Γλυκό απομεσήμερο, αρχές Σεπτέμβρη, και ένας περίπατος στα αξιοθέατα του νησιού επιβάλλεται, πώς να γίνει, τι θα έχουν να θυμούνται τον χειμώνα που έρχεται;
Το συγκεκριμένο αξιοθέατο ήταν ένας βιότοπος, όπως ονομάζονται πια όλοι οι χερσότοποι με λάκκους που κρατούν νερό τον χειμώνα. Λίγο η γνώση, λίγο (ή περισσότερο…) ο τουρισμός, γινήκαν όλοι πιο ευαίσθητοι σε θέματα τέτοια και προσέχουν πλέον και λογαριάζουν και τα πουλιά και τα βατράχια και τους καλαμιώνες και τα βούρλα. Ίσως και να είναι αυτοί οι τόποι όπου μπορεί κανείς να βρει την ησυχία του, οι μόνοι φυσικοί και αμεταποίητοι, άντε το πολύ να ακούγεται το κουδουνητό από κάνα κοπάδι που βόσκει το ξεροχόρταρο. Και τα δάση, βέβαια, αλλά στα δάση τέτοια εποχή και με όλες αυτές τις πυρκαγιές…
Δεν ήταν και πολύ εντυπωσιακή η εικόνα από κει που πάρκαραν. Χαμηλή, ξερή βλάστηση, ποντικότρυπες, λυγαριές, δρομάκια διάσπαρτα από κακαράντζες…
Η φίλη άλλαξε γνώμη. Πού να τρέχει τώρα, ακόμα καίει ο ήλιος, θα καθίσει στο αυτοκίνητο να ακούει ραδιόφωνο.
Ξεκίνησε μόνη της, ίσια μπροστά, φαίνονταν μακρύτερα κάτι ψηλά δέντρα, μήπως έχει και νερό; Περπάταγε, περπάταγε, φύσαγε κι ένα ωραίο αεράκι, δεν είναι κι άσχημα λοιπόν σε αυτόν τον έρημο τόπο. Ούτε και όμορφα όμως, ούτε πουλιά άλλα φαίνονται πουθενά, μόνο κοπαδιαστά κοράκια.
Και ξάφνου, να κι ένα πηγάδι. Παμπάλαιο, με πέτρινα πηγαδόχειλα και γούρνες για το πότισμα των ζώων μάλλον. Πολύτιμο ίσως σε άλλους καιρούς, τώρα μόλις που διακρίνονταν μέσα στ’ αγριόχορτα. Πλησίασε. Κι εκεί, δίπλα σε μια γούρνα, μια χελώνα! Ακίνητη. Ναι… Χωρίς κεφάλι. Νεκρή. Το κρανίο της αποσαρκωμένο παραπέρα.
Έκανε να τη σηκώσει και έρευσε από μέσα της χώμα, χους ην και εις χουν απήλθεν. Μύριζε κάπως, αλλά ήταν ωραίο το καύκαλο, ένα μόνο ξεκολλημένο κομμάτι στην ταρταρούγα της επιφάνειας, σκέφτηκε να το πάρει για διακόσμηση, θα κολλήσει το κομμάτι και θα είναι εντυπωσιακό έκθεμα σε ένα ράφι στη βιβλιοθήκη της.
Δεν προχώρησε πολύ στον βιότοπο. Αλλιώς τα είχε σκεφτεί, μια περιδιάβαση με παρέα, όπου το σημαδιακό τοπίο σου δίνει και την ευκαιρία για ουσιαστικές συζητήσεις. Τώρα μόνη της και η φίλη της να προσπαθεί να δροσιστεί με τη βεντάλια στο αυτοκίνητο, κρίμα είναι, γύρισε πίσω με το τρόπαιο.
Μύριζε τελικά πολύ άσχημα το τρόπαιο, το τύλιξε όμως σε αλλεπάλληλες σακούλες νάυλον και όταν επέστρεψε σπίτι της πήγε να το πλύνει, να το μεταμορφώσει στο διακοσμητικό αντικείμενο που φανταζόταν. Βρόμησε ο τόπος. Δεν έφευγε με τίποτα η μυρωδιά. Και, επιπλέον, μέσα στο καύκαλο διακρίνονταν και δεν έσπαγε να φύγει η σπονδυλική στήλη του ζώου. Ανατρίχιασε. Στο χορταρολίβαδο είδε το καύκαλο όμορφο, δεν σκέφτηκε καθόλου τη χελώνα φαγωμένη από κάποιον θηρευτή. Εδώ όμως τη σκεφτόταν την καημένη σαν ζωντανή, να βόσκει στον βιότοπο, να μετακινείται, να γεννά τα αυγά της, να σπαράζει στα δόντια του κυνηγού της!
Και τι να το κάνει τώρα τούτο το καύκαλο;
Και πάλι δεν αποφάσισε τελεσίδικα, το τύλιξε σε αλλεπάλληλα νάυλον και το άφησε στο αποθηκάκι, μήπως κι αλλάξει γνώμη. Πάντως τώρα, στον δικό της βιότοπο δεν της ταιριάζει, ας μην έχει εκεί τον θάνατο μπροστά στα μάτια της. Μάλλον να πάρει για διακόσμηση μια κεραμική χελώνα, που φέρνει και γούρι, όπως λένε στο φενγκ σούι.
