μέσα από αυτό το χρονο-αποτύπωμα.
Και συνεχίζω το ταξίδι μου γιά το αύριο.
Εσύ ανθισμένη λυγαρια μου
περιμένεις ακόμη υπομονετικά ,
στή στροφή τού μονοπατιού, τους περιπατητές
να κόψουν και αυτό το καλοκαίρι
το λουλούδι απ το σώμα σου, και να πούν
Όχι αυτή η αγάπη δεν πρέπει να χαθεί.