Ακροβατούσα ανάμεσα στην θεολογία και την λογοτεχνία και ήρθαν η Ελένη Λαδιά, ο Δημήτρης Παπαδίτσας, η Κίρκη Κεφαλέα, ο Κώστα Αγόρας, η Σπυριδούλα (Ντένια) Αθανασοπούλου Κυπρίου… ήρθε ο Μπέκετ και ο Παπαδιαμάντης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος, η Καρέλλη, ο Προυστ, ο Τζόυς και ήρθε και η γλυκιά ανάμνηση από το χαμόγελο του Πέτρου Πράπα, εκείνο το Σάββατο 12 Μαρτίου 2016, όταν μας σύστηνε τον θεολογικό Καραγάτση. Έναν χρόνο αργότερα ήταν εκεί, σεμνός και γλυκός, στην παρουσίαση των δικών μου βιβλίων… Δυο συναντήσεις μία αίσθηση… ο Πέτρος, ο ευγενής, ο λεπτός, ο πράος… ο Πέτρος που η αφιέρωση στην μνήμη του στο νέο βιβλίο της Ντένιας Αθανασοπούλου Κυπρίου μας τον καθιστά συγγενή και παρόντα. Εγώ τον αισθάνομαι πάντα οικείο γιατί είχαμε την ίδια δασκάλα να συναρμόζει σκέψεις που ακροβατούσαν ανάρμοστα…
Ο διάλογος θεολογίας και λογοτεχνίας, αυτές οι χίλιες γλώσσες του θεού και του ανθρώπου, ο φλογερός κόσμος της δημιουργίας και ο φωτισμένος κόσμος της ερμηνείας βρίσκουν πραγματικά κατάλληλο πεδίο μελέτης στο νέο πόνημα της Σπυριδούλας Αθανασοπούλου – Κυπρίου.
Η συμπερίληψη σε έναν τόμο όλης αυτής της δουλειάς και η παραπομπή μάλιστα σχεδόν στο σύνολο της βιβλιογραφίας αυτής της θεματικής που αφορά στην σχέση των δύο αντικειμένων δεν μπορεί παρά να μας έλκει και να μας πλουτίζει. Είναι, νομίζω, το βαθύτερο της πόνημα, σπουδαία, μεθοδική δουλειά, ομορφογραμμένη, γιατί έτσι πρέπει να είναι ένα βιβλίο που αξιώνει να διαβαστεί και θα διαβαστεί.
Πώς συνομιλεί η λογοτεχνία με την πνευματικότητα; Είναι άραγε εμπνεύματη κάθε δημιουργία; Υπάρχουν βλάσφημα και θεία λόγια; Είναι ο θεός παρών σε κάθε προσπάθεια επικοινωνίας και κοινωνίας;
Το βιβλίο αυτό είναι ένα εργαλείο ψηλάφησης το οποίο δύναται να χρησιμοποιηθεί, εν είδει εγχειριδίου, για την μελέτη ζητημάτων συνάφειας θεολογίας και λογοτεχνίας και για την κατανόηση του ανάμεσά τους διαλόγου.
Η Ντένια Αθανασοπούλου Κυπρίου ονομάζει μυστήριο την ανάγνωση και πώς να μην την ονομάζει. Είναι το μυστήριο της σχέσης του γράφοντος με τον αναγνώστη, αλλά και του γράφοντος με το γραφόμενο σε κοινή θέα. Είναι η μυστηριακή γυμνότητα στην οποία οδηγούνται ερμηνευτής και συγγραφέας με διάμεσο, στην περίπτωσή μας, ένα οξύ ξίφος, έναν σταυρό που τέμνει υπέρλογα.
Όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, “το βιβλίο διαπραγματεύεται τη γνωσιακή αξία των συναισθημάτων και της αφήγησης και συνιστά μια συστηματική μελέτη της σχέσης θεολογίας και λογοτεχνίας. Η συγγραφέας αξιοποιεί την ερμηνευτική παράδοση του χριστιανισμού, διαλέγεται με σύγχρονους φιλοσόφους και θεολόγους και θέτει μια σειρά ερωτημάτων προσφέροντας ερμηνευτικά παραδείγματα από τη σύγχρονη λογοτεχνία”.
Θα μπορέσουμε να συναντήσουμε τον Θεό πίσω από την “έστω μία λέξη”;
Θα μπορέσουμε να συναντήσουμε την λέξη, έστω μία και μόνη, πίσω από τον Θεό;
Θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τα “άρρητα ρήματα” και να ακούσουμε τα ρηθέντα στην σιγή;
Θα μπορέσουμε λέω…. Η Ντένια Αθανασοπούλου – Κυπρίου, μας καταθέτει ένα εγχειρίδιο μόχθου και αγάπης.
Νομίζω όταν κανείς πασχίζει αδιάκοπα για την αγάπη αυτό λέγεται έρωτας ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Δεν ξέρω.
Τις λέξεις τις αφήνω όλες στην Ντένια. Tην ευχαριστώ για όσα μας διδάσκει και για όλα όσα μοχθεί.
*Η Ελένη Λιντζαροπούλου είναι θεολόγος και ποιήτρια
