30+1 διηγήματα, διαιρεμένα σε άνισες φέτες του παρελθόντος. «Τρεις κύκλοι» τα χαρακτηρίζει ο συγγραφέας, στην επιθυμία του να προσδώσει σχήμα και αέναη κίνηση σε όσα προκάλεσαν οι Άλλοι, περισσότερο ο τότε διαμορφούμενος ακόμη εαυτός του. Αφιερωμένα στη «Νοσταλγία της απώλειας», στην «Ανάμνηση των παθημάτων», στους «Περαστικούς του νέου κόσμου», προτρέπουν τον αναγνώστη να αφεθεί στο στροβίλισμα των όσων πέρασαν και δεν εξανεμίστηκαν, στα τραύματα που επιστρέφουν διατεθειμένα να προσφέρουν ιαματική υπηρεσία στο βωμό της λογοτεχνίας. Πρωταγωνιστές όλων ο σταματημένος Χρόνος, ο γενέθλιος αλλά και ο ξένος αφιλόξενος Τόπος, η Επιθυμία, η Επαφή των σωμάτων, η Μυρωδιά, η Γεύση, οι Απαγορεύσεις, η Μνήμη που επιμένει να συνδέει τα όσα παγιδευμένα την συντροφεύουν μέχρι σήμερα, στίγματα με ανεξίτηλη μελάνη σε σώμα και ψυχή.
Χαρακτηριστικό δείγμα της άμεσης-προφορικής-παρεΐστικης γραφής, σε όλο το κειμενικό σώμα του Θ. Γρηγοριάδη, είναι η θητεία του στη μάθηση, η δημιουργική εμμονή του με την Τέχνη, οι επιλογές των συναναστροφών του, ικανές να μετατραπούν σε Τέχνη. .
Στη «Νοσταλγία της απώλειας» τον συναντάμε καθηγητή των συνόρων, όπου το κακοτράχαλο εδάφους και κατοίκων προσφέρεται ως παρθενικό υλικό προς μετάπλαση.
Στην «Ανάμνηση των παθημάτων» συνεργάτη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης των Σερρών -άλλη μία ακριτική πόλη που τον σημάδεψε- να διδάσκει και να διδάσκεται, να προσφέρει και να του αντιγυρίζουν «αδιευκρίνιστες παθήσεις αντρών, που θα καταγραφούν, θα γίνουν διήγημα για να δημοσιευτούν δωρεάν σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό και αργότερα θα συμπεριληφθούν σε μια συλλογή διηγημάτων.» Για να ακολουθήσουν κι άλλες με κενά, αποσιωπητικά και πλήθος ερωτηματικών, το ίδιο αδιευκρίνιστες παθήσεις εκθηλυμένων αντρών. .
Στην τρίτη ενότητα των «Περαστικών του νέου κόσμου» ο συγγραφέας, κατά ομολογία του, …παρασύρεται και ξεστρατίζει, δηλώνοντας ευθαρσώς πως «ούτε αυτό είναι το θέμα μου». Υπονοώντας πως ηθελημένα αποσιωπά τα όσα επιλέγει να αποσιωπηθούν. Ότι για ορισμένα καλά κρυμμένα μυστικά δεν ήρθε ακόμη η ώρα της έκθεσής τους. Έμμεση υπόσχεση πως διαθέτει υλικό για μελλοντική εξομολόγηση, πιο αποκαλυπτική (;) περισσότερο ουσιαστική (;) αλλά πάντα ενδιαφέρουσα μιας και η δόκιμη γραφή του εγγυάται.
Στην άμεση ομολογία της παράσυρσης και στην έμμεση της υπόσχεσης συνηγορεί «Ο θόρυβος των χρωμάτων» του ΕΠΙΛΟΓΟΥ του βιβλίου, όπου ο Θ. Γρηγοριάδης εξομολογείται και συνάμα αναρωτιέται: […] Ας σταματήσω εδώ, μη θεωρηθεί ότι έχω ξεφύγει ενώ όσα συμβαίνουν μου είναι απολύτως λογικά και εξηγήσιμα. Εκείνο όμως που δεν μπορώ καιρό τώρα να αποκωδικοποιήσω είναι μια φωνή κάτι σαν φωνή που μου δίνει ένα έναυσμα, μια τυχαία «κινητικότητα» να αφηγηθώ μια ιστορία που διαδραματίστηκε παλιά στο μέλλον ή στο πρόσφατο παρελθόν εδώ στη Γη ή στις εσχατιές του σύμπαντος.
Η αίσθηση ότι ξανάκουσα τη φωνή αυτή, σχετίστηκα μαζί της σε έναν παράλληλο κόσμο, μεγαλώνει κάθε μέρα. Άραγε θα καταφέρω να επανασυνθέσω την ιστορία της, φτάνει μια ζωή, μόνο μια δική μας ζωή; […] *
Αγαπημένε Παγγαιορίτη φίλε, να είσαι γερός, ακμαίος, δημιουργικός, να γράφεις και να γράφεις, διότι η μία ζωή κανενός δεν φτάνει να ιστορήσει τα όσα κατά καιρούς τού χτυπούν την πόρτα, απαιτώντας τη δημόσια παρουσία τους. Μόνο οι κατασκευασμένες ζωές των Άλλων είναι πολλές που τον επισκέπτονται τη νύχτα με το αναφαίρετο γι’ αυτές δικαίωμα της διεκδίκησης.
