Η Κατερίνα κλείστηκε στο μπάνιο πεντέμισι ώρα το πρωί κι άναψε το τρανζιστοράκι. Τραγούδια μονάχα άκουγε. Απέφευγε ανακοινώσεις πανδημίας. Το άνοιξε, μα κείνο δε μίλησε. Το κτύπησε, το κούνησε, το παραζάλισε, τίποτα.
Κοίταξε το πρόσωπό της στον καθρέφτη.
«Πού πας Κατερίνα;», φώναξε.
«Καλά είσαι;» τη ρώτησε ο άνδρας της.
«Τι καλά; Εδώ ο κόσμος χάνεται».
«Κατερίνα…»
Μπήκε στο ντους εκνευρισμένη με τις καινούργιες ρυτίδες που ανακάλυψε σε μάτια και χείλια.
«Ο κορωνοϊός φταίει, μα πού θα μου πάει, θα τον δαμάσω εγώ».
«Πάμε να αλλάξουμε ζωή…», άρχισε να τραγουδά.
Άπλωσε μέικ απ, έβαψε μάτια με έντονη σκιά έβαψε βαθύ κόκκινο τα χείλη και μπήκε γυμνή στο υπνοδωμάτιο. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.
«Πήρα κιλά» είπε και φόρεσε το πιο κόκκινο στενό φόρεμα που είχε.
Δυσκολεύτηκε να κλείσει το φερμουάρ.
«Δεν του έφτανε η καραντίνα, μας χάρισε και παραπανίσια κιλά, ο ανόητος» μουρμουρούσε ενώ κούμπωνε το δωδεκάποντο σάνταλο σε χρυσό, με πέρλες στο χρώμα της άμμου.
Κτένισε τα μαλλιά και πλησίασε τον άντρα της.
«Θα σε περιμένω για πρωινό», του είπε με νάζι.
«Πού πας», της είπε εκείνος. «Πώς θα βγεις με τέτοιο χάλι;»
«Τι χάλι εννοείς;» τον ρώτησε μα δεν περίμενε την απάντησή του. Ήταν αποφασισμένη. Δεν θα άφηνε κανένα να χαλάσει την αντίσταση της ενάντια της κατάθλιψης του ιού.
Βγήκε περπατώντας σαν μοντέλο, στο χέρι το τρανζίστορ – και κείνο πήρε μπρος από μόνο του.
«Βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά…»
Φίλησε το τρανζιστοράκι, έδωσε κι ένα γύρο ενώ έφτιαχνε βαρύ ελληνικό διπλό καφέ στο γκαζάκι και ξανακοιτάχτηκε με φιλαρέσκεια στο τζάμι του φούρνου.
«Τέλεια», είπε, και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή.
Σε λίγο θα άρχιζε το διαδικτυακό μάθημα λογοτεχνίας που είχε με την Τρίτη Λυκείου.
«Ακόμα κι ο κορωνοϊός θα θαμπωνόταν και θα καιγόταν αν σας έβλεπε μ’ αυτό το κόκκινο φουστάνι κυρία», της είπαν οι μαθητές της.
«Αυτός ήταν και ο στόχος», τους είπε. Μα αμέσως ανακάλεσε.
«Έχω τα γενέθλια μου σήμερα παιδιά», είπε, χαμογέλασε με βαθιά ικανοποίηση και ρούφηξε τον καφέ μέχρι το κατακάθι.
