ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ
Στην Ντένια Αθανασοπούλου – Κυπρίου
Είχα πολλά πράγματα
Να πάρω μαζί μου
Από την συνάντησή μας
Ξαφνικά χθες το πρωί
Ή στον ύπνο μου
Λίγες απαλές κουβέντες
Την μειλίχια φωνή Του
Στον αέρα ανέμιζαν τρεις λέξεις ξεχασμένες
Από τα θαύματα
Εγώ στεκόμουν δειλά πλάι στα πόδια Του
«Τα καρφιά μην ξεχάσεις», μου είπες
«Αυτά θα σε σώσουν»
Κι έπειτα:
«Τετέλεσται»
ΕΣΤΑΥΡΩΤΑΙ Ο ΕΜΟΣ ΕΡΩΣ
Στην Κίρκη Κεφαλέα
Οι γυναίκες ήρθαν πρωί πρωί
Και δεν Σε βρήκαν
Έκαναν άνω κάτω το σπίτι
Άλλη έκλαιγε άλλη σιωπούσε
Η μικρότερη τράβαγε τα μαλλιά της
Τι της ήσουν Εσύ
Ο μαστιγωμένος με το δερμάτινο λουρί
Και τους τραχιούς βώλους στις άκρες;
Χιλιάδες χρόνια αργότερα έμενε ακόμα σιωπηλή
Γιατί Εσύ είχες πεθάνει
Και είχες Αναστηθεί
Κι εκείνη
Μόνο τον έρωτά της
Είχε
Για να το αποδείξει
*Ο τίτλος του ποιήματος είναι φράση από την προς Ρωμαίους επιστολή του Αγίου Ιγνατίου Θεοφόρου
ΠΑΛΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
«ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές»[1]
Στον Γιώργο Ζουγανέλη
Τ’ αδέλφια σου παίρνουν
Τηλέφωνο στον αριθμό σου
Που εγώ απαντώ
Οι φίλοι ζητούν
Ένα μήνυμά σου
Που εγώ στέλνω
Εσύ πάλι
Έρχεσαι στον ύπνο μου
Συχνά
Κι ακόμη πιο συχνά
Φεύγεις
Κι εγώ;
Εγώ μετρώ τους μήνες
Και νομίζω πως μόνο μια μέρα βάστηξε
Κι αυτός ο χρόνος
