Όταν παγώνει
στο πεδίο του Άρεως
αρκούδες παχιές

πατάνε τα πόδια σου
ευθύνονται για το αδιέξοδο της λεωφόρου μες το καταχείμωνο

Χίλτον σε 15 λεπτά

Περνάς φευγαλέα
τα σκονισμένα οπωροφόρα

Μοιάζουν τόσο καλά ευθυγραμμισμένα κατά μήκος του πεζοδρομίου ώστε καταλήγεις πως κάποιος ανόητος φορώντας χλαίνη τους έχει επιβάλλει
τη σωστή αναπνοή και πως την ίδια στιγμή απευθυνόμενη με φωνές σε στοιβαγμένα ζώα

αναίτια φαλτσάρεις

Σημαίνεις αστός

Σε βαραίνει ακόμα και η σκόνη
που συγκαταλέγεται εντός των πτυχώσεων του δέρματος σου

Κι είναι πλέον βέβαιο
πως δεν είσαι ούτε πέρα
ούτε πάνω απ’ τον κόσμο

Υπάρχεις όμως με μοναδική χάρη
στα πλαϊνά των πολυκατοικιών
κι απλά επικρατείς γιατί κινείσαι

 *****

Ο,τιδήποτε ήταν προς αποχωρισμό
εκείνη την περίοδο είχε χρώμα γκρι

Το χρώμα γκρι δεν ήταν βασικό χρώμα
αλλά μια μίξη από λευκό και μαύρο
κάτι αχρωματικό και φαιό
χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης

όπως  κι οι αναμνήσεις της

αναμνήσεις ασπρόμαυρες

που την έκαναν να τριγυρνά
σαν άλυτο αίνιγμα μέσα στην πόλη
και με τα φώτα απλώς φαινόταν έντονα ιριδίζουσα και κόκκινη αστραφτερή

Ιδίως μετά τα μεσάνυχτα σχηματίζονταν σαν διάθλαση σαν φιγούρα άμορφη
πάνω στους τοίχους που δεν κοιμόταν ποτέ  παρά μόνο παρατηρούσε
ημέρευε τα αδέσποτα
και μύριζε σαν λουλούδι της νύχτας

και στα σπίτια και τα ‘καιγε
και έμπαινε και στα σώματα

κι απαλά τα σήκωνε

από τη λήθη