Καρλάιλ

Το τρένο μπαίνει στο Καρλάιλ.

Είναι νύχτα.

Τίποτα πια δεν σφύζει από ζωή,

σ’ αυτή τη γη που δεν μπορώ να εγκαταλείψω,

και που την ταξιδεύω

και που με ταξιδεύει

αυτή τη νύχτα στο Καρλάιλ.

Από έναν τόπο τόσο σκοτεινό,

από τον τόπο αυτό,

περνώ

και σημαδεύομαι.

Είναι ο μαύρος άνεμος,

η μολυβένια θέρμη απ’ την ψυχή,

είν’ ό,τι αισθάνομαι κι υπάρχει

σ’ αυτή τη γη

που δεν μπορώ να εγκαταλείψω,

και που την ταξιδεύω

και που με ταξιδεύει.

Στίφη ανθρώπων τολμούν την αποβίβαση

καθώς το τρένο,

νύχτα,

μπαίνει στο Καρλάιλ.

Κι εγώ είμαι μόνη,

νυχτερινή,

μα πάνω απ’ όλα,

αβοήθητη.