Δύο χρόνια μετά το Χαμένο Ποίημα (Νεφέλη, 2018), η Ζέφη Δαράκη εισκομίζει στην τρέχουσα ποιητική παραγωγή τη νέα συλλογή της Συναντήσεις στο άβατο. Ποίηση σχεδόν ψιθυριστή, με έγνοια για το λόγο («το ακατοίκητο της γραφής», «το βογκητό των λέξεων που δεν ειπώθηκαν ποτέ») και όλη τη θεματική της και πάλι «επί σκηνής»: ο έρωτας, η μνήμη, ο φόβος, η λύπη, το αδιέξοδο, το ανείπωτο, ο κόσμος των ονείρων και των μυστικών διευρυμένη όμως και διαθλασμένη από όλες τις πανάρχαιες αλλά και σύγχρονες πληγές του κόσμου. Ποίηση διαπεραστική, αυτόφωτη και ιδιαζόντως επαναστατική.

Πήρα το δρόμο

Πήρα το δρόμο του άλλοτε

Ξανά η ζωή

Σαν από ανάλαφρο αναφιλητό

Πίσω απ’ τ’ αγέρι

Γέλια μακρινά και

Όταν βρέθηκα πεσμένη ανάμεσα

Αφύπνισης κι ονείρου

Με ανασήκωσε με χέρι παιδιού το αόρατό μου

Αλλά για πού