Ζητούμενο
Θέλω να μου κάνεις όλα τα χατίρια.
Να με βάφεις κόκκινη και πράσινη.
Όλες τις νύχτες που θα γίνομαι επίμονη, να με σταματάς με χρώμα έντονο.
Κάθε που θα στο ζητώ
Να μου σηκώνεις τα ρούχα από το πάτωμα.
Να απλώνεις μπροστά στα μάτια μου εκείνη την ωραία καταχνιά της
θάλασσας.
Γιατί θα στο ζητώ.
Να φεύγεις για λίγο.
Να ξαποσταίνω.
Να σχηματίζομαι πάλι μόνη στο σώμα μου.
Να αντέχω τους ήχους τους δικούς μου.
Τη γλώσσα μου που δεν μπερδεύεται στο όνομά σου.
Έπειτα,
Θέλω να έρχεσαι.
Να πιάνεσαι σαν αγκίστρι από τα ρούχα μου.
Να με συγυρίζεις.
Να απολογείσαι που με άφησες μόνη.
Η απόσταση τονίζει το χρώμα των ματιών σου.
Έντονη Θύμηση
Αδυνατώ να σε θυμηθώ
Η πρώτη ταραγμένη βροχή του χρόνου
Τσάκισε μισό σου κομμάτι.
Ούτε τι χρώμα να σου βάψω τα χείλη ξέρω.
Ούτε αν φοράς ευφάνταστο κόσμημα στο λαιμό.
Ούτε αν προτιμάς να περπατάς τ’ απογεύματα την οδό με την βαριά μυρωδιά προσφυγικού φαγητού.
Αδυνατώ να σε περιγράψω
στην κυρία του απέναντι κτηρίου που με ρωτάει επίμονα πώς μοιάζεις.
“Μοιάζει με κυπαρίσσι κυρία μου.
Της αρέσει η νύχτα.
Αντιστέκεται στις ηλιόλουστες μέρες.
Θα προτιμούσε το μώβ.
Μάλλον μελαγχολική.
Κάνει θραύση στα πεζοδρόμια”.
