Μοιάζει με σύναξη προσώπων, εικόνων, αντικειμένων, με έναν απολογισμό ζωής. Χωρισμένο το βιβλίο σε ενότητες, που οριοθετούν τις μνήμες, τα κατακτηθέντα, τα αγαπημένα, όλα αυτά που συναποτελούν τη ζωή, όταν θέλουμε να την αφηγηθούμε. Γιατί, μικρές αφηγήσεις μαζεύονται εδώ, που η Ελένη Νανοπούλου μοιράζεται μαζί μας. Ή, κάτω από μια άλλη θεώρηση της γραφής, ιστορίες που τις αφηγείται στον εαυτό της, με τους κώδικες της προσωπικής ζωής. Κι εμείς λαθραία εισχωρούμε, διαβάζουμε ή ακούμε.

(…..)

Ο κόσμος, έτσι όπως τον εννοεί η Νανοπούλου, είναι πολυσύχναστος και πολύμορφος, έχει γωνίες και απότομες στροφές, χρειάζεσαι το νήμα που θα σε οδηγήσει σε ευθεία πορεία. Συνέχεια πέφτεις πάνω σε πρόσωπα και πράγματα. Είναι και οι ήχοι, ένας βόμβος συνεχής που σε οδηγεί σε τοπία εξωσυνειδησιακά, στον χώρο και τον χρόνο πριν, πριν από (από τι άραγε;), όταν όλα αυτά ακόμη δεν υπήρχαν. Καμιά φορά οι εμβοές αυτές μπορεί να είναι σωτήριες. Αποτελούν τη μοναδική ίσως σύνδεση με έναν κόσμο περίκλειστο, που απομονώνει σε εσωτερική πλέον ακρόαση τη σύνθεση (μουσική ή όχι) όσων αγαπήσαμε. (…)

(Από κριτική παρουσίαση της Διώνης Δημητριάδου)