Το ποίημα αυτό με την πασίγνωστη ηρωική θεματολογία, απαρτίζεται από 158 στροφές. (Οι δύο πρώτες αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας και της Κύπρου).
Ανεξαρτήτως καταγωγής, ιδιοσυγκρασίας, επαναστατικής ή υποτονικής προδιάθεσης για αντίσταση, πιστεύω πως κάποιοι στίχοι του δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητους όχι μόνον τους Έλληνες ανά τον κόσμο, αλλά και άλλους τυραννισμένους λαούς που αντιστάθηκαν ή ακόμη αντιστέκονται στην κρίση των τελευταίων ετών˚ στην βαθειά κοινωνική κρίση που προκλήθηκε από την οικονομική βουλιμία και την απύθμενη ματαιοδοξία των ολίγων «προνομιούχων ισχυρών» που θέλουν βίαια και κυριαρχικά να επεκτείνονται εις βάρος των αδύναμων πολλών αυτής της γης.
10η στροφή, τελευταίος στίχος:
Πόσοι έχουμε κατανοήσει στην απροκάλυπτη επίθεση, οικονομική και κυρίως κοινωνική, που εξαπολύουν τα μεγάλα τραστ και η απάνθρωπη παγκόσμια Εταιριοκρατία, ενάντια σε χώρες και λαούς, την ωμή αλήθεια ότι οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα όταν δεν διαπραγματεύεται κανείς από θέση ισχύος;
…………….………………………
- Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.
- Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή·
δὲν εἴν’ εὔκολες οἱ θύρες
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῇ.
………………………………………..
Στροφές 83 και 84:
Όχι πολύ μετά την στάχτη και τον όλεθρο, η Ελευθερία, αν και με αιματοβαμμένα ρούχα, συνοδεύεται από μιαν αύρα ανάλαφρη, με λαμπερή χαρά και ερωτική αισιοδοξία:
- Στὴ σκιὰ χεροπιασμένες,
στὴ σκιὰ βλέπω κι ἐγὼ
κρινοδάχτυλες παρθένες
ὀποῦ κάνουνε χορό.
- Στὸ χορὸ γλυκογυρίζουν
ὡραία μάτια ἐρωτικά,
καὶ εἰς τὴν αὔρα κυματίζουν
μαῦρα, ὀλόχρυσα μαλλιά.
………………………………………..
Στροφές 142 – 144:
Ο ποιητής προειδοποιεί δίνοντας ευχή μαζί και κατάρα για το προαιώνιο ψεγάδι της φυλής μας, την εσωτερική διχόνοια, που πιο σίγουρα από οποιαδήποτε εξωτερική απειλή θα οδηγήσει στον σπαραγμό:
- Ἀπ’ ἐσᾶς ἀπομακραίνει
κάθε δύναμη ἐχθρική,
ἀλλὰ ἀνίκητη μιὰ μένει
ποὺ τὲς δάφνες σας μαδεῖ.
- Μία, ποὺ ὅταν ὠσὰν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι ἀπὸ τὴ νίκη,
ἄχ, τὸ νοῦ σᾶς τυραννεῖ.
- Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
«πάρ’ το», λέγοντας, «καὶ σῦ».
……………………………………………….
Στροφές 155-158
Βαθειά και βιωματικά γνωρίζουμε ότι η χριστιανική συναντίληψη, αν όχι η χριστιανική πίστη – ως σημαντικό μέρος του συλλογικού ασυνειδήτου στα χρόνια της σκλαβιάς η οποία, μέσω της Βυζαντινής παράδοσης, ήταν αυτή που κράτησε τον Ελληνισμό σε συνεκτικό ιστό σε ένα ενιαίο, παρότι στοιχειώδες επίπεδο, απέναντι στον βάρβαρο κατακτητή – δεν διστάζει να τα βάλει με όλους και με όλα: θεούς, δαίμονες, πολιτικούς και βασιλιάδες. Έτσι ώστε ο λαός να εισακουσθεί, να τον ακούσει η Ελευθερία. (Σημειώνουμε ότι προηγήθηκαν η Αμερικανική επανάσταση του 1776 και η Γαλλική επανάσταση του 1789). Άλλωστε στον υπέρ πάντων αγώνα, το πολυτιμότατο αυτό αγαθό της ελευθερίας δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται:
- Δὲν ἀκοῦτε, ἐσεῖς εἰκόνες
τοῦ Θεοῦ, τέτοια φωνή;
Τώρα ἐπέρασαν αἰῶνες
καὶ δὲν ἔπαυσε στιγμή.
- Δὲν ἀκοῦτε; Εἰς κάθε μέρος
σὰν τοῦ Ἄβελ καταβοᾷ·
δὲν εἴν’ φύσημα τοῦ ἀέρος
ποὺ σφυρίζει εἰς τὰ μαλλιά.
- Τί θὰ κάμετε; Θ’ ἀφῆστε
νὰ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς
λευθεριάν, ἢ θὰ τὴν λύστε
ἐξ αἰτίας πολιτικῆς;
- Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε
ἰδοὺ ἐμπρός σας τὸν Σταυρό:
Βασιλεῖς, ἐλᾶτε, ἐλᾶτε,
καὶ κτυπήσετε κι ἐδῶ!»
