Reunion

Ο καθηγητής Steven Sorrow έσπρωξε ελαφρά το σώμα του προς την πλάτη  της ανατομικής καρέκλας του γραφείου κι έπλεξε  τα χέρια του πίσω απ’ το τεντωμένο σβέρκο του ανακουφισμένος. Μόλις είχε στείλει  τις επιστολές με το πρώτο στοιχείο  και στους  δώδεκα πρώην μαθητές του.  Ήταν σχεδόν σίγουρος πως όλοι θα ανταποκρινόταν στο κάλεσμά του κυρίως λόγω της περιέργειας και της αγάπης για το άγνωστο που τούς χαρακτήριζε.

Πήρε ένα πούρο από το κουτί που ξεκουραζόταν χρόνια στο γραφείο του και το άναψε με τελετουργικές κινήσεις. Ο καπνός που μπήκε με δύναμη στα σωθικά πυροδότησε την  ανελέητη αναπόληση. Σαν κινηματογραφικά καρέ κατέκλυσαν τη μνήμη του τα θλιμμένα, φιλοπερίεργα μάτια τους, τα διστακτικά τους χαμόγελα και τα   χέρια που σηκώνονταν με συγκρατημένο ενθουσιασμό  στη διάρκεια του μαθήματος. Πότε άραγε υπήρξε δάσκαλος και μέντοράς τους; Ήταν σα να είχαν περάσει αιώνες. Αιώνες σκοτεινοί κι αδιάφοροι από τότε που τον απέλυσαν από τη δομή απεξάρτησης, όπου είχε γνωρίσει κι αγαπήσει αυτά τα παιδιά, για μια λάθος κίνηση που δεν θα την έλεγες ολοκληρωμένη αφού το χέρι του που ακούσια σχεδόν σηκώθηκε για να χαϊδέψει τα μαλλιά της,  έμεινε στον αέρα σαν μισοτελειωμένη φράση.

Με πολύ κόπο είχε καταφέρει  να βρει τις διευθύνσεις των παιδιών που έμεναν πια σε διαφορετικές συνοικίες της Νέας Υόρκης,  να μάθει κάποια πράγματα για αυτούς, για τις δουλειές και την οικογενειακή τους κατάσταση. Μέχρι και ντέντεκτιβ χρησιμοποίησε για να συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες που του χρειαζόταν. Και οι δώδεκα  ζούσαν μόνοι τους.

Ετοίμασε τις πρώτες διερευνητικές επιστολές όπου τους ζητούσε ν’  ανταποκριθούν στο παιχνίδι αναζήτησης θησαυρού στην κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης. Ήρθαν όλοι, σε διαφορετική  ώρα ο καθένας. Γνώριζε  καλά  την αγάπη τους για τα βιβλία, ο ίδιος την είχε εμφυσήσει σε όλες τις συνεδρίες που είχε μαζί τους. Με πρόσχημα ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό τούς έστειλε να αναζητήσουν αρχαίες πραγματείες, ξεχασμένα δοκίμια, ιστορικά ντοκουμέντα κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Καθισμένος σε ένα σημείο που δεν μπορούσαν να τον δουν,  παρατηρούσε τον τρόπο που περπατούσε ο Ντάνυ, σαραντάρης πια και δεν είχε σταματήσει τη συνήθεια του να σέρνει ελαφρά το αριστερό του πόδι. Το ίδιο παρατήρησε και στην Τζένιφερ η οποία ήταν πλέον μια όμορφη ώριμη γυναίκα αλλά δεν είχε εγκαταλείψει το τικ της.  Κάθε δυο λεπτά ανακάτευε δήθεν αδιάφορα τα μαλλιά της. Δυσκολεύτηκε ν’ αναγνωρίσει τον Πήτερ ο οποίος είχε πάρει πολλά κιλά, ασυνήθιστα γερασμένος για την ηλικία του, βάδιζε αργά σα να έσερνε πίσω του ένα μικρό βουνό. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε κι εκείνη. Το ίδιο παγωμένο βλέμμα, τα ίδια λεπτά άκρα και το ανάλαφρο, νωχελικό  βάδισμα σα να αιωρείται  μερικά χιλιοστά πάνω από το πάτωμα.  Ένας οξύς πόνος στο στήθος τον δίπλωσε στα δυο.

Μετά από λίγους μήνες έστειλε την κυρίως επιστολή σε όλους. Τους καλούσε να παραλάβουν τα βραβεία για την συμμετοχή  στο παιχνίδι της βιβλιοθήκης. Το ραντεβού θα γινόταν παραμονές Χριστουγέννων στο Σέντραλ Πάρκ, λίγο πιο πέρα από την Bow Bridge εκεί όπου ένας μικρός  καταρράχτης βουίζει νυχθημερόν χωρίς να τον απασχολούν καθόλου τα ανθρώπινα.  

Την ημέρα και την ώρα του ραντεβού βρήκε  ένα απόμερο παγκάκι και τους περίμενε. Για ώρα παρακολουθούσε τις κινήσεις τους, την έκπληξη και την χαρά στα πρόσωπά τους καθώς αναγνώριζαν σιγά σιγά ο ένας τον άλλον.  Εκείνος, αν και προσπάθησε πέντε φορές να σηκωθεί και να κάνει τα δέκα βήματα που τον χώριζαν από αυτήν την ετερόκλητη δωδεκάδα, δεν τα κατάφερε. Μια κατακλυσμιαία λύπη τον καθήλωσε στο παγκάκι και η  ξεχασμένη λίμνη από δάκρυα που κρυβόταν μέσα του αποξηράθηκε σε λίγα λεπτά. 

Δε χρειάζονται οι λεπτομέρειες για την αυτοκτονία του.  Εκείνο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι πως ο τάφος του είναι πολύ φροντισμένος. Κάθε βδομάδα έρχονται κάποιοι από τους παλιούς  μαθητές του και αφήνουν φρέσκα λουλούδια.  Θαρρώ πως είναι χαρούμενοι που ξαναβρεθήκανε. Ψιθυρίζουν, αγγίζονται και  μερικές στιγμές χαμογελούν με ευγνωμοσύνη στον μοναδικό κάτοικο  του μαρμάρινου μικρού διαμερίσματος.