Η νέα ποιητική συλλογή του Σωτήρη Σαμπάνη τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητά έως τα απύθμενα βάθη της ύπαρξης. Πρόκειται για ένα καθαρά ψυχογραφικό βιβλίο που μεταρσιώνει την μινιμαλιστική φόρμα σε ισχυρό εργαλείο κατάδειξης των έντονων εσωτερικών ανησυχιών του ποιητικού υποκειμένου. Η ιδιοσυστασία της συλλογής συνίσταται στο ότι παραθέτει την ποιητική μυθολογία σε μια αποσυναρμολογημένη νομοτέλεια.
Με αυτόν τον τρόπο, οι θρυμματισμένες εικόνες πρόσληψης των έντονων βιωματικών εμπειριών διαχέονται σε μια πολυεπίπεδη θεώρηση ανάλογα με τα συναφή ερεθίσματα του εκάστοτε δέκτη. Η στιβαρότητα της αφήγησης, η υποβλητικά έντονη ποιητικότητα, ο καταιγισμός στην ροή των εναλλασσόμενων εικόνων, καθιστούν την ανάγνωση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, την οπτική εσωτερίκευσης των μηνυμάτων ιδιαίτερα ευρυγώνια, ενώ τα κινηματογραφικά στιγμιότυπα αντικειμενικοποιούν το συναίσθημα παρά την ενίοτε τρομακτική υφή του.
Η μάνα ως αρχετυπική φιγούρα διαπερνά τους λιγοστούς, μα γεμάτο νόημα στίχους, για να υποδηλώσει τις υπόγειες διαδρομές κάθε ατόμου, διαθλασμένου μέσα από την ποιητική διυποκειμενικότητα, που ταλανίζεται από τα πνιγηρά αισθήματα της μοναξιάς, της απουσίας, της στέρησης, της μάταιης αναμονής με μόνη ανταπάντηση το πουθενά και το τίποτα. Οι τόνοι είναι πολύ δυνατοί ως ποιητικός αντίλαλος στον αναγνώστη, αλλά δεν τον κατακρημνίζουν στην οδυνηρή δοκιμασία της ολικής απάρνησης του εγώ στην αναμέτρηση με την ίδια την κοινωνία και τον ιστορικό χρόνο.
Αντίθετα, το συγκεκριμένο βιβλίο, με προνόμιο τον μέγιστο βαθμό απροσδιοριστίας ως προς την ακριβή νοηματοδότηση, αφήνει τα σημαινόμενα ανοιχτά ώστε η εφαρμογή τους να είναι ευλύγιστη στον καθένα, υπερβαίνοντας τα ασφυκτικά σημασιολογικά καλούπια, την βαριά φιλοσοφική διάθεση, την απόδοση μιας ζοφερής ψυχολογίας υπό την αιγίδα του πεισιθάνατου φόντου. Ο Καμύ έλεγε ότι η τελειότητα ενυπάρχει στην απλότητα. Ο Σαμπάνης γνωρίζει καλά αυτό το μυστικό. Αφήνει τις συμπαντικές δυνάμεις που επικαθορίζουν την κοσμική αρμονία στην έσω αποτύπωσή τους να τρέξουν σε μια ευθεία, πατάσσοντας έτσι την όποια μορφή αδράνειας ή ναρκοθέτησης. Ο θεατής-δέκτης τρέχει και κείνος, με την διαφορά ότι κάθε άτομο έχει να πορευτεί τον δικό του δρόμο, να αντιμετωπίσει τον δικό του πόνο, να σφυγμομετρήσει τις δικές του απαντοχές, επιχειρώντας να βγει ελεύθερος από αυτή την οντολογική δοκιμασία στο δρόμο προς την έσω ανίχνευση. Το Ιδού είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για αυτό το ταξίδι. Αξιοποιήστε το.
