Από τις εκδόσεις Γρηγόρη κυκλοφόρησε, πριν από λίγο καιρό, η ποιητική συλλογή της Εύης Μελά – Αλεξιάδη, αριστούχας απόφοιτης της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και του Παιδαγωγικού Τμήματος του Ε.Κ.Π.Α., με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, με τον συμβολικό και υπαινικτικό τίτλο Αποτυπώματα – απεικονίσεις σημείων ψυχικής κατάστασης – Θ’ αφήσω τ’ αποτυπώματά μου στο χαρτί.
Ένα χνάρι στην άμμο που το σβήνει το κύμα.
Η συλλογή, την οποία προλογίζει ο καθηγητής Μ.Γ. Μερακλής, και αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, με τον τίτλο, Πρωτογεννήματα, περιλαμβάνει 84 ποιήματα, ορισμένα ολιγόστιχα – δίκην επιγραμμάτων, – όπως: Ανασυνθέτω σε γραμμές παράλληλες / τα χρόνια πού ‘φυγαν. / Ύστατη πράξη ηρωισμού / η μνήμη / θέλοντας να κερδηθεί το στοίχημα / της αυτοκάθαρσης. – και άλλα εκτενέστερα· γραμμένα όλα σε ελεύθερο στίχο, σε τέλειο νεοελληνικό λόγο, με στίχους απλούς, εύκαμπτους, ηχηρούς, με εμφανή την υπερρεαλιστική γραφή, και με πολυδιάστατο περιεχόμενο, προσελκύουν αμέσως τον αναγνώστη με τη μουσικότητα, την ακριβολογία, τον συμβολιστικό χαρακτήρα και τη φιλοσοφική διάσταση. Λέξεις ως σύμβολα ιερογλυφικά / κάποιοι ίσως να τα ερμηνεύσουν / και γι’ άλλους παραμένουν γραμμές και σχήματα.
Η συλλογή είναι αφιερωμένη στα τρία παιδιά της Ε.Μ.-Α., στα τρία παλικάρια της, εκφράζοντας πολλαπλάσια τη μητρική αγάπη. Έτσι, στο εκτενές εναρκτήριο ποίημα Ευλογία, με στίχους λυρικούς, εξόχως συγκινητικούς, αναφέρεται, με λεκτική ποικιλία (16 φορές τρείς – τρία), στα τρία αστέρια που φωτίζουν νυχθημερόν τη στράτα της. Για τις τρεις καρδιές / που χτύπησαν, χτυπούν και θα χτυπούν / από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους / ώς την τελευταία της ζωής μου / μέσα στη δική μου καρδιά / και θα φτερουγίζουν με την ψυχή μου / στην αιωνιότητα. Ποίημα συναισθηματικό, συγκινησιακά φορτισμένο, που παραπέμπει σε δύο άλλα παρεμφερή: α. τις Μητρικές προτροπές, Γιε μου, (σαν χάδι μητρικό τα λόγια μου / να σ’ αγγίζουν για ενδυνάμωση, / όταν θα προσπαθείς να φτάσεις / στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, / στα μύχια της σκέψης, / για να γλυκάνεις τον πόνο, / τη θλίψη να μεταλλάξεις σε χαρά, / το δάκρυ σε χαμόγελο. και β. Γιε μου. Γιε μου, / κάθε στιγμής ζωής / με χαμόγελο ν’ ατενίζεις τα όνειρά σου.
Σε πολλά συνθέματα κυριαρχούν οι αναμνήσεις, Μπέρδεμα χαράς και λύπης / Τρεμούλιασμα γέλιου και θρήνου, από προσωπικές και βιωματικές εμπειρίες, ευφρόσυνες και επώδυνες, Μνήμες νεκρές που ζωντάνεψαν, / έβγαλαν φτερά σαν πεταλούδες / στο χρόνο να ανατρέξουν, που αναδύονται, περίτεχνα, από το παρελθόν, αναπολώντας την εφηβική και νεανική εποχή, ιδιαίτερα την εκπαιδευτική, υπηρετώντας σε σχολεία πάνω από τριάντα χρόνια. Τις νοσταλγικές αυτές αναμνήσεις, που η σκέψη αναζητά ως καταφύγιο, αποτυπώνει, με συγκινησιακή φόρτιση, στα ποιήματα: α. Στους αμέτρητους μαθητές μου των χρόνων 1983-2014,
Αποχαιρετισμός, / σ’ αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, / 31 χρόνων, / που στο εξής θά ‘ναι ζωντανές αναμνήσεις / να συντροφεύουν το υπόλοιπο της ζωής, και
β. Κάρπαθος 1977-2007, Συνάντηση συμμαθητών
Μνήμες αμέτρητες σχολικών χρόνων
μας ενώνουν με τα δεσμά της συντροφικότητας…
Κι εδώ στα πάτρια εδάφη / κάθε καλοκαίρι /
να στήνουμε το νικηφόρο γιορτάσι μας.
Στην εκπαιδευτική της αυτή ιδιότητα και στη διδακτική πείρα εντάσσονται και τα ποιήματα: α. «Εὖ», με τις 15 παράγωγες και πολύσημες ελληνικές λέξεις, β. Θήτες, πένητες, η κατώτατη από τις τέσσερις τάξεις των ελεύθερων πολιτών της Αρχαίας Αθήνας, όπως καθορίσθηκαν με τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνος, γ. Σε βίους παράλληλους, με πηγή έμπνευσης τους Παράλληλους Βίους του Πλουτάρχου, δ. Μια Βηθλεέμ για τους πρόσφυγες με έντονη τη θρησκευτική επίδραση.
Η αγάπη της Ε.Μ.Α. για τη γενέτειρά της, τη νήσο Κάρπαθο των Δωδεκανήσων, γνωστή ήδη από την ομηρική εποχή (Ιλιάς, «Νεῶν Κατάλογος», Β 676), περίφημη για τα ήθη και έθιμά της, με επίκεντρο το χωριό Όλυμπος, την εμπνέει να γράψει το λυρικότατο ποίημα, Μενετές, χωριό μου!, αφιερωμένο στη μνήμη του ιατρού πατέρα της.
Σ’ αυτόν τον τόπο, / με τα σπίτια αμφιθεατρικά απ’ την εκκλησία αντίκρυ / ως «κοίλου θεάτρου», / αισθάνεσαι την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας…
Στίχοι συγκινητικοί, νοσταλγική αναπόληση της πατρικής γης, με τις προγονικές μνήμες, τις λαϊκές και θρησκευτικές παραδόσεις, τις ιστορικές καταβολές.
Σ’ αυτόν τον τόπο πού ‘χει τόσα έθιμα / με μαντινάδες και χορούς συμμετέχοντας / έχεις την πίστη και την ελπίδα / πως στα παιδιά σου παραδίδεις / ένα χωριό πολυαγαπημένο / που ως σε μονόδρομο σ’ αυτό θα επιστρέφουν.
Παράλληλα, στο ποίημα Δωδεκανήσια γυναίκα αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς της εξυμνεί τη γυναίκα, με όλες τις ιδιότητες, με τη δύναμη του νησιώτικου αέρα, που αντέχει στα χτυπήματα της ζωής, κρατώντας σταθερά το σκήπτρο της μητριαρχίας, ως επιβράβευση του ήθους και της αφοσίωσης.
Εν κατακλείδι, η ποιητική συλλογή της κυρίας Ε.Μ.Α. διακρίνεται για την ευαισθησία και τον λεπτότατο λυρισμό, με στίχους τρυφερούς, οι οποίοι με τα ψυχογραφικά και φιλοσοφικά μηνύματα και τους ηθικούς προβληματισμούς (μοναξιά – πόνος – επικήδειος θρήνος – συνειδητοποίηση του θανάτου – ροή του χρόνου με την καβαφική ανάμνηση των Κεριών), γοητεύουν ιδιαίτερα τον αναγνώστη, προκαλώντας, με την πολυδιάστατη θεματική, συγκινησιακή μέθεξη. Εκφράζουμε τα ολόθερμα συγχαρητήρια στην αγαπητή συνάδελφο Εύη Μελά – Αλεξιάδη για την εξαίρετη αυτή δημιουργία, ευχόμενοι ολόψυχα ab imo pertore συνέχιση της πνευματικής της παραγωγής.
