Έχει ομορφιές το νησί. Έχει και ενδιαφέρον, από πολλές απόψεις. Αρχαιολογία, ιστορία, γεωλογία, κοινωνιολογία, μουσική, «τ’ αρεζούμενο του ανθρώπου» μπορεί ο άνθρωπος να το βρει για να περάσει τις διακοπές του χωρίς ενοχές, άντε να μην είμαστε κι όλη τη μέρα ξάπλα στα μπιτσμπάρ.
Έχει και θερμοπηγές, πολλές, αλλά παρατημένες. Πέρασε ο καιρός που τα ζεστά μπάνια τα συνιστούσαν οι γιατροί για πάσα νόσο, οπότε με τους τουρίστες και τους εναλλακτικούς τύπους μόνο δεν βγαίνει η επιχείρηση, φέτος βρήκαμε δύο κλειστές…
Στη μία μάλιστα την πατήσαμε! Πήγαμε για το καυτό λουτρό, που αργά το απόγευμα θα αποτελούσε ένα χαλαρωτικό κλείσιμο του ημερήσιου ηλιόλουτρου στην ωραία παραλία, και τη βρήκαμε έρημη και ρημαγμένη, με τα παράθυρα του κτιρίου που σκέπαζε τη στέρνα να κοπανούν στο αεράκι και με παρατημένες ένα γύρο τις πλαστικές καρέκλες του ωραίου καφενείου, κατασπασμένες. Άειντε κι αυτό! Γιατί;
Είναι όμως το τοπίο μαγικό, με τους διαβρωμένους πολύχρωμους βράχους και το νερό να αχνίζει στο ρυάκι που το απομακρύνει από το λουτρό. Δεν κάνουμε τουλάχιστον μια βόλτα εδώ γύρω, που είπαν κιόλας ότι σκάβει μια αρχαιολόγος και βρήκε παλαιολιθικά στην περιοχή;
Να κάνουμε, να καταπιούμε τη ματαίωση.
Το τοπίο ήταν μαγικό και μάλιστα πιο μαγικό απ’ ότ,ι φαινόταν συνήθως από το καφενείο μετά το θερμό λουτρό. Πηγές παντού, να αχνίζουν και το νερό τους να τρέχει σε κεραμιδιά βράχινα ρυάκια σχηματίζοντας αφρούς άσπρους και κόκκινους και πράσινους μαζί, μια παράξενη εικόνα, σαν που παρουσιάζονται στα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία οι εκρήξεις των ηφαιστείων που διαμόρφωσαν τον φλοιό της Γης. Καλέ, τι θαύμα!
Ανεβαίνοντας το ύψωμα, να σου, κτίρια απέναντι! Ααα… Καναδυό θολωτά, τούρκικης παράδοσης στέρνες, και δίπλα ένα μακρόστενο με πυκνά παράθυρα, προφανώς οι «μπανιέρες», όπως εκείνες στα μόνα Θέρμα του νησιού που διατηρούνται ακμαία, καθώς έχουν γίνει spa πολυτελείας για τους ψαγμένους και τους ΜΚΟδες. Για φαντάσου, υπήρξε λοιπόν και καιρός δόξας τούτης της πηγής, τότε που οι γιατροί διέταζαν θερμά λουτρά για πάσα νόσο!
Τα βράχινα ρυάκια χύνονται σε ένα μεγαλύτερο που έρχεται πιο πλούσιο και πιο ορμητικό. Να πάμε να δούμε την πηγή του, μήπως; Ανηφορίζουμε ψάχνοντας δρόμο μέσα στ’ αγκάθια και τη βρίσκουμε την πηγή του, τη βλέπουμε από πάνω. Μία από τις πηγές του. Κοχλάζει, και στην ιλύ που δημιουργούν δίπλα της οι αφροί, τα άλατα, καθώς κατηφορίζουν, φαίνονται πολλές πατημασιές. Καναδυό ανθρώπινες, βούλιαξε ο χαμένος, 46 νούμερο, δεν έβλεπε τη λάσπη; Αλλά κι άλλες, πουλιά και ζώα. Έρχονται να πιουν νερό! Εμ, τι άλλο να κάνουν, να πλύνουν; Και μήπως ο ποδάρας πήγε να πιάσει κανέναν σκαντζόχοιρο; Αλλά, από τη άλλη πλευρά της πηγής, στον ανηφοράκο, δεν έχει λάσπη, είναι άσπρος ο τόπος. Άσπρος; Μα είναι φτερά, πολλά φτερά, φτερά και πούπουλα. Δεν τολμάμε να κατεβούμε, άντε να φας καμιά γλίστρα μέσα στον αγριότοπο, αλλά κοιτάζοντας καλά, να, δεν είναι μόνο φτερά, ούτε μόνο άσπρα, είναι και κοκκαλάκια τσακισμένα! Ε, βέβαια, και οι αλεπούδες διψούν και τα γεράκια! Και κάνουν την πηγή τόπο κυνηγιού και ευωχίας. Η φύση…
Και οι παλαιολιθικοί το ίδιο μάλλον θα έκαναν, για αυτό άφησαν εδώ τα ίχνη τους. Ζεστό νερό, χαρά τις βραδινές ώρες και τον χειμώνα, διψασμένη και, άρα, απρόσεχτη τροφή (ίσως και ρούχα και σκεπάσματα, αν έρχονταν και τίποτα μεγαλύτερα ζώα), τι άλλο να θέλει κανείς από τη ζωή του;
Χμμμ.
Πήραμε φωτογραφίες, σιγά, τίποτα δεν δείχνουν οι φωτογραφίες με το κινητό, δεν είχε πλέον και καλό φωτισμό, και φύγαμε.
Είπαμε να μη γκρινιάζουμε πια για τη στέρηση της στέρνας και πήγαμε να φάμε στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι. Εμείς, εξάλλου, δεν χρειάζεται πλέον να κυνηγήσουμε ή να στήσουμε καρτέρι. Γέμισε η θάλασσα ιχθυοτροφεία και η τσιπούρα πλέον μπιρ παρά!
