Η γλώσσα ακουμπάει στον ουρανίσκο, δυο υγρά σύμφωνα, πλευρικά και παλλόμενα. Ένα λαίμαργο και ένα τραγανό -και το πιο ηχηρό φωνήεν- κολυμπούν μέσα στην στοματική του κοιλότητα. Κάποιες φορές της σφυρίζει όταν επιστρέφει από την δουλειά, είναι το σύνθημα τους. Εκείνη γκαζώνει στο άκουσμα φέρνει βόλτα την αυλή δυο, τρεις  φορές και μετά ανεβαίνει με απίστευτη ταχύτητα την σκάλα ξοπίσω του.

Θα έρθει και η Λάρα μαζί μας. Η πρώτη της εκδρομή με το αυτοκίνητο. Το τοπίο στα μάτια της με ποια χρώματα άραγε; Εμείς είμαστε το τοπίο της, τα δικά μας χρώματα οι δικοί μας ήχοι. Η μυρωδιά μας είναι η σκλαβιά της.

Χαϊδεύει το κεφάλι της χωμένο στην γαλάζια βαμβακερή νυχτικιά,  ”μοιάζετε” επιμένει. Έχει μια χάρη και μια φινέτσα, ο τρόπος που τα αυτιά της πέφτουν χαριτωμένα στο πλάι, το βαθύ σκούρο βλέμμα της. Μια εικαστική προσέγγιση που θα ζήλευαν οι υπερρεαλιστές. Την κοιτάζω  “Μαμά, τα γαλάζια χαπάκια τελικά, σου δίνουν προοπτική”.

Το σημείο αναφοράς σου, εκείνο το κομμάτι τσιμέντο κάτω από την μπασκέτα. Σημαίνει χάδια, φιλιά, αγάπη. Δεν έμαθα ποια η εποχή σου. Οι απρόβλεπτες καταιγίδες μυρίζουν φόβο, η βροχή την ανησυχία σου. Ένα σιγανό κλάμα ντροπής πίσω από την μπαλκονόπορτα.

Όμως εκείνο το μεσημέρι φάνηκες γενναία. Το νερό έτρεχε στον νιπτήρα, το δυνάμωσα. Ένας κάθετος λυγμός διαπέρασε το στήθος σου. Όλη την νύχτα μετρούσα τον χρόνο, τις ευκαιρίες που μου έδινες να αποδείξω την ανθρωπιά μου. Ήθελα να εξιλεωθώ, για εκείνα τα χάδια που σου στέρησα.

Ο καυτός ακόμη ήλιος του Αυγούστου, και οι μύγες ξεδιάντροπες και καλοθρεμμένες σε γυροφέρνουν. Το νερό δίπλα σου άθικτο, η λαχτάρα σου για την καπνιστή γαλοπούλα  παρελθόν. Παραδόθηκες. Προδόθηκες.

Η γλώσσα δαγκωμένη στραβά ξεχειλίζει από το στόμα, μαζί με όσα γαβ δεν μπόρεσες να μεταφράσεις στην γλώσσα μας. Ο ουρανός, χαμήλωσε σ΄ εκείνο το παιδικό γαλάζιο κουβερτάκι, και σε τύλιξε.

Κοιτάζει το κουτί μπροστά στο νωπό χώμα, βγάζει μια τζούρα καπνού, όπως στροβιλίζεται στον αέρα μοιάζει με σφύριγμα.