Η νέα ποιητική συλλογή του Βουτσινά αναδεικνύει το εύρος της ποιητικής του ιδιοσυστασίας. Στο φόντο κυριαρχεί η ίδια η ποιητική λειτουργία ως νευραλγικό πεδίο της ανθρώπινης υπόστασης σε διαχρονική βάση. Συνιστά την ιδιαίτερη περιοχή που συνενώνει τον μύθο με την ιστορία, το αχρονικό με την χρονική εκτύλιξη των γεγονότων, το απλό και καθημερινό με το επιβλητικό και μεγαλοπρεπές. Όλα αυτά ανακλώνται στον προσωπικό ποιητικό διάκοσμο του Βουτσινά μέσα από μια έντονα αναθεωρητική διάθεση, ανάλογη τάση ενδοσκόπησης, αλλά συνάμα και επιθυμία σφυγμομέτρησης ενδεχόμενων, ευκταίων ή απευκταίων, μελλοντικών  καταστάσεων.

Αρετές της ποιητικής του γραφής είναι η ικανότητα να ελέγχει απόλυτα τις εκτεταμένες αφηγήσεις. Σε κανένα σημείο δεν σπάει την ποιητικότητα της ροής, έστω και αν φαινομενικά ο λόγος δίνει την εντύπωση ότι εφάπτεται στην πρόζα. Παρά τις εκτενείς διακειμενικές και διαθεματικές αναφορές, κρατά τον συμπαγή χαρακτήρα της προσωπικής του ποιητικής μυθολογίας. Αυτός συνίσταται σε ένα ώριμα σκεπτόμενο ποιητικό υποκείμενο που αντιμετωπίζει την γραφή του ως μια δοκιμασία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στην τραγική νομοτέλεια του εφήμερου.

Υπάρχουν ποιήματα στην συλλογή που η γλώσσα αρέσκεται σκόπιμα να μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, στα καθημερινά στιγμιότυπα της γύρω πραγματικότητας, στις απλές ιστορίες των άλλων, δίχως ροπή προς ιδιαίτερη ανάλυση. Από την άλλη, με αριστοτεχνική δεξιοτεχνία ο ποιητής μεταρσιώνει τμήματα του ποιητικού του ιστού σε γόνιμους εκσκαφείς του χρόνου. Βγάζει σπαράγματα μνήμης, αποθέτοντάς τα αυτούσια στον αναγνώστη για να δείξει το απόσταγμα των βιωματικών του εμπειριών στο ποιητικό του σύμπαν, δίχως καμιά παρέμβαση, υπάρχει μόνο αυτό που αποκομίστηκε ως συναισθηματικός αντίκτυπος και η αναγνωστική δεξίωση.

Η βαθιά φιλοσοφική διάθεση διαπλέκεται με την ανάγκη αποκρυπτογράφησης του βαθύτερου κοσμικού μηχανισμού, της αποσόβησης κάθε κινδύνου πρόκλησης πόνου στους συνανθρώπους του, καθώς και της εξιχνίασης των μη ειπωμένων πτυχών των ποιητικών ενοράσεων. Η επιλογή αποπροσωποιημένου τόνου στην αφήγηση, τρίτο αφηγηματικό πρόσωπο, δεν δείχνει μόνο την ανάγκη συναισθηματικής αποστασιοποίησης του υποκειμένου από τα γραφόμενά του, μα συνάμα συνιστά ένα κάλεσμα προς τους δέκτες να μπουν στο εργαστήρι του δημιουργού την ώρα που χτίζει μια μικρο-ιστορία ώστε να γίνουν μέρος αυτής.

Βασική στοχοθεσία του ποιητή είναι η μετάγγιση αυθεντικών βιωμάτων συσχετιζόμενων με όσα έζησε, μα και με εκείνα που θα ήθελε να ζήσει. Σε αυτό το γόνιμο μεταίχμιο, εισχωρεί η ποίηση ως ένας άλλος κόσμος με την ιδιότητα του ένθετου σε πολλά πεδία‒ιστορία, φιλοσοφία, θρησκεία, μουσική, κοινωνιολογία, φιλολογία‒που συνιστούν, άλλωστε, βασικά υποστρώματα του βιβλίου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη και άκρως ενδιαφέρουσα συλλογή που θα σάς τραβήξει την προσοχή.