“Στην περίοδο της πανδημίας, η Μόνικα, μια καταξιωμένη μεταφράστρια ξένης λογοτεχνίας, χάνει τον Έκτορα και βιώνει για δεύτερη φορά στη ζωή της την οδυνηρή απώλεια και το πένθος. Μέσα στη «μωβ» ατμόσφαιρα που την περιβάλλει, ξαφνικά συνειδητοποιεί σε βάθος αυτό που γράφει τόσο συνταρακτικά στα ποιήματά της, η φίλη της, πως «Η ζωή είναι πιο σημαντική στη συνάντηση με τον Άλλον» και πως «Αν η γλώσσα δεν είναι ένα μέσον, ένας τρόπος, ένα καράβι να οδηγηθούμε στον Άλλον, τότε χίλιες φορές καλύτερη η σιωπή». Ναι, σκέφτεται η Μόνικα. Αυτό είναι το ύψιστο σημείο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν υπερβεί τον εαυτό του και ξεπεράσει τις κάθε είδους αγκυλώσεις του: Να προσεγγίσει και να αποδεχτεί τον Άλλον, με την ιαματική δύναμη της Αγάπης. Τότε, άστραψε μέσα της ένα φως και «γνώρισε η ψυχή τον εαυτό της”.