Το βιβλίο της Ελένης Λόππα, «Οι ψυχές φωνάζουν» αποκτάει μιαν ακόμη επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, μετά τη μακάβρια και καταθλιπτική πορεία του Μπέργκαμο και των συνδηλώσεών της, μεσούσης της πανδημίας.
Ο τίτλος, με τη μεταφυσική του διάσταση και τις παρεπόμενες αναγωγές του (Σαίξπηρ), προκαλεί το άμεσο ενδιαφέρον του αναγνώστη και τη διάθεση της αποκρυπτογράφησής τους. Είναι βέβαια γεγονός πως η συγγραφέας και στα προηγούμενα βιβλία της επιλέγει εμβληματικούς τίτλους που παραπέμπουν στην ελληνική και παγκόσμια Λογοτεχνία, μια ακόμη απόδειξη της σχετικής μ’ αυτήν βαθιάς γνώσης της.
Το θέμα της ταφής των νεκρών, όσο πρωτότυπο στη σύγχρονη Λογοτεχνία κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, δεν παύει να παραπέμπει στην αρχαία ελληνική Λογοτεχνία και συγκεκριμένα στον Σοφοκλή και την Αντιγόνη, αλλά και γενικότερα στη σχετική αρχαία ελληνική πίστη (Δέκα στρατηγοί).
Ο τρόπος όμως που η συγγραφέας πραγματεύεται το θέμα της είναι αυτό που λείπει από την εποχή μας: Η ανθρωπιστική διάσταση. Οι ηρωίδες της, ιδιαίτερα βέβαια η Ισιδώρα, μπορεί να μη φτάνουν σαν την Αντιγόνη στο ύψιστο σημείο της θυσίας, το θάνατο, θυσιάζουν όμως πάρα πολλά από τη ζωή τους. Με την προσωπική εμπλοκή της στο πρόβλημα της μη ταφής άγνωστών της νεκρών, η Ισιδώρα, μια νέα και όμορφη δημοσιογράφος, διαθέτει χρόνο, χρήμα και προβαίνει σε ενέργειες που υπερβαίνουν μια απλή δημοσιογραφική, επαγγελματική συμμετοχή. Γίνεται η ψυχή της όλης δράσης, για να φέρει εις πέρας αυτό που στην αρχή φαινόταν αξεπέραστο. Θέτει τον εαυτό της στην υπηρεσία του σκοπού της με τον καθαρά αλτρουιστικό και υπερβατικό χαρακτήρα του. Θυσιάζει πολλά από την προσωπική της ζωή, έως ότου οι νεκροί αναπαυτούν, όπως τους αρμόζει. Η στάση της αποπνέει ένα μεγαλείο που συνυπογράφεται από την υφέρπουσα συγκίνηση που διαρρέει το έργο ως το τέλος.
Ο έρωτας παίζει καθοριστικό ρόλο. Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της Ελένης Λόππα (Η ζωή είναι αλλού;), ο έρωτας αποτελεί την κινητήρια δύναμη που συνεπικουρεί την πρωταρχική αιτία, η οποία κινεί τα νήματα της δράσης. Ανεπιφύλακτα, μπορούμε να πούμε, πως και στο παρόν βιβλίο αιτία, και συνεπώς κέντρο βάρους του μύθου, είναι η χωρίς όρια αλτρουιστική στάση της ηρωίδας απέναντι στον «άλλον», ανεξάρτητα από προέλευση-εθνικότητα, θρησκεία, οικονομική κατάσταση. Παράλληλα υψηλή θέση στο μύθο του βιβλίου κατέχει και η φιλία, που οικοδομείται με τα ίδια υλικά -χαρακτήρας και αξίες- που συνδέουν τα δυο άτομα, (Ισιδώρα-Ηλέκτρα).
Η συγγραφέας, με λόγο πλούσιο και εύστοχο, με εικόνες και σκηνές παραστατικές- συγκλονιστική η πρώτη σκηνή- αξιοποίησε επαρκώς το πολύ πλούσιο υλικό, ενίοτε δημοσιογραφικό, που συνέλεξε για ένα τόσο σημαντικό σύγχρονο, αλλά και διαχρονικό θέμα.
Όσο για τα επιλεγμένα εύστοχα ποιήματα που προϊδεάζουν τον αναγνώστη στην αρχή κάθε κεφαλαίου, θα μπορούσαν και μόνα τους να αποτελέσουν μια σχετική ανθολογία. Είναι όλα απόρροια της βαθιάς ενασχόλησης της συγγραφέως με τη Λογοτεχνία.
Η Ελένη Λάππα – Οικονόμου είναι Φιλόλογος- Συγγραφέας
