Ξεχωριστή και ιδιαίτερη ποιητική γραφή, αφαιρετική σε μερικά ποιήματα, αλλά κυρίως περιγραφική, που αγγίζει πολλές φορές τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός διηγήματος. Εντυπωσιακά ανατρεπτική στις εικόνες της, όπου το παράλογο και το υποσυνείδητο συνδιαλέγονται με το λογικό και το συνειδητό,  συμπαρασύροντας τον αναγνώστη σ’ ένα ταξίδι που και ο ίδιος αναγνωρίζει μέσα από καταστάσεις και ερεθίσματα της πραγματικότητας. Εξαιρετικά δομημένα στην πλοκή τους τα ποιήματα της Ελένης Σακκά με λέξεις πολυσήμαντες καταδεικνύουν την αγωνία και τον πόνο της δημιουργού να αποδώσει τη σημασία των εννοιών που η ίδια θεωρεί ότι εκφράζουν και χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο ως δημιούργημα, όπως οι έννοιες: ελευθερία, αγάπη, ζωή, ελπίδα, απουσία, παρουσία. Υπαινικτικός λόγος, φαινομενικά ασαφής, υποκρύπτει προσωπικά βιώματα, τα οποία όμως ανάγονται σε καθολικά, καθώς οι έννοιες και οι αξίες που καταδεικνύουν είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές. Λυτρωτικό και αναπάντεχο το τέλος του κάθε ποιήματος αποδεικνύει το απρόβλεπτο αλλά και το αισιόδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης ανά τους αιώνες.

Η Ελένη Σακκά γράφει ανεπιτήδευτα, τρυφερά με εικόνες… Κρατά «φυλαχτό» το παρελθόν και επικοινωνεί μαζί μας με τις «εικόνες» του. Κάνει τα χρώματά τους λέξεις και με αυτές μας δίνει κάτι από τα φυλαχτά της. Κρύβονται εκεί σε βελούδινες, ομορφοτυλιγμένες εικόνες λατρεμένοι άνθρωποι, ορμητικές σκέψεις και συναισθήματα της φοιτητικής νιότης… Παντού φαίνεται και η ιδιαίτερη σχέση της, καθημερινή άλλωστε, με τη φύση! Μια μεγάλη αγκαλιά αυτή η πρώτη της παρουσία! Καλοτάξιδο!