Η ποίηση της συλλογής της Ελένης Βαρθάλη είναι βιωματική, νευραλγική, διαγράφει μια εσωτερική διαδρομή της δημιουργού. Ολισθήσεις στο χρόνο, επιστροφή στο ά-χρονο, πένθος για τη ματαίωση μιας συνάντησης κι επανασύσταση του φαινομενικά χαμένου ή εκείνου που ανακλήθηκε.
Η ποιήτρια προσπαθεί να τακτοποιήσει συναισθήματα κι απώλειες. Η μνήμη είναι ενεργή δαμάζοντας πτυχές του ασυνείδητου, από τη γνώση του εγκαταλελειμμένου κόσμου μας έως τη συναρμολόγηση μιας πραγματικότητας, που μπορεί κανείς να ζει και να ελπίζει οδεύοντας στην ανθρώπινη γνώση μέσα από τη διαφάνεια.
226
