Θα ξεκινήσω με το οπισθόφυλλο για να μπούμε αμέσως στα βαθιά νερά του βιβλίου.

Παράτα με, ο τίτλος του έργου κι ας πούμε ότι είναι ένα παράτολμο παιχνίδι της ψυχής. Ανοίγει η αυλαία, έτσι γίνεται η αρχή, στην εισαγωγή της πρώτης πράξης μιας διαχρονικής τραγωδίας. Οι πρωταγωνιστές έχουν ήδη ετοιμαστεί και περιμένουν να βγουν στη σκηνή.

Η μικρή Δανάη, κεντρική ηρωίδα, σηκώνει το βάρος ανομολόγητων μυστικών.

Ο αδελφός Αγγελής παραδέρνει στον δικό του κόσμο.

Η γιαγιά Δανάη ή Ισαβέλλα ή Κυκλάμινο ενσαρκώνει την προσωποποίηση του Καλού.

Ο κακός πατέρας Γαρούφαλος Μαρούκας ή Φαλλός.

Η μάνα-Ευδοκία, ή Παράτα με. Ένα τρομακτικό πλάσμα, η απόλυτη απουσία ή ο γυναικείος πριαπισμός.

Δευτεραγωνιστές, ο χορός. Η ίδια η ζωή. Όλοι έτοιμοι στις θέσεις τους για  να βγουν στη σκηνή. Εκτός απ’ το Κακό. Αυτό κρύβεται πίσω απ’ την κουΐντα και κουβαλάει όλες τις συμφορές του κόσμου. Θα εμφανιστεί όταν θα έχει ξεκινήσει το έργο. Πάντα έτσι εμφανίζεται, εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που νομίζεις ότι η ευτυχία σε έχει αγκαλιάσει, είναι έτοιμο να στην αρπάξει.

Διαβάζοντας το βιβλίο θα το χαρακτήριζα πως είναι έργο χαρακτήρων καθώς από τους ίδιους τους ήρωες πλέκεται η ιστορία και τα γεγονότα της.

Το ύφος γραφής που ακολουθεί σε αυτό το βιβλίο ο Βαρβαρήγος είναι άκρως ρεαλιστικό και θα το χαρακτήριζα ψυχολογικό δράμα καθώς οι σκηνές που έχει δημιουργήσει διαρρηγνύουν κάθε συμπαθητικό αίσθημα.

Αναδεικνύει μέσα στις σελίδες του την απόλυτη διάσταση του θέματος της σαρκοφαγικής σχέσης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα για την σωματική και πνευματική αναπηρία καθώς οι ήρωες του παλεύουν ο καθένας ξεχωριστά με τους δαίμονές του.

Διαχειρίζεται μια περίπλοκη συνθήκη με μεστότητα απόδοσης και δραματική ισορροπία ανάμεσα στη θετικότητα της ζωής και στην ανήθικη συνύπαρξη, χωρίς να αφήνει κάτι στη τύχη του να αιωρείται ξεκρέμαστο.

Ο συγγραφέας ως ένθερμος θιασώτης και γνώστης της ανθρώπινης συμπεριφοράς καταγράφει μια πραγματικότητα για την καλά προφυλαγμένη-προστατευμένη από κάθε βλέμμα και σχόλιο, ανομία.

Γράφει, αναλύει την όνειδος σχέση που τρέφεται από τα ίδια τα σπλάχνα των ηρώων του. Αφοσιωμένος, με σεβασμό στο δύσκολο θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης μας δίνει ένα κείμενο μεστό σε όλη την ψυχολογική του διάσταση, τόσο για το θύμα όσο και για τον θύτη. Μεγάλη ανάλυση κάνει σε κάθε χαρακτήρα. Στην δεκατριάχρονη Δανάη, στον βιαστή πατέρα της, στην γιαγιά Ισαβέλλα και στον χαρακτήρα της μάνας που ως ηθικός αυτουργός απλώνει ένα πέπλο σιωπής.

Καταιγιστική γραφή αισθητοποιεί όλες τις πτυχές των χαρακτήρων προσδίδοντας ακόμη πιο δραματική έκταση και βάθος στο προφίλ τους.

Αξιοσημείωτες αναφορές όχι μόνο στο ψυχικό φορτίο του θύματος αλλά και του θύτη που τον θέτει πάντα σε ένα εκστατικό παραλήρημα σε κάθε έκφανση του,. Ένας τραχύς αποτρόπαιος άντρας, ένας γιος κατάκοιτος και τρεις περσόνες η κάθε μία με τον δικό της ξεχωριστό ρόλο προσπαθούν να συμβιώσουν, στο κλειστό περιβάλλον όπου ζουν, μήπως και βγουν από την κόλαση που ονομάζεται Φαλλός.

Και οι δύσκολοι δεσμοί όταν δεν λύνονται κόβονται, ακόμη και με τον θάνατο.

Το βιβλίο αυτό, όπως μας πληροφορεί το οπισθόφυλλο είναι: Μια ιστορία άγρια τρυφερή, στοργικά ρεαλιστική, παράτολμα δυνατή, σχεδόν ελκυστικά πικρή, γεμάτη θηρία και θαύματα.

Ο Δημήτρης Συμεωνίδης είναι δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός στην Αυστραλία