ανακύκλωση

γράφω ιστορίες που ποιητικά μπερδεύουνε τις λέξεις τους

διασπώντας άναρχα τα στεγανά του λόγου

καθώς οι στίχοι μου να σέρνονται στο χώμα προτιμούν

αρνούμενοι να συνταχθούν με ψεύτικο λυγμό

πέτρινες λέξεις συναντώ στ’ απόκρημνα των δρόμων

με χαραγμένα ίχνη πάνω τους από άλλους πλάνητες γραφιάδες

μετά στο χέρι τις κρατώ ζεσταίνοντας το σώμα τους

και με ευθύβολη ριξιά δρομολογώ τον στόχο τους

αστόχαστα πιστεύοντας πως το σκληρό τους κέλυφος

κερδίζει το παιχνίδι

όμως το βάρος τους το ελάχιστο

συχνά παρασυρμένο από αιφνίδιο άνεμο

διαλύεται σκορπίζοντας  στο χώμα

της σκόνης τα σημάδια

που αβέβαια το σώμα τους κυλούν

ελπίζοντας κρυφά σ’ έναν καινούργιο

πέτρινο σχηματισμό

 «εμείς όλο… »

“let me hold you in the dirt

and you’ll tremble as the flames

tear the throat out of the night

sink your teeth into my shoulder

dig your nails into my back”

(Tom Waits “The wrong side of the road”)

εμείς όλο και πιο στραβά

και ανορθόδοξα

άσε τους άλλους

αυτοί πατούν στα ισώματα

ευτυχείς στα καθαρά παπούτσια τους

στα ρούχα τα καινούργια τους

φιλτράροντας τα ψεύτικα τα χάδια

σώματα απόντα

μάτια κενά

κι έπειτα τι έχουν να θυμούνται;

στα λασπωμένα ρείθρα

η ζωή στα ζάρια παίζει την ανάσα της

και ο δρόμος με αθόρυβη τη χλεύη του

για το ορθό και το αψεγάδιαστο

ακολουθεί πανάρχαια πορεία

πάντοτε ανάποδα

στην άλλη όχθη

στη λάθος πλευρά του δρόμου

εκεί η οδυνηρή αλήθεια