Δύο χρόνια μετά το Χαμένο Ποίημα (Νεφέλη, 2018), η Ζέφη Δαράκη εισκομίζει στην τρέχουσα ποιητική παραγωγή  τη νέα συλλογή της  Συναντήσεις στο άβατο. Ποίηση σχεδόν ψιθυριστή, με έγνοια για το λόγο («το ακατοίκητο της γραφής», «το βογκητό των λέξεων που δεν ειπώθηκαν ποτέ») και όλη τη θεματική της και πάλι «επί σκηνής»: ο έρωτας, η μνήμη, ο φόβος, η λύπη, το αδιέξοδο, το ανείπωτο, ο κόσμος των ονείρων και των μυστικών διευρυμένη όμως και διαθλασμένη από όλες τις πανάρχαιες αλλά και σύγχρονες πληγές του κόσμου. Ποίηση διαπεραστική, αυτόφωτη και ιδιαζόντως επαναστατική.

Ξαφνικά ένας Άγγελος

Και περπατούσε με τα φτερά του

κατασκονισμένος

μες στους βομβαρδισμένους δρόμους

Τρέμω στην ιδέα του Παραδείσου,

μονολογούσε

μισαγγίζοντας τους τοίχους που

αμέσως κατέρρεαν

Τίποτα δεν προλάβαιναν

Τα εντάφια media

σημαίες σημαίες χωρίς νόημα

με σπασμένο λαιμό κάτω στο χώμα

ο ημερήσιος Τύπος