Για την Μαρία, τον Γιάννη και τον Βαγγέλη

Στην μνήμη του Γιώργου

Ξάπλωσε κάνα δυο φορές και ξανασηκώθηκε

έκανε σαν να μην είχαν περάσει οι προηγούμενες ημέρες

με τα λευκά μάρμαρά τους και τα λακαρισμένα φέρετρα

Κοίταζε το δωμάτιό του, θα γυρίσει σκεφτόταν

Θα κάνω εγώ δήθεν πως παίζω κρυφτό και θα γυρίσει, το έχουν σκεφτεί κι άλλοι, δεν πρωτοτυπώ

Θα κάνω εγώ και θα γυρίσει

Το κακό δεν τους είχε βρει αναίτια, κανέναν δεν βρίσκει αναίτια το κακό

Όλους αιφνίδια κι απίστευτα τους βρίσκει

Ξαναπήγε στο δωμάτιο

Ίσιωσε μια ζάρα στο σκέπασμα του κρεβατιού, δεν ήξερε τι σκεφτόταν

Δεν ήθελε να κάνει τα ίδια, ήθελε να νομίζει ότι δεν της έχει συμβεί.

Τίναζε το κεφάλι της απότομα να διώξει την σκέψη πριν γίνει εικόνα

Έβαζε μπρος της ανθισμένα λουλουδάκια, τσακωμούς, μια ζωγραφιά παλιά

Όχι, όχι την ζωγραφιά, αυτή της έφερνε δάκρυα και αν άρχιζε να κλαίει θα γινόταν σαν τις άλλες

Μια μάνα που είχε χάσει τον γιο της

Θα έγερνε τους ώμους, θα φόραγε τα μαύρα, θα ξερίζωνε τις σκέψεις της, θα ξερίζωνε τα μάτια της 

Και είχε κι άλλον και δεν έπρεπε να τα λέει αυτά

Πήγε έξω από την άλλη πόρτα, δεν τολμούσε να την ανοίξει

Κι αν δεν ήταν εκεί κι αν ξυπνούσε

Κι αν

Ήθελε να φύγει, να πάει να ξαπλώσει δίπλα του

Κι άλλες τις είχαν κάνει αυτές τις σκέψεις, ήξερε

Ήθελε να βγάλει από πάνω της το δέρμα της να μην αισθάνεται

Ήθελε

Μάνα αλήθεια πιστεύεις, την είχε ρωτήσει κάποτε…

Πώς να κοιμηθώ αν δεν πιστεύω, του απάντησε…

Σαν να αποκοιμίζω τους φόβους μου και να τους αφήνω σε άλλον,

το έχουν σκεφτεί κι άλλοι, δεν πρωτοτυπώ

Ξημερώματα 8/9/2020