Το σκάνδαλο των Χριστουγέννων

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάτι μας ειδοποιεί μέσα μας, κάτι που πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε….

Φώτα ή σκοτεινιά, χαρά ή θλίψη, αφθονία ή στέρηση, παρέα ή μόνοι, τα Χριστούγεννα μας κάνουν, έστω και πρόσκαιρα, διαφορετικούς.

Άλλοι προσεγγίζουμε αγνοώντας, άλλοι προσεγγίζουμε ελπίζοντας.

Λένε πως ο αέρας μυρίζει παράξενα, πως μας παρασύρει η διάθεση γιορτής στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ή πως θέλουμε να ξαναγίνουμε παιδιά.

Η φύση όλη, η πλάση όλη, η δημιουργία όλη, κατά τον ψαλμωδό, πανηγυρίζουν και δοξάζουν το νεογέννητο Παιδί, τον προαιώνιο Θεό.

Ποιμένες, άγγελοι, σοφοί από τα πέρατα της γης, τα άστρα και οι πλανήτες, το ταπεινό σπήλαιο, όλα ανοίγουν διάπλατα για να υποδεχθούν στην καρδιά τους τον Σωτήρα, τον νεογέννητο Θεό, τον Χριστό.

Όμως από την ώρα της σύλληψής Του στην κοιλιά της Μητέρας Του και την απανδόχευτη γέννησή Του, τέλειο παιδί χωρίς πατέρα σαρκικό, ως τις προφητείες και τα σημεία Του, την Σταύρωση, τον Θάνατο και την ένδοξη Ανάστασή Του, Αυτός, ο Χριστός σκανδαλίζει.

Είναι ο Γιος που γεννήθηκε άνθρωπος για να εκπληρώσει την επιθυμία και το σχέδιο του Πατέρα Του κι αυτή η επιθυμία και το σχέδιο περνούν και μέσα από τον Θάνατό Του.

Ο Σταυρός Του είναι αυτός που έρχεται στον κόσμο με την σύλληψη και την κατά σάρκα γέννησή Του. Ο Σωτήριος Σταυρός. Αυτό είναι το νόημα και το σκάνδαλο της γιορτής.

Γι αυτό και στην εικονογραφία ο «μικρός Χριστούλης» γεννιέται μέσα σε τάφο λίθινο…

Είναι Άνοιξη μες τον Χειμώνα τα Χριστούγεννα, αλλά και ακάνθινο στεφάνι ανάμεσα στα κλαδιά των ελάτων.

Είναι η απόκοσμη θλίψη που κάνει πιο λαμπρή την μεγάλη Χαρά.

«σκάνδαλο και μωρία»* ο Χριστός, χαρείτε Χαρά μεγάλη.

Καλά Χριστούγεννα.

*Α’ Κορ. 1, 23.