Μαντάμ Σιλένα μου,
Τι ωραία ποιηματάκια – ανθάκια ανθολογήσατε και μου κεντρίσατε το ενδιαφέρον και ω! του θαύματος παρουσιάστηκαν ομπρός μου και άλλα οπότε εκ νέου, όπως και στην πατρίδα μας,
άλλαξεν εντός μου ο ρυθμός του κόσμου… ή
Όλα για μένα σφάλασι και πάσιν άνω κάτω
για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτω…
αν και ποτέ δεν είχα απελπιστεί, επειδή είμαι περισσότερο ποιητικό και όχι πολιτικό ον, ψηφίζω αλλά δεν τρέχω ξοπίσω του αρχηγού για να με κοιτάξει, όπως πολύ ωραία λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος και εκφραστικότατα τραγουδάει η Χαρούλα Αλεξίου:
Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί /είχαμε και ξύλινα ντουφέκια/
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή / στα παλιά μας στέκια/
Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό/ κι ήξερες μονάχα να διατάζεις/
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ/ για να με κοιτάζεις/
Έγειρες στη γη να κοιμηθείς/ κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι/
σου ’πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς/ κι όμως έχω ζήσει/
Την ώρα που γράφω, ακούω και τραγουδώ, επανεπαληθεύω αυτό που πολύ καλά ξέρω· ότι, δηλαδή, όλα, τελικώς, καταπίνονται και συνηθίζονται, οπότε ένα παραμένει πάντα δυνατό χαρτί : η Ποίηση. Και από την Ποίηση ανασύρω στίχους ποιητών που προτιμώ και αγαπώ, που αγγίζουν την ψυχή μου και λιώνω. Το μυαλό το έχω για εφεδρεία.
Από τον Οδυσσέα Ελύτη:
Μην πείτε: θα βρεθεί ένα δίκιο και για μας. Μην περιμένετε από την πολιτική και από την επιστήμη
τίποτε. Ο νεότευκτος είναι και ο πιο παλαιός κόσμος ανάποδος. Μη ματαιοπονείτε.
(Μαρία Νεφέλη)
Στροφή της κεφαλής αριστερά: / όλα είναι σκατά.
Στροφή της κεφαλής δεξιά: όλα είναι σκατά.
Εις θέσιν – εν! Συμπέρασμα κανέν-α.
Τους ζυγούς λύσατε. /Τα κορίτσια φιλήσατε
(Μαρία Νεφέλη)
Πιστεύω φάνηκε το γιατί· κι επειδή ο ποιητής αγαπά τον Ηράκλειτο, γνωρίζει ότι τα πάντα ρει και η οδός είναι μία και πάνω και κάτω και παλίντονος και παλίντροπος και ο ένας αρχηγός έρχεται στη θέση εκείνου που φεύγει για να ξαναέρθει, να ξαναφύγει και πάει λέγοντας. Σταθερή αξία που ούτε φεύγει αλλά πάντα μένει είναι η εξής μία: Τα κορίτσια φιλήσατε.
Από τον Γιώργο Σεφέρη, επιλέγω:
Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου
(«Υστερόγραφο»).
Θαυμάζω την ακρίβεια της κατάθεσης!!!
Στην πολιτεία που έγινε πορνείο/ μαστροποί και πολιτικές / διαλαλούν σάπια θέλγητρα/… Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο· / τούτο το μαστιγωμένο δέρμα.
(Τρία Κρυφά Ποιήματα).
Ναι, αλλά πώς βγαίνω από το δέρμα; Με απολέπιση;
«Ανεξήγητο» είπες «ανεξήγητο/ δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους / όσο και να παίζουν με τα χρώματα/ είναι όλοι τους μαύροι» -(και άραχνοι, προσθέτω…)
(«Διάλειμμα Χαράς»)
Είμαστε όλοι καθώς η νεκρή θάλασσα/ πολλές οργιές κάτω απ’ την επιφάνεια του Αιγαίου…
(«Ο Στράτης Θαλασσινός στη Νεκρή Θάλασσα»).
Εδώ δυσκολεύομαι να αναπνεύσω.
Από τον Κωστή Παλαμά έχουμε μερικούς αξιοσημείωτους χαρακτηρισμούς:
Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι/ σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι/
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι… (Σατιρικά Γυμνάσματα)
Σίγουρα είχε κρυφή τηλεόραση ο Βάρδος και τους έβλεπε να τρώγονται χυδαία στα κανάλια!!!
Και να πώς εδώ ταιριάζει ακόμα ένας Σεφέρης, ο οποίος μας περιγράφει πάρα πολύ εύστοχα τον πατριδοκάπηλο που σε όλες τις εποχές είναι ίδιος:
… γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,/ λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί
στα χώματά σου τα λαβωμένα/ γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα/και δεν μπορούνε χωρίς εσέ —/ οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ («Το απομεσήμερο ενός φαύλου»).
Αμ, αν δεν ήταν ο λουφές, τι ανάγκη θα είχαν να τρέχουν; Όλα τα σκάνδαλα με τον λουφέ σχετίζονται. «Κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν στο τραπέζι», λέει στον «Τελευταίο σταθμό» και μας θυμίζει εκείνον τον Σαβοναρόλα που έπειθε τους αμαρτωλούς ότι η ψυχή ελευθερώνεται από τα βάρη της, όταν τα νομίσματα πέφτουν ντίγκι ντάγκα στο τραπέζι. Ήχος δελεαστικός. Αρκεί να έχεις να πληρώσεις, βεβαίως, γιατί αλλιώς θα σε φάει το σύστημα. Δεν πα να βρίζεις τα ιερά και τα όσια, να είσαι θρασύς και βάρβαρος και βέβηλος, θα επιβιώσεις άμα πληρώσεις. Αρκεί να έχεις χρήμα. Και είναι πολλοί οι έχοντες!!!
Άντε να χαθούμε / παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου
(και πάλι Ελύτης και πάλι η Μαρία Νεφέλη).
Εγώ, Μαντάμ Σιλένα μου, δεν συμφωνώ με όλα αυτά έτσι και όπως γίνονται. Γι’ αυτό μένω απέξω και μακριά:
Έλα τώρα/ δεν πα να μην αρέσεις / το παν είναι η ρότα σου /κόντρα στην κοινωνία τούτη/ την ανασχετική ηλιθιότητα
(Τρία Ποιήματα με Σημαία Ευκαιρίας, «Το αμύγδαλο του κόσμου»)
Διότι, Μαντάμ Σιλένα μου, εγώ
επειδή τι πάει να πει κέρδος δεν καταλαβαίνω…. Και επειδή
Απ’ αυτούς που σίγουρα μια μέρα / θα υπερισχύσουν έχω / δόξα να ’χει ο θεός απαλλαγεί/ μη σώσουν και μου απλώσουν το χέρι…(«Ο κήπος βλέπει»),
λέω πάντα την αλήθεια που πηγάζει από τα σωθικά μου. Τη λέω και την υπογράφω ευθαρσώς και ικετευτικώς προσεύχομαι για ένα μόνο:
Φίλησέ με θάλασσα προτού σε χάσω.
Ανθούλα Δανιήλ
