Ανθρωποκάμπιες

Μεσ’ τα κουκούλια μας κρεμόμαστε

Περίκλειστοι 

Μόνοι

Απ’ την αυγή του σύμπαντος

Αιωρούμενοι

Σε δέντρα ουρανοξύστες

Το στόμα γεμάτο νήματα

Το βλέμμα σφαλισμένο

Είμαστε

Το ερωτηματικό του κόσμου.

Εκεί που περπατάς

Κάτω απ’ τον γκρίζο ουρανό των πολυκατοικιών

Μια ρωγμή

Αιφνίδιο φως

Σε τυφλώνει

Σα να σου πέταξαν κατάμουτρα

Έναν κουβά ήλιου

Μια λεωφόρο ολόκληρη

Που λάμπει

Με δέντρα

Και παρτέρια

Και μητέρες με καροτσάκια.

Μες τον χειμώνα σου

Ρόγα σταφύλι χρυσαφένια, ζουμερή

Ανοίγεις τα χέρια

Μπροστά στο θαύμα

Που στάζει και διαχέεται

Κομμένες φλέβες του έρωτα.