– Εκείνο το πρωινό άργησα να συνειδητοποιήσω πως ήταν αδύνατο να σταθώ όρθια. Δυο φορές προσπάθησα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι και δεν τα κατάφερα. Έτσι κουτρουβάλησα απ’ το κρεβάτι και στάθηκα στα τέσσερα. Στην αρχή τρόμαξα, μα σύντομα, καθώς άρχισα να μπουσουλάω στο δωμάτιο πεσμένη στα τέσσερα με αυτοπεποίθηση και σβελτάδα, με κατέκλυσαν γλυκόπικρες μνήμες. «Η Γκρέις, η γκουβερνάντα μου, με κρατά στη ζεστή αγκαλιά της που μυρίζει θυμάρι και φασκόμηλο κι αμέσως μετά με ακουμπά απαλά στο χαλί για να παίξουμε. Μού τραγουδά. Η μαμά μυρίζει δυνατό άρωμα, φορά κατακόκκινο βελούδο κι εκνευρίζεται με τη φωνή της Γκρέις. Φεύγει γρήγορα κρατώντας αγκαλιά το σκυλί της.
-Αυτά έγιναν πριν δέκα χρόνια. Ναι γιατρέ μου, σας έχω πει τόσες φορές πως έτσι συνέβη. Όχι, όχι η μαμά δεν θύμωσε. Από τότε που έγινα τετράποδο νομίζω πως μ’ αγάπησε λιγάκι. Έρχεται κάθε βράδυ και με καληνυχτίζει μ΄ ένα πεταχτό φιλί. Αρνήθηκε να με στείλουν σε κλινική όπως ήθελε ο πατέρας, κι αυτό με έκανε πολύ ευτυχισμένη.
Όχι δεν θέλω να ξανασηκωθώ όρθια γιατρέ μου. Είναι πιο συναρπαστική η ζωή όταν είσαι τετράποδο. Η Γκρέις μου έραψε υπέροχα φορέματα για τετράποδα κι έχω ένα σωρό ζευγάρια παπούτσια. Φοράω δυο ζευγάρια κάθε φορά. Καθώς περπατώ στον κήπο παρακολουθώ τη μυστική ζωή του χορταριού, ακούω τους σπόρους που φυτρώνουν. Παρακολουθώ τις διαδρομές των μυρμηγκιών και κάποιες φορές έχω δει να ξεπετιούνται οι πεταλούδες απ’ το κουκούλι τους. Σκέτο θαύμα! Από τότε κουβαλώ τον παλιό μου εαυτό στην πλάτη. Ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψω. Μόνο στην πλάτη μου μπορεί ν΄ ανασαίνει και να θυμάται. Κάποιες φορές ονειρεύομαι ένα αγόρι-άλογο που ζευγαρώνει μαζί μου με πάθος.
Ο γιατρός, για άλλη μια φορά μετά τη συνεδρία με την κόρη του λόρδου Λόμαξ, η οποία εξαιτίας μιας σπάνιας πολιομυελίτιδας απ’ την οποία προσβλήθηκε όταν ήταν δώδεκα χρονών περπατά στα τέσσερα κι από τότε νομίζει πως είναι κορίτσι-φοράδα, πέρασε από το γραφείο του λόρδου για να πληρωθεί. Ο λόρδος όπως έκανε από την αρχή της αρρώστιας της, δεν ήθελε να συζητήσει τίποτε για το θέμα. Του μίλησε για το κυνήγι της αλεπούς και για τα πανέξυπνα κυνηγετικά σκυλιά του. Ο γιατρός έφυγε απογοητευμένος, δεν μπορούσε φυσικά να επιπλήξει τον λόρδο. Άλλωστε ενημέρωνε ενδελεχώς την Γκρέις για τα φάρμακα και τη διατροφή του κοριτσιού. Βγαίνοντας, σκοτείνιασε για μια στιγμή ο κόσμος σα να πεθαίνει μια αστραπή.
Ένας νεαρός κένταυρος χλιμίντριζε στη θέση του αλόγου του γιατρού.
