Πετάχτηκα από τον καναπέ αποφασισμένος να κουρευτώ, εντελώς, με την ψιλή. Δεν πάει άλλο. Χτες τρόμαξα που ένιωσα να σηκώνονται οι τρίχες μου από την αγωνία καθώς μετρούσα τα likes της βραδινής μου ανάρτησης. Πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια που γράφω σχεδόν καθημερινά στο fb έπεσα στα πατώματα. Δε λέω- την αγωνία μου την έχω αλλά όχι κι έτσι. Έφτασα να τρέμουν τα πόδια μου- ήμουν κατά τι πίσω από την παραπλήσια ανάρτηση του Α( ρεστός)- και είχα ανεβάσει ό,τι καλύτερο είχα σκεφτεί τον τελευταίο καιρό κι είχα μεγάλες προσδοκίες. Συμπτωματικά είχαμε γράψει για μουσική, εκείνος για τον David Bowie που πέθανε το 2016 κι εγώ για τον Freddie Mercury που πέθανε το 1991 και παρότι έγραψα καλύτερα, με λόγο δραστικό και χωρίς μελοδραματισμούς, με πέρασε- νομίζω- με το θλιβερό του ύφος υπογραμμίζοντας το θέμα του καρκίνου.
Μάζεψα τις τρίχες από το νιπτήρα και φόρεσα σκουφί μάλλινο. Το κινητό στη μια τσέπη, ακουστικό- Μάλερ απόψε- τα κλειδιά στην άλλη τσέπη κι ακριβώς την ώρα που μ ΄αρέσει, μετά τις δέκα που κοπάζει κάπως η κίνηση πήρα το πεζοδρόμιο πλάι στο ποτάμι. Μακάρι, όταν γυρίσω στην Αθήνα να βρω κι εκεί μια καλή διαδρομή. Τα φώτα θάμπωναν από την ομίχλη και το νερό γυάλιζε αλλόκοτα. Η υγρασία περόνιαζε το κορμί αλλά τρέχοντας άρχισα να ιδρώνω στο μέτωπο και στη μέση, οπότε την ξέχασα. Η μουσική και κυρίως το adagietto από την πέμπτη συμφωνία με κάλμαρε και χαμογελούσα μετρώντας νοερά τα δάχτυλα που αύριο θα πατούσαν τα likes. Τους έχω ξαναπεί ότι μισώ τις καρδιές και τις άλλες φάτσες. Ευτυχώς εισακούστηκα. Το μπλε χεράκι είναι αρκετό. Όχι ως χείρα βοηθείας αλλά χειρονομία επιδοκιμασίας, θαυμασμού, παραδοχής και πνευματικής υπόκλισης, ίσως. Πιο καλά το χεράκι αυτό το εικονικό από ένα δυνατό ή ζεστό σφίξιμο χεριών- δε μπορώ να αντέξω μια ιδρωμένη παλάμη, μια μαλθακή, μια με σκασμένη επιδερμίδα ή μια με την υποψία ότι είναι άπλυτη. Επιστρέφοντας σπίτι πριν τα μεσάνυχτα, δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω. Αποκαμωμένος από το τρέξιμο έκανα το καυτό μου ντους και κοιμήθηκα για δυο τρεις ώρες. Τόσο άντεξα χωρίς να λυγίσω από την περιέργεια που έτρωγε τα σωθικά μου. Έριξα μια ματιά κι είδα πάνω κάτω να έχουμε τα ίδια likes.Μέχρι αύριο βλέπουμε.
Ονειρευόμενος νύχτα μέρα την Ανάρτηση, σηκώθηκα το πρωί, έτριψα τα μάτια μου κι άρχισα να μετράω χεράκια- ποτέ δεν εμπιστεύθηκα τον αριθμό που γράφει εκεί-ρίχνοντας και μια ματιά στα ονόματα. Με ακολουθούν οι ίδιοι ή έχω και νέους φίλους; Την προηγούμενη βδομάδα είχα ξεπεράσει κατά ένα ΄χεράκι΄ τον Α. Τώρα περιμένω τον θρίαμβο. Έχω στύψει το μυαλό μου για το κειμενάκι με θέμα τη σύγχρονη απομόνωση, έχω επιλέξει και μια φοβερή ασπρόμαυρη φωτο του Koudelka, εκείνη με την παλιά tv ψηλά στο ράφι, τη σκιά της καρέκλας στο ένα φωτισμένο παράθυρο και την σκιά του περαστικού άντρα στο άλλο .Κι όμως έμεινα πίσω πάλι. Ο Α(ρεστός) τα είχε καταφέρει γιατί συγκίνησε. Ο λαϊκιστής χρησιμοποίησε τα προσφυγόπουλα και δεν ήταν η πρώτη φορά.! Φατσούλες δακρυσμένες χιλιάδες, καρδούλες εκατοντάδες, χεράκια δεκάδες. Τα νεύρα μου- αν μπορώ να πω με μια λέξη αυτό που μου συμβαίνει.
Το βράδυ θα περάσω από την Παναγία να αφήσω ένα ρεσώ για να καλέσω την έμπνευση. Πάλι υγρασία απόψε, δεν με περνάει όμως. Έβαλα ισοθερμικό φανελάκι. Το μισοσκόταδο ψηλώνει το νου μου. Το ποτάμι και ο Ναός-ξεχνώ τα έργα αποκατάστασης που γίνονται εκεί μέσα- μού δίνουν ιδέες. Φαντάζομαι τα βιτρώ του, που τόσες φορές έχω χαζέψει με ανοιχτό στόμα και ένα κρακ στο μυαλό μου ακούγεται. Το χαώδες ύψος του με ανεβάζει. Οι τρομαχτικές φιγούρες απέξω με περιγελούν; Το κάψιμο στο στομάχι από το τρέξιμο ανεβαίνει στο λαρύγγι καρφί. Η εφίδρωση ανεξέλεγκτη. Ταχυκαρδία και υπέρταση, το αίμα μου βράζει. Πόνος στα μηλίγγια να πηγαινοέρχεται ρυθμικά σαν τον χτύπο τρυποκάρυδου σε δέντρο. Όλο το νευρικό μου σύστημα δεμένο σε κόμπους σφιχτούς. Τα κόκαλά μου τρίζουν, η σάρκα μου φλέγεται ενώ το ρεσώ που άναψα έσβησε.
Ευτυχώς δεν αποπροσανατολίζομαι παρά την έξαψή μου και γυρίζω σπίτι. Εκεί ηρεμώ πια, σταματάει το delirium tremens που παθαίνω από την στέρηση-όχι του αλκοόλ. Και μέσα στο ντους η ιδέα κατεβαίνει από ψηλά! Αποφασίζω. Οι λέξεις δεν μου αρκούν πια. Θα πράξω ποιητικά. Θα είναι το χειρο- Ποιητικό μου Κείμενο χωρίς σημεία στίξης, χωρίς υπογραφή. Η σπίθα της έμπνευσης θα πυροδοτήσει το έργο μου ﮲ η φλόγα του θα χτυπά στις καρδιές όλων των θεατών και δε θα σβήσει εύκολα. Τότε, αμέσως και εν θερμώ θα κάνω την Ανάρτηση. Θα γίνει η Ανατροπή. Και θα του την τρίψω στη μούρη, του Α.
Υ.Γ. 15/4/19 18.50 η πυρκαγιά στη Notre Dame- βίντεο και φωτογραφίες εμφανίζουν άγνωστο άντρα σ΄ ένα παράθυρο την ώρα της καταστροφής.
